het is weer eens wat anders... bij mijn eerdere verliefdheden rende ik, als het niks werd of uit was, linea recta weg en probeerde echt gewoon geen contact te hebben. Omdat desbetreffende persoon meestal niet om de hoek woonde, of anderszins kwam waar ik kwam, lukte dat ook en vergat ik die persoon dan wel weer. Maar nu vind ik dus een collega leuk, en ja hoor word ik dus de komende drie maanden nog vrijwel dagelijks met hem geconfronteerd. Vanmiddag liep ik zo ongelofelijk te balen, echt ik kon wel janken en had echt moeite om me op mijn werk te concentreren. Al gaat het in het directe contact eigenlijk wel aardig, en kan ik hem recht aankijken, en normaal met hem praten want ik wil hem niks laten merken hoe ik me echt voel. Maar als ik wegloop voel ik me zo ontzettend rot...

Gelukkig gaat het nu alweer wat beter, ik wil heel graag leren hoe ik hiermee om kan gaan, hoe ik mijn gevoel onder controle kan houden, zonder ervoor weg te lopen want ik MAG van mezelf gewoon die gevoelens hebben, ze zijn heel normaal en laten zien dat ik gewoon in staat ben om te voelen. Alleen hoe ga je om met die verdomde frustratie dat je zoveel wil zeggen, zoveel zou willen geven aan iemand, maar het niet mag? Zoveel te geven... maar kan ik het dan niet op een andere manier kwijt? Dat moet dan toch kunnen! Ik probeer het gevoel nu om te zetten in iets groters, ok ik voel liefde, kan ik die frustratie die er dan als negatief bijproduct bij komt kijken niet ombuigen naar liefde die ik geef aan anderen, bijvoorbeeld op een vriendschappelijke manier aan die collega, of aan mijn andere collega's, familie, katjes...? En als ik me rot voel, kan ik dat gevoel dan omzetten naar aandacht en liefde voor mezelf en voor anderen die in dezelfde situatie zitten? Ik heb een keer gelezen over een boeddhistische meditatie genaamd tonglen waarbij je het lijden van anderen (kan dan net zo goed jezelf zijn) als het ware inademt en als geluk / liefde uitademt en weer aan de wereld teruggeeft. Ik merk sowieso dat mediteren mij heel erg helpt om mijn eigen gevoel onder controle te krijgen. Misschien kan het een enorm belangrijke les zijn om nu en in de toekomst met dit soort dingen om te gaan.

Het was ook wel heel erg toevallig maar toen ik zaterdag, een dag na de gezellige maar puur vriendschappelijke date, vanuit de dierentuin terugliep naar huis, lag daar op een bankje ineens een boek dat ik al een tijd wilde lezen, Siddharta van Herman Hesse, dat precies gaat over het vinden van je innerlijke rust en acceptatie / houden van alles in de wereld, inclusief je eigen emoties.

Misschien klink ik nu wel heel erg zweverig maar ik hoop dat jullie er iets aan hebben.