Verwarring, frustratie, woede en verbazing. En dit alles door iemand die al bijna een jaar niet meer in mijn leven is. Boos word ik er van, erg boos. Hij leefde zijn leven al even met iemand anders, en stapte van het ene leven in het andere. Ik werd ingeruild, ik was opgebruikt, hij had niets meer aan me, ik was kapot, wist niet meer wie ik was. Keek al maanden niet meer in de spiegel, ik kon mezelf niet meer zien, degene die ik zag herkende ik niet, dus keek ik maar niet meer.
Op allerlei manieren heb ik geprobeerd de relatie te redden. ‘Hij: je was vroeger zo pittig, daar ben ik op gevallen!’ Ik zorgde in no time voor verandering, ik werd weer pittig, ik dwong mezelf om weer pittig te zijn,want dat wilde hij. Maar al na een paar weken en teveel ruzie naar meneers zin zegt hij: dit trek ik ook niet hoor, geloof dat ik daar niet meer tegen kan. En zo heb ik me altijd naar hem gevoegd. Niet zonder slag of stoot, nee, hij heeft er heel wat voor moeten doen om me kapot te krijgen.
Hij was een narcist. Narcisten kunnen niet overleven als zij niet bewonderd worden, alle aandacht krijgen etc. Ik kreeg een burn out, en zelfs toen kreeg ik geen begrip, hij vond me maar zwak, ik moest me niet zo aanstellen. Het heeft acht jaar geduurd voor hij me volledig kapot had. Dus ruilde hij me in, voor een jonger, knapper exemplaar, die hem de hemel weer in prijsde.

Ik heb mezelf compleet weggegeven, ik heb me laten slopen. Toen we elkaar ontmoetten, had ik het goed voor elkaar. Ik was net 24, had een leuke, vaste baan, leuk huisje voor mezelf, autootje onder mijn kont, ik deed het goed. Hij woonde nog thuis. Had een baan, maar niet de baan die hij wilde. Hij haalde me over om samen te gaan wonen, terwijl ik meerdere malen had aangegeven dat het goed zou zijn als hij eerst op zichzelf zou gaan wonen, om te ontdekken wat dat nou inhoudt, dat voor jezelf zorgen. Maar nee, ik ging overstag, we gingen samenwonen.

De jaren erna hebben altijd in het teken van hem gestaan. Naast zijn werk ging hij studeren, ik steunde hem, zorgde dat alles doorging en zette mezelf op de tweede plek. Hij ambieerde een bepaalde baan, waarvoor hij twee weken per maand weg zou zijn. Ik vond het verschrikkelijk, maar dacht: ‘wie ben ik om hem zijn droom af te nemen’. En toen ging het pas goed mis. Hij maakte promotie na promotie, ging dik geld verdienen en zijn ego groeide in no time uit tot ik hem bijna niet meer herkende. Het narcistische heeft er altijd al ingezeten, maar toen kon ik er nog mee dealen. Het was onwijs moeilijk om met hem om te gaan, ik noemde hem dr. Yekkyl and mr. Hyde. Hij kon op één dag een paar keer van rol veranderen, elke ochtend stond ik op met de vraag wie ik nu weer zou zien. Jarenlang heb ik op mijn tenen gelopen. Waarom ik bij hem bleef? Op de een of andere manier geloofde ik dat het over zou gaan, dat dr. Yekkyl (de good guy) zou overwinnen.

Een jaar geleden, hij maakte het uit. Ik kon vertrekken. Aangezien we net een nieuw huis hadden gekocht in de ‘oude’ tijd en als ‘hij’ het zou moeten verkopen er een enorme schuld over zou blijven, was hij zo ‘goed’ om in het huis te blijven zitten, en mijn schuld over te nemen. Dat is nog het enige juiste dat hij heeft gedaan. En waarvoor ik ook flink heb moeten knielen. Nu zit hij in een prachtig huis, met een dik salaris, en zijn nieuwe knappe, jongere vriendin. Ik heb verder nooit uitleg gekregen, zijn woorden waren: ‘het is uit, dus ik hoef je niets meer te zeggen’. En daar moest ik het maar mee doen.

Nu ben ik 32, woon ik in een anti-kraakhuis, met een klein beetje spaargeld. Het voelt alsof hij mijn leven heeft afgepakt. Natuurlijk, ik ben blij dat ik van hem af ben, maar zo ontzettend boos op hem en mezelf. Ik heb mezelf in de steek gelaten, niet naar mezelf geluisterd. Hàd ik maar naar mezelf geluisterd, dan was de relatie na een jaar of twee gewoon geëindigd. Toen al zei mijn onderbuik dat er iets niet helemaal goed was, maar ik luisterde niet naar mezelf, ik dacht dat het zo hoorde, dacht dat dit erbij hoorde, dacht dat het allemaal aan mij lag.

Zoveel dingen die ik nog niet heb verwerkt, en me afvraag of het ooit nog goed komt. De laatste tijd leefde ik mijn leven afgesloten, een muur om me heen. Enerzijds een heerlijk veilig gevoel, anderzijds een eenzaam bestaan. Dat dit allemaal weer bovenkomt, komt doordat ik volgende week een date heb. Heb iemand op internet leren kennen, waar ik nu een paar weken mee chat. Het klikt. Maar nu komt het allemaal weer boven, ik had het weggestopt. Maar het deksel is weer een stukje van die put, en ik weet dat ik er iets mee moet. In april heb ik een afspraak bij een psycholoog, helaas pas in april, er is een wachtlijst. Ik weet, dat als ik ooit nog gelukkig wil worden, ik alles omhoog moet halen en moet verwerken. Terwijl ik dit op papier zetten al zo verdomde moeilijk vind.