wat ik mis in jouw verhaal is een passie buiten het werk en buiten de liefde die je kende. Ik herken het wel hoor, je voelt je rot, vlucht in werk, bent daar heel druk mee bezig en dat lijkt bij jou allemaal prima te gaan. Maar het persoonlijke vlak? Wie ben jij echt? Waar loop jij warm voor, buiten een relatie? Je hebt geen partner nodig om dat ook in jezelf te gaan zoeken. Vertier als drank en games laten je alleen maar meer eenzaam voelen.

Zoek in het weekend de sociale contacten op, er zijn genoeg leuke manieren om nieuwe mensen te leren kennen. Via internet zijn er genoeg clubs te vinden, zelf zit ik bij Couchsurfing al ben ik daar al een tijd niet meer echt actief, en heb me recent aangesloten bij NMLK, neem maar eens een kijkje. Die hebben heel veel activiteiten. Bewust daar tijd vrij voor maken, jezelf niet opsluiten met de games en de films, weer naar buiten. Je eigen passie vinden, en zorgen dat je mensen vindt met wie je die passie deelt. Koken, museum, wandelen, concerten, lezingen wat dan ook... Er zijn zoveel mensen die alleen zijn, die ook gezelschap zoeken! Echt niet iedereen heeft die gelukkige relatie.

Het klopt dat het in je werkende leven allemaal niet meer vanzelfsprekend en makkelijk gaat, veel mensen zijn gesetteld en je komt minder nieuwe mensen tegen, maar je kunt er wel degelijk zelf iets aan doen om je sociale kring weer groter te maken. Dan voel je je ook minder eenzaam, hebt dingen te doen buiten je werk. Het is even een onderneming, en het kost ook wel energie om dat op te zetten, en draaiende te houden, maar het geeft een stuk meer voldoening dan het patroon waar jij nu in vast lijkt te zitten. Ik herken het heel erg, heb af en toe ook nog de neiging om dan maar niet meer te proberen en gewoon alleen maar te focussen op werk. Maar een mens heeft energie nodig om op te laden, en als je van nature toch een sociaal mens bent verpieter je zonder de sociale contacten. En heb je ook nog eens minder kans dat er nieuwe liefde op je pad komt. Dan is de kans ook groter dat je gaat leven in het verleden, want zoals je zelf schrijft, er is gewoon niet veel beters na haar gekomen.

Jouw verhaal roept in mij de vraag op: wat houdt je tegen? Het lijkt wel een beetje of je er bij voorbaat al niet meer zo in gelooft, dat het nog goedkomt. En dat dat je handelen blokkeert. Maar zo raak je vast in een vicieuze cirkel. Leeg en futloos, negatief gevoel --> daardoor geen actie --> nog leger gevoel --> nog minder energie --> nog meer vastklampen aan werk, vluchten in dingen die slecht voor je zijn, vluchten in het verleden etc. Patronen die ik van mezelf wel herken maar ik heb in de loop van de tijd geleerd om er keihard tegen in te gaan, en dat helpt! Gezond eten, sporten, mezelf verzorgen, erop uit desnoods in mijn eentje, opschrijven wat ik zelf los van een relatie wil halen uit het leven en daar mee aan de slag. Al is het maar een klein stapje. Alles voelt beter dan dat hangerige, melancholische rotgevoel.

Dus hup, neem de controle over je eigen agenda, bepaal zelf wat jij met die weekends wilt gaan doen en onderneem daar ook actie op.