We zijn inmiddels weer een paar weken verder. Dus t zal ook wel een heel "verhaal" worden. Ik hoop dat er mensen zijn die het willen lezen......
Nog steeds heb ik veel verdriet. Er gaat geen dag voorbij zonder tranen. :'-(
Afgelopen week zelfs een avond 2 uur lang gejankt!

De afgelopen weken is er nog wel steeds contact geweest.
Hij is hier een avondje wezen eten en de verdere avond. Waarbij hij zich zichtbaar thuis voelde, door zijn schoenen uit te trekken en op zijn sokken rond te lopen. Door naast mij op de bank te komen zitten en zijn voeten op tafel legde. Terwijl hij dat, de afgelopen keren, niet deed als hij er was. Dan ging hij bijvoorbeeld in de andere stoel zitten. Hij zei ook dat hij zin had om te komen en zich fijn voelde er te zijn.
We hebben ook weer geknuffeld. En ook dát voelde fijn, beaamde hij.
Toen ik aangaf het contact wel te missen, gewoon ff een paartje over bijv. werk enzo, opperde hij zelf: "Maar we kunnen best iedere dag even bellen hoor".
Op mijn reactie: "maar dat moet je niet voor mij doen", zei hij: "als ik dat zelf zou willen, zou ik het niet zeggen, als het maar niet steeds van die "zware" telefoon gesprekken worden.
Effin we hebben niet iedere dag gebeld. Gewoon af en toe, en dan gewoon over de dingen die we beleefd hadden. Hij was dan overigens degene die het meeste aan het woord was en precies vertelde wat hij had gedaan en/of wat er nog aan zat te komen (mbt privé en werk afspraken).
Gewoon gezellige telefoon gesprekken!

We zijn een keer met zijn 4-en (zijn zoon, mijn zoon, hij en ik) een middagje wat leuks wezen doen. En mijn zoon en ik werden toen spontaan uitgenodig om bij hun te komen eten! Ik keek hem daarbij goed in de ogen, en fluisterde "weet je dat zeker?"
Het was een hele gezellige middag/avond. Waarbij meneer zichtbaar vrolijk uit zijn ogen keek, stoeide met de jongens en zelfs aan het fluiten was toen hij in de keuken bezig was!

1,5 week geleden ben ik weer een avondje bij hem geweest. Gezellig wat eten en kletsen.
Ook kletsen over zijn "ontwikkelingen".
De andere keren hebben we het daar ook steeds over gehad. De eerste 2 keer heb ik het aangeroerd en hebben we ook leuke herinneringen over onze tijd samen opgehaald. Daarna heb ik dat laten rusten.
Ook niet meer heel diep aangehaald over "onze" wel/niet toekomst.
Ik heb dat bewust laten rusten.
Ook kwam datgene wat hij steeds vertelde uit zich zelf!
Ik heb hem dáár ook niet bewust naar gevraagd!

Die avond gaf hij dat er voor zich zelf niet uit kon komen wat hij nou wel wilde. Dus nu bezig was met wat hij in ieder geval níet wilde, want "dan blijven vanzelf de goede dingen over", was zijn mening daar over.
Verder was hij enorm aan het opruimen in zijn huis. Niet dat het een puinhoop is.....verre van zelfs!
Maar zijn kasten en dat met name administratie. Hij kwam nog steeds spullen van zijn ex tegen, en dat wilde hij weg hebben.
Een positief teken, lijkt mij. M.b.t. afsluiten....... ?????
De avond eindigde wederom wel weer dat hij naast me op de bank zat en er toch weer geknuffeld en gezoend werd, niet overdreven gezoend, maar gewoon wat kusjes.
Hij fluisterde daarbij wederom dat het fijn voelde en dat hij er wel door twijfelde om me te laten slapen. Maar dat het hem nog meer zou verwarren als hij daar aan toe zou geven!

Ik heb nog voorgesteld om samen wat gezelligs te gaan doen dat (vorig) weekend (we kenden er\lkaar toen een half jaar). Eerst zei hij dat hij daarvoor niet in de stemming was. Oké, prima.
Toen ik weg ging die avond, zei hij "ik kijk nog wel even voor het weekend".
Uiteindelijk hebben we niks afgesproken en heeft hij het hele weekend alleen thuis door gebracht. Bewust en opruimend en wel! Zelfs andere vrienden/vriendinnen die iets voor hadden gesteld, heeft ie niks mee afgesproken.

Tussendoor was er wel ook steeds wat whats app contact. Gewoon over koetjes en kalfjes.
Afgelopen dinsdag ochtend belde hij omdat hij eigenlijk gepland had om woensdag avond te komen eten, maar dit kon niet door gaan.
Toen ik wat voorstellen deed, ook t.a.v. het weekend (iets leuks doen met zijn 4-en) wimpelde hij dat af.
Hij klonk ook een beetje "down" door de telefoon. Maar ik dacht: ik laat mij daar niet in meeslepen!
Later die middag heb ik hem nog wel een berichtje gestuurd met de vraag of het weer met hem ging, omdat hij nogal down klonk.
Hij gaf als reactie dat hij het door de telefoon lastig vond zijn gevoel over te brengen. Hij wilde dat via de mail gaan doen zodat hij er over na kon denken en mij op de hoogte kon houden van zijn gevoel.
Ik heb daar tegen vriendelijk bedankt, omdat we vanaf het begin de afspraak hebben dat niet op die manier te doen! Ik zei: prima als je het op wil schrijven, maar kom het mij dan zelf maar voor lezen en of laat me het lezen in jouw bij zijn! want op papier lees je ook geen gevoel en emotie.
kreeg terug: ok, duidelijk. Geen mail.

