Sinds de breuk viel ik precies in een zwart gat. Mijn toekomst viel weg, de plannen die we samen hadden, het beeld dat ik voor ogen had... Met zijn woorden "ik weet het niet meer... ik denk niet dat ik nog hetzelfde voor jou voel..." viel alles in duigen. We zijn nu vier weken verder, met ups en downs. Er zijn moeilijke momenten geweest, er zijn verschrikkelijke momenten geweest, er zijn momenten geweest waarbij ik niet meer wist waarom ik zou moeten leven... En er zijn goede momenten geweest, momenten waarin ik sterk was, waarin ik besefte dat een man het niet waard was om mij zo zielig en slecht te doen voelen... Ik heb er nog iedere dag moeite mee... Ik mis ons nog steeds en zie nog steeds ons toekomstbeeld voor ogen. Ik mis het om hem te spreken en om hem te horen zeggen dat hij mij graag ziet...

Maar ik moet en zal beseffen dat dit voorbij is. Ik aanvaard het. Het mocht niet zijn. Indien we wel samen horen, dan komt het wel weer goed, maar zoiets kan je sowieso toch niet forceren (ondanks al die psychologische trukken die je op internet kan terugvinden). Ik moet dus verder. Ik heb gisteren een bericht gestuurd naar mijn ex, met de vraag of hij vandaag of zondag online kan komen om te babbelen - ik mis immers mijn beste vriend. Hij heeft hier niet op gereageerd - wat ik ook niet had verwacht. Vandaag kwam hij niet online, maar als hij zondag ook niet online komt, dan hou ik het voor bekeken. Hij heeft het uitgemaakt, hij heeft de beslissing gemaakt... hij moet er dus maar mee leren leven. Hij vroeg om vrienden te zijn en zei mij dat hij alles zou doen om vrienden te blijven... wel dan moet hij dus ook maar moeite doen en tonen dat hij dit echt wil. Indien niet, dan hoeft het voor mij ook niet meer!

Gisteren heb ik beslist wat ik met mijn leven moet doen. Ik ben nog jong - pas afgestudeerd. Volgend jaar doe ik nog een vervolgopleiding (die ik sowieso ging doen alvorens naar Spanje te trekken - maar na de breuk niet meer wou doen). Daarna ben ik van plan om sowieso naar Spanje te trekken om er een jaar te wonen. Waarom? Voor mijzelf! Ik vroeg mij immers sinds het begin af of ik het zou kunnen... mijn leven hier opgeven om daar een nieuw op te bouwen. Ik heb het mij altijd afgevraagd en ik zal het mij blijven afvragen als ik het nooit zal doen! Dit is dé ideale mogelijkheid! Dus Spanje! Hier kom ik, binnen een jaar dan. En wie weet blijf ik er sowieso wel, als het mij bevalt. Indien niet, een jaar is vlug voorbij. Dit moet ik gewoon voor mijzelf doen, ik moet mijzelf zien dat ik sterk genoeg ben om een nieuw, onbekend land op mijn eentje te overleven. Hoe meer ik er over nadenk, hoe meer ik besef dat ik ook echt graag naar Spanje was gegaan om te wonen. Ik hou van zijn geboortestad... Ik ben verkocht voor de rest van mijn leven!
Ik voel mij verbonden met Spanje, alsof ik met een been - sinds mijn vertrek van erasmus - nog steeds ben blijven plakken! Daarom heb ik ook besloten om een tatoeage te laten zetten - weliswaar binnen een aantal jaar, als ik er nog steeds van overtuigd ben - die mij doet terugdenken aan mijn erasmustijd, aan mijn tijd met mijn ex en aan Spanje... De gelukkigste tijd van mijn leven. De tijd die mij heeft veranderd. De tijd die ik nooit wil vergeten.

Ik mis mijn lief. Maar mijn lief was al een tijdje mijn lief niet meer. Toch zal ik hem blijven missen en blijven hopen dat hij ooit terugkomen en dat ik opnieuw verliefd wordt op hem en hij op mij. Indien niet... dan loopt er wel iemand anders rond voor mij. Indien niet... dan heb ik toch een geweldige tijd gehad.

Ik zal altijd van je houden, Corazón.
Ik zal je nooit vergeten, mi Amor.
Je was mijn eerste liefde. Niemand neemt dat van je af.
Te amo.