Zoals in mijn vorige blogbericht is te lezen heeft mijn ex het afgelopen zondag uitgemaakt.
In de tussentijd heb ik mezelf zoveel mogelijk omringd door vrienden. Beetje bij beetje vertel ik hen wat er gebeurd is.
Ik heb op facebook mijn relatiestatus gewijzigd een dag nadat hij het had uitgemaakt. Aan de ene kant vond ik dat een beetje stom maar aan de andere kant, zo weten veel mensen het en hoef ik zelf niet per se het gesprek aan te gaan.
Maar gisteravond had ik afgesproken met wat vrienden van mij. Het zijn drie jongens die ook mijn ex goed kennen en ik denk dat zij hem ook als vriend beschouwen.
We hebben een film gekeken en spelletjes gedaan en dat was leuk, maar ik wou zo graag gewoon even mijn ei kwijt en vertellen wat er gebeurd was en wat ik nou moest denken. Maar ik kon er niet over beginnen...Ik voelde me zwak en stom dat ik dat niet kon. En ja mannen zullen toch minder snel beginnen over dat soort dingen.
Gister had ik eerder de dag ook al afgesproken met een vriendin die net aan het verhuizen is. Ik heb haar geholpen met wat klusjes en toen hebben we het er ook niet over gehad, maar daar was ook niet echt tijd voor.
Maandag heb ik mijn ex een mail gestuurd. Ik heb hem verteld dat ik kapot ga van de pijn en nog steeds niet begrijp waarom het nu moet eindigen. Ik vertelde dat ik de toekomst die hij zag, zelf wel heel erg zie. Ik ben altijd heel voorzichtig om niet teveel over de toekomst na te denken, maar na 2,5 jaar en omdat het zo goed ging de laatste tijd (dacht ik) doe je dat toch onbewust.
Ik zag een stijgende lijn waarbij het alleen maar beter kon worden: onze band, hoe we met elkaar om gingen, hoe sterk we waren...
Ik word mateloos afgestraft voor het denken aan de toekomst.
Ik heb hem in de mail gevraagd over een week ofzo mij eens te bellen zodat hij het nog eens uit kan leggen. Misschien dat hij het met de tijd ook beter kan vertellen, dat het makkelijker is om woorden te vinden.
Ook wil ik het zodat ik bevestiging krijg dat dit voor altijd is, dat er geen hoop meer is dat het weer goed komt. Want toch koester ik die hoop nog, en hoop ik zo dat hij me belt om te zeggen dat hij denkt een fout te hebben gemaakt en dat hij me zo mist...
Hij heeft me die avond weer teruggemaild om te zeggen dat hij vol van emoties zat en het moeilijk vind om op mijn mail te antwoorden. Dat hij nog steeds misselijk is (hij vertelde eerder dat hij het die hele week voordat hij het uitmaakte al had). Dat hij me graag zou bellen, omdat hij dat toch al van plan was.
Hij vertelde me ook dat ik altijd mocht bellen en dat ik geen last was. Dat ik hem dingen kon vragen en dat hij dat graag zou doen.
Aan de ene kant vind ik het fijn dat hij zo lief is maar aan de andere kant denk ik "rot op met dat pretentieuze gelul". Ik heb maar teruggemaild om te zeggen dat ik uit eigenbehoud niet teveel contact met hem wil en dat hij geen contact met mij hoeft op te nemen vanuit schuldgevoelens of omdat hij vindt dat het 'moet' of 'galant' is. Ik wens niet als zielepoot behandeld te worden. Dat laatste heb ik niet in de mail gezegd.

Ik voel me zo zwak, ik voel me fysiek slecht, ik heb dikke huilogen, een knoop in mijn maag en een brok in mijn keel. Ik voel geen honger en heb nergens zin in. Toch dwing ik mijzelf om met mensen wat af te spreken.Het helpt wel want als ik samen ben met vrienden kan ik toch best wel lachen en plezier hebben.
Maar veel van mijn vrienden zijn ook zijn vrienden...Ze kennen mijn ex allemaal en daarom is het voor hen ook moeilijker om het er over te hebben misschien.
Ze hoeven voor mij ook niet te kiezen uit twee kanten. Ik heb geen ruzie met mijn ex en dat hoeven zij ook niet te hebben.
Het is wat makkelijker omdat mijn ex sinds september in Gent studeert, en wij allemaal nog in Groningen zitten.
Veel kom ik hem dan niet tegen.

Ik kan het maar niet helpen om steeds te denken "waarom vecht hij niet voor ons?"
"Houdt hij nog van mij?" "Waarom heeft hij nooit gezegd dat hij er zo over na zat te denken?" "Waarom heeft hij nooit nadrukkelijker gezegd dat de dingen waar hij tegenaan stuitte zo ernstig waren dat hij onze relatie er voor zou breken?"

Ik probeer verklaringen te maken maar weet dat dat niet juist is. Ik moet het gewoon met hem bespreken maar kijk niet uit naar een gesprek. Ik verwijt hem van alles om mezelf wat beter te voelen. Dat het hem te heet onder de voeten werd (ik heb altijd gevonden dat hij een beetje bindingsangst heeft), dat hij me nog kwalijk neemt dat ik er niet goed voor hem was toen zijn moeder kanker had, 1,5 jaar geleden...Dat hij geen zin heeft om voor mij zijn best te doen...Dat hij mij associeert met Groningen en alles wat daar gebeurd is (hij woonde hier in de tijd dat zijn moeder kanker had, hij vindt groningen geen leuke stad, hij vindt zijn Groningse vrienden te weinig over diepgaande dingen praten, etc).

Nou weer een heel verhaal getypt. Ik voelde me gister en eergister best okay, maar nu voel ik me in een put en zwaar. Ik kan nu even niet lachen. Straks ga ik mee met mijn ouders naar het ouderlijk huis om daar een paar dagen te zitten. Aan de ene kant fijn om even gecatered te worden, aan de andere kant ben ik bang voor de pijn; het is er zo stil en ook daar heb ik herinneringen aan mijn geliefde.