Vervolgens heb ik voor de verandering een paar dagen geen contact gezocht.
Ik weet het.....ik hoor jullie denken: zo hoort het ook!
Maar zo voelde het niet voor mij!
Donderdagavond appte hij mij met een vraag, waar ik niet direct antwoord op gaf, maar wel on-line was geweest. Vervolgens stuurde hij na een half uur alweer een berichtje met de vraag of hij zich had vergist.
Ik heb toen hele korte, echt hele korte antwoorden gestuurd!
(ja ja, eindelijk kon ik dat eens!)
Vervolgens, kreeg ik, ondank dat hij daarvoor gezedg haast te hebben, de opmerking dat de reacties zo kort waren en of ik druk was.
Wederom géén reactie gegeven!
Vervolgens kreeg ik de volgende ochtend de vraag dat mijn gebrek aan reactie hem niet lekker zat, of ik boos was?
Ik heb toen terug gestuurd dat ik niet boos was, en ook niet druk. Ja, druk in mijn hoofd!
En dat ie mij maar even moest laten!
Hij stuurde iets mb.t. de afspraak die we voor komende week hebben, omdat ie die i.v.m. werk moest verzetten. Waarbij ik de boot af hield, met uiteindelijk een antwoord wat ik van hem ook regelmatig kreeg: "Ik ga er over na denken" en "We hebben het er nog wel over".
Hij wilde wel even bellen en ook dat heb ik afgewezen.
Hij stuurde toen terug dat hij het gevoel kreeg dat het een bepaalde richting in ging.....
Terug gestuurd: Je weet dat ik die richting liever niet in ga!
Vervolgens stuurde hij: dat hij het idee kreeg dat het richting eind relatie zou gaan, dat dat misschien beter was, voor ons beide. Of dat we misschien toch te snel op gaven. En of ik alsjeblieft het contact niet wilde verbreken! want hij waardeerde mij enorm en geeft wel om mij!
Het enige wat ik terug heb ik gestuurd: ik weet het gewoon ook allemaal even niet meer!

Op dat moment voelde het "goed", kón ik het sturen! Had ik zo iets: zo ga jij nou maar ff zweten! Een klote gevoel krijgen!
Maar meer en meer die dag en avond ging het me dwars zitten! En uiteindelijk heb ik er heel slecht door geslapen.
Dit voelde OOK niet goed! Dus heb ik hem de volgende ochtend gestuurd dat ik inderdaad had gezegd dat ie mij even moest laten, maar dat dat me toch ook niet lekker zat. Dat ik er alleen maar naar van werd.
Hij gaf aan dat hij wel van mijn opmerkingen geschrokken was!
Toen ik vroeg wat het met hem deed, zei hij: eerst onzeker, daarna berusting.
Hij dacht: Ok, nu vecht en werk ik voor iets wat er niet meer is.....
Het haalde een enorme druk van zijn schouders, dat voelde fijn.
Maar ook leeg en doelloos!
En op deze manier wilde hij niet kopje onder gaan! Als ie dat doet, doet ie het vechtend!
Ik gaf aan dat ik het idee had gekregen dat híj aan het opgeven was.
"Nee, nog niet" zei hij!
Hij vond wel dat het helaas al veel te lang duurde voor hem zelf, om eruit te komen wat hij wel/niet wilde!
Hij werd, naar mijn idee, wel wat oprechter.
Maar het is wel heel moeilijk als hij gaande weg in het gesprek dingen zegt:
Ik wil jou niet kwijt als persoon, daarvoor beteken je teveel voor mij. Ik waardeer je enorm, je doorzettingsvermogen, je geduld, je humor, je openhartigheid.
Ik geef om je! Je bent mij heel dierbaar!

En ook dat hij best met mij zou willen vrijen (nee, niet met iemand anders, want dat heb ik hem ook gevraagd). Maar hij is "bang" voor de gevolgen. Omdat er dan mogelijk verwachtingen komen, waarvan hij denkt die dan misschien te kunnen waar maken!
Volmondig beaamt dat wij geen sex hadden, maar de liefde bedreven. De intensheid daravan nog zo goed weet en ook ervaren heeft, onze laatste keer (ca 4 dgn voor "de breuk" die toch niet echt een breuk is).
Dat hij dat OOK mist!
Maar dat gevoel ALTIJD wil voelen...... en dat nu mist!
Terwijl hij al dat andere wel "voelt"

We hebben nu afgesproken om a.s. maandag verder te praten. Hij wil zoeken naar een manier zodat we allebei met de situatie om kunnen gaan. Want we gaan er allebei aan onder door!
Maar wel vooral POSITIEF!

Voor mijn idee is hij nu gewoon TE VEEL en misschien wel TE KRAMPACHTIG opzoek naar dat gevoel......
Dat hij daardoor niet ziet of voelt wát het dan wel is, tussen ons!
Maar kan ik hem dat zeggen? of duidelijk maken.....
Hoe?
Ik wil hem alles behalve in een hoekje drukken, want dat werkt zeker averechts!

Ik sta open voor jullie ideeëm, tips hierover..... want ik weet het niet!

Sorry, voor het lange verhaal!