Ik had dit verhaaltje ergens gelezen, alleen in het engels, heb het vertaald.....

Lang geleden,nog voordat de wereld geschapen was en mensen voor het eerst een voet op deze planeet zetten, en virtualiteiten en zich verveelden, niet wetend wat te doen.
Op een dag kwamen alle virtualiteiten bijeen en waren meer dan ooit verveeld. Opeens kwam genialiteit met een idee: "laten we verstoppertje spelen!"
Iedereen vond het een goed plan en onmiddelijk schreeuwde waanzin:"ik wil tellen, ik wil tellen!" en omdat niemand anders gek genoeg waren om waanzin te willen gaan zoeken stemden ze in.

Waanzin leunde tegen een boom aan en begon met tellen: "een, twee. drie..." wanneer waanzin begon te tellen
begonnen alle virtualiteiten zich te verstoppen.

Tederheid hing hemzelf aan de boog van de maan.....landverraad verstopte zich in afvalhoop...fundamendaliteit rolde zichzelf op tussen de wolken...en passie verstopte zich in het midden van de aarde....leugen zei dat hij zich ging verstoppen onder een steen, maar verstopte zich op de bodem van de rivier...wilskracht verstopte zich in een zak. en waanzin telde maar door:..."79, 80, 81..." Op dit moment had iedereen zich eigen verstopt behalve liefde.

Zo onpartijdig als liefde is, kon zij maar niet beslissen waar te verstoppen, en dat verbaasd ons dan ook niks, want we weten allemaal hoe moeilijk het is om liefde te verbergen.

Waanzin:..."95,96,97..." vlak voordat waanzin bij honderd was gekomen sprong liefde in een rozenstruik waar zij zich verstopte. Waanzin draaide zich om en schreeuwde: "ik kom, ik kom!"

Wanneer waanzin zijn eigen had omgedraaid was luiheid de eerste die gevonden werd omdat luiheid niet de enrgie had om zich te verstoppen. Toen zag hij tederheid aan de boog van de maan, leugen op de bodem van de rivier en passie in het midden van de aarde.

een voor een, waanzin vond ze allemaal behalve liefde. Hij begon wanhopig te worden, het niet kunnen vinden van liefde. Jaloers op liefde, fluisterde jaloersheid in waanzin zijn oren: "Je hoeft alleen nog maar liefde te vinden en die verstopt zich in de rozenstruik."

Waanzin pakte een stok en stak wild in de rozenstruik, hij stak en stak tot er een hartverscheurende schreeuw hem stopte. Liefde kwam tevoorschijn uit de rozenstruik met haar handen haar gezicht bedekkend, tussen haar vingers door stroomde bloed van haar ogen vandaan. Doordat waanzin in uitzinnigheid liefde wilde vinden, had hij met die stok de ogen uitgestoken van liefde.

"Wat heb ik gedaan! wat heb ik gedaan!" schreeuwde waanzin. "Ik heb je blind gemaakt! hoe kan ik het goedmaken?" En liefde antwoorde: "Je kan mijn ogen niet meer maken, maar als je wil kun je iets voor mij doen, je kan mijn begeleide worden, mijn ogen zijn.

En zo komt het dat vanaf die dag aan, dat liefde blind is en altijd vergezeld wordt met waanzin.

Ream