Hier zit ik dan: het is 3 uur s'nachts en kan weer eens niet slapen. Tis nu een maand geleden dat het over is tussen haar en mij en ik ben vastbesloten dit hoofdstuk af te sluiten. De afgelopen week heb ik spulletjes van haar weggegooid. Dit luchtte ontzettend op maar het maakt de leegte niet minder. Integendeel: ik betrap me er soms op dat ik wezenloos door het huis loop en me zo ontzettend leeg en alleen voel.

Vier weken zijn voorbijgegaan maar het lijken er wel veertig. Ik probeer me zoveel mogelijk op mijzelf te richten maar soms dwalen je gedachtes af... naar haar en hoe het ooit was. Kan de gedachte dat zij misschien WEL gelukkig is met een ander niet verdragen. Ik wil dit hoofdstuk voorgoed sluiten maar het doet zo'n verdomde pijn.