Ineens komt daar het besef, het is vandaag 2 januari 2013. Precies een jaar geleden dat ik de wereld van mijn ex vriend en mij op zijn kop zette. We hadden net een geweldig weekend achter de rug in een luxe villa met vrienden. O&N knallend in de jacuzzi buiten doorgebracht met champagne.
Toch ging het al tijden niet zoals het moest gaan tussen ons en dat weekend merkte ik des te meer de afstand die bij mij naar boven kwam en de houding die mijn ex vriend aan nam. Ik zag hem het hele weekend op zijn tenen lopen, des te meer sloeg de keiharde werkelijkheid in die ik al steeds zag maar probeerde te verdringen: Mijn ex vriend had mij dusdanig op een voetstuk geplaatst dat hij zich in alle bochten wrong om het mij naar het zin te maken, waardoor hij niet meer zichzelf was.
Eindeloze gesprekken hebben we daarover gehad, dat het niet hoeft, ik ook maar een mens ben, dat hij zichzelf kan en mag zijn. Ik heb hem geprobeerd te stimuleren in zijn zelfvertrouwen etc. Maar wat ik ook deed, hij leunde meer en meer op mijn persoonlijkheid, waardoor hij zichzelf steeds meer begon te verliezen en ik daardoor steeds meer afstand nam. Er begon een wisselwerking tussen ons te ontstaan die we niet konden doorbreken.

Voor hem kwam de breuk als donderslag bij heldere hemel. Het meest bizarre eraan vond ik, dat hij het niet zag, niet gezien heeft en alle eindeloze gesprekken die wij er over gevoerd hebben, niet had opgepikt. Wat hem betrof konden we jaren zo doorgaan, een huwelijksaanzoek had hij ook al gepland. Hij leefde volledig in een andere wereld dan ik.
Ten tijde van de breuk, had ik een heel pittig jaar achter de rug, wegens privacy gevoelige dingen wijdt ik daar niet verder over uit. Naast deze enorme moeilijke periode die net in een wat stabieler vaarwater kwam, deed ik een studie, kreeg een hogere functie op mijn werk en nu dus nog een breuk waar ik mee moest dealen en op zoek naar een andere woning.
Ik heb twee maanden na de breuk een huis gekocht in een andere stad, heb maandenlang elke dag geklust, in mijn paleisje is alles nieuw, dus gigantisch veel werk aan gehad. Ik was bezig mijn nieuwe functie onder de knie aan het krijgen en aan het afstuderen, daarnaast het verdriet van het verwerken van mijn relatie.
Op een goed moment werd alles mij teveel, ik zat op het werk achter de computer en ik wist de meest simpele handeling niet meer uit te voeren. Op mijn werk was het een roerig 2011 en ook begin 2012 geweest, vele veranderingen, overlijdens van cliënten etc etc. Ik barste in huilen uit achter de computer, alle energie voelde ik op dat moment uit mijn lijf verdwijnen. Ik was net een plumpudding die in elkaar stortte.
Alles was teveel geworden, zowel werk als privé, ik kon niet meer zo doorgaan. Drie maanden heb ik volledig thuis gezeten, aansterken, beter worden. Begin juni net twee maanden voordat ik in stortte, zijn mijn ex vriend en ik ook weer bij elkaar gekomen, de twijfel bleef parten spelen. Het is echt een geweldige man, ik wilde hem niet zo maar opgeven.
In die maanden dat we weer samen waren ging het echt niet goed, hij (blijkt nu achteraf pas) zat in een depressie, daar is hij in gekomen door de breuk. Het viel hem zo enorm zwaar. Ik zat in een beginnende burn out en was in reactie ook niet meer de persoon die ik kan zijn. We hadden alleen maar ruzie, ruzie en nog eens ruzie. Ondertussen stond ik nog tot aan mijn nek toe in het klus werk en was hij ook verhuist en ook volop bezig met zijn huis. Gedoemd om te mislukken….. Niet alleen om deze redenen, ik zag ook steeds meer dat ons toekomstperspectief mijlenver uit elkaar lag en dat ik niet met hem kon levelen in gesprekken wat ik wel hard nodig heb.
Dus begin oktober was daar het definitieve einde van onze relatie. Gezamenlijke keus dit keer, maar hij blijkt er toch nog steeds heel veel verdriet om te hebben. Ik sta er nu achter, we hebben echt alles geprobeerd.

Op dit moment werk ik gelukkig weer 50% en ik ga in februari naar 75%. Op mijn werk zijn we volop aan het kijken naar een andere baan voor mij, hier word ik zeer goed bij ondersteunt. Deze functie waar al 7 jaar mijn hart ligt, is even teveel emotionele bagage. De plek etc, het is mooi geweest.
Een nieuwe baan zal mij enorm goed gaan doen. Mijn studie heb ik behaald, mijn scriptie met de hakken over de sloot. Dat is echt niet iets voor mij, maar ik heb mij er bij neer gelegd dat het zo moest zijn. Mijn huisje is zo goed als af en is echt mijn paleisje geworden.
Gaandeweg het jaar 2012 ben ik ook nog mijn vriendin verloren na 12jaar vriendschap, zij heeft een ander pad gekozen om te bewandelen en voelde de noodzaak om afscheid te nemen van haar oude leven.
Ik mis haar zo enorm, mij steun en toeverlaat, iemand waarbij ik mij vertrouwt bij voelde en mezelf kwetsbaar durfde op te stellen, dat doe ik niet zomaar bij iedereen.

Ik ben nu op een punt gekomen dat ik terugkijk op een stormachtig jaar, dat ik nu pas op een punt ben waarbij ik kan kijken naar mezelf. Mijn gevoel. Ik zit met een eenzaam leeg gevoel van binnen die af en toe parten speelt. Ik weet nog niet hoe ik dat vanuit mezelf kan oplossen/invulling aan kan geven. Twee mensen die belangrijk voor mij waren, zijn niet meer in mijn leven. Daarnaast de onzekerheid van de toekomst: Andere baan, misschien wel bij een andere organisatie, dan valt mijn vaste contract weg en ik heb net een huis gekocht. Ik merk dat mijn werk de overhand heeft genomen de afgelopen maanden, ik zat in een soort van overlevingsmodus. Deze modus ga ik nu van mij afschudden en heb ik grotendeels al gedaan, ik kan er toch niks aan veranderen. Overal valt wel weer een mouw aan te passen.
Ik wil de focus nu gaan leggen op het gevoel in mij, het gevoel dat ik toch wel een tijdje genegeerd heb, omdat andere dingen belangrijker waren. Nu kan ik niet meer vluchten, mijn huis is op orde, mijn baan word ik enorm bij geholpen en zal vast op zijn plek vallen, alles in mijn leven loopt verder prima. Nu ben ik aan de beurt. Het begin van 2013 wordt voor mij dus onderzoeken, helen en afsluiten.
Ik heb wel het gevoel dat dit het eind is van mijn lange reis, die ik hopelijk in maart ga afsluiten, dan ga ik een maand door Azië reizen, alleen. Ik hoop mezelf daar tegen te komen, te vinden en te accepteren.

Voor iedereen de beste wensen en dat 2013 jullie veel positiefs en wijze levenslessen mag brengen.

Binas.