Lieve mede-ldvders,

In mijn vorige blog beschreef ik hoe ik na al die tijd nog helemaal gek werd van mijn ex. Ik was hem tegen gekomen in de kroeg, hij gaf aan mij weer terug te willen en ik zei hem dat we nooit meer bij elkaar zouden komen. Ik kon gewoon niet op zijn woorden vertrouwen. Ik kon niet zeggen dat ik hem nog steeds terug zou willen. Ik mocht niet meteen toegeven. Als ik dat had gedaan, hadden we weer precies dezelfde fouten gemaakt.

Nu, twee dagen later stuurde ik een berichtje: ik had erover nagedacht en wilde in de toekomst een keer praten. Geen reactie. Twee dagen later belde mijn ex mij. En toen ik ophing dacht ik: dit is het eerste normale gesprek dat wij hebben gevoerd sinds dat alle ellende 5 maanden geleden begon.

Hij vertelde dat mijn woorden hard waren binnen gekomen. Dat hij helemaal was ingestort, maar dat hij mijn reactie begreep. En dat alles wat hij in de kroeg had gezegd waar was. We hebben afgesproken om elkaar voorlopig maar met rust te laten en in de toekomst een keer te praten. Ik heb aangegeven dat ik in de kroeg misschien harder was dan dat ik van binnen ben en dat de bal bij hem ligt. Dat ik geen spelletjes wil spelen.

Ik heb hem gezegd dat hij goed zal moeten nadenken over de dingen die hij gezegd heeft. Zo heeft hij gezegd dat hij liever iemand wil die thuis is en voor hem zorgt (en wil ik carriere maken, dingen doen met vriendinnen etc). Hij zei: dat vind ik nog steeds heel belangrijk. En dat deed me, na het gesprek, toch wel beseffen dat wij heel graag samen willen zijn, maar dat het misschien voor ons beide beter is dat we niet samen zijn. Ik heb in de afgelopen jaren geprobeerd een middenweg te vinden en heb veel van mijn leven voor hem opgegeven. Maar als hij geen middenweg wil, kunnen wij elkaar nooit gelukkig maken.

Dat is rationeel. Het gesprek heeft me qua gevoel gewoon meer rust gebracht. Geen huilbuien meer. Rust. Omdat we op een respectvolle manier met elkaar omgingen en omdat er de zekerheid is dat we in de toekomst contact gaan hebben. Dat hij het in de toekomst ook wil proberen.

Ik heb me in de afgelopen dagen heel rustig gevoeld. Veel nagedacht. Tot de conclusie gekomen dat wij er samen moeten zijn uit te komen, een middenweg, of anders niet. Maar op zo'n zaterdag als vandaag, dat ik moet studeren. Mis ik hem gewoon nog steeds enorm.

Ik twijfel wat precies een goed moment zou zijn om te praten. Ik denk dat we allebei zullen moeten veranderen. Het zou misschien een goed idee zijn om gewoon nog een maand of 2 te wachten voor we een eerste gesprek aangaan. Om elkaar de tijd te geven om na te denken en om de aandacht op onszelf te richten. Hoe denken jullie hierover?