Ik merk dat het niet makkelijk is om woorden te vinden voor hoe je je zich voelt. Het schrijven van m'n verhaal vorige week was toch wel een soort van opluchting, ik weet nog niet waarom. Lezen hoe andere mensen in dezelfde situaties omgaan met de emoties en gevoelens is goed om te lezen. Niet dat iedereen hetzelfde moet reageren natuurlijk, maar in de verhalen die hier te lezen zijn zie je toch veel overeenkomsten en herkenning.

Ik was er dus voor mezelf uit, dit ga ik doen. De beste manier om het voor mijzelf te verwerken is geen contact meer hebben. Absoluut geen contact. Een vrouw die mij zo laat stikken is geen optie. Zet het uit je hoofd... Ik voel me rot door haar stem, door haar woorden, door te denken aan momenten uit ons verleden. Ieder contact zou haar een lijntje geven waar ze mee kan spelen. Waar ik aan onderdoor kan gaan. In m'n hoofd is een stortvloed ontstaan van gedachten hoe ik het wil aanpakken.

Als ze belt neem ik niet op! ...maar ze belt niet.
Als ze een smsje stuurt reageer ik daar niet op! ...maar ze stuurt geen smsjes meer.
Als ze me op de msn aanspreekt negeer ik dat! ...maar de msn blijft stil vanuit haar kant.
Als haar ouders bellen wil ik niet weten hoe het met haar gaat! ...maar die bellen ook niet meer.

En hoe zeer ik dus voor mezelf weet dat ik geen contact wil hebben, ik verwacht het stiekem toch. En dat doet de gedachtenmolen weer overuren draaien. Waarom dit, waarom zo. Het kan toch niet dat.... Waarom heeft ze het nou zo... Denk ze dan echt dat... arrrrrghhhh. Ik moet die knop zien te vinden die m'n emoties even uitzet. Lieve lieve "D" waarom heb je me zo hard laten vallen? Ik ben er nog zo niet overheen...

JP