Liefde mag nooit verbonden worden aan voorwaarden!!! Tja, makkelijk deze woorden te schrijven, maar wel waar. Wat zegt dat over je ex: als jij bent afgevallen gaat hij misschien meer van je houden? Wat een onzin, en wat een akelige opmerking. Je bent zoals je bent, en laat je niet iets opdringen onder motto liefde. Ik begrijp je best wel hoor, ondanks alles hou je nog steeds van hem... Wat zijn z'n beloftes waar? Niets toch zeker, beloven nooit meer te gaan en opnieuw... En juist zo'n 2e keer doet zo vreselijke pijn. Ik weet wat je daarin voelt, heb hetzelfde meegemaakt! Laat je niet verblinden door zijn woorden, het zijn loze woorden... Leer eerst van jezelf te houden en dan komt er vanzelf weer iets op je pad. Ook ik heb die twijfel of ik ooit nog weer iemand zal vinden, en soms weet ik dat ik iemand weer zal vinden. Die mij wel waard is, die mij lief heeft zoals ik ben en niet in de persoon die hij graag zou zien (figuurlijk en letterlijk). Ga jezelf niet verloochenen! Die pijn moet je doorheen, is heel erg moeilijk. Maar bedenk dat zijn redenen nergens op slaan, jij bent wel degelijk iets waard, zonder voorwaarden! Onthou dat ajb!!! Liefs Odie

Thanks for jullie comments, ik weet dat het in dit opzicht een eikel is, maar ja liefde van mijn kant 20 jaar lang is niet niks natuurlijk. Ik wou dat ik kon zeggen uitschakelen dat gevoel, maar mijn hart is zo vol van deze man ( onbegrijpelijk) maar oke dat ik even niet meer weet. Ja hij doet mij veel pijn maar ook hij heeft zijn goede kanten. Ik weet ook dat hij mij niet waard is, maar het idee dat hij mij nooit meer zal liefhebben;knuffelen ect maakt me gek van verdriet. Het idee dat hij dat met iemand anders zou doen maakt me misselijk. Ik heb gisteren maar een psycholoog gebeld om daar eens te gaan kletsen want 1x OK maar 2x gedumpt door ?ɬ©?ɬ©n en de zelfde man is voor mij ook niet te verkroppen. En niet alleen voor mij maar ook voor onze 13 jarige zoon. Het gekke is dat hij nooit zo is geweest, sinds de 1x scheiding is hij botter en ego?ɬØstischer dan voorheen. Stappen met zijn maatjes en mij hier nachten lang alleen laten in spanning, vervolgens weer naast me kruipen in bed en zijn roes uitslapen, doet pijn. Hoe kom je ooit over dit soort verdriet heen. Het gekke is en klinkt niet leuk maar ik geloof dat ik hem liever in de dood verloren was dan dit, dan is iets definitief maar we hangen ondanks alles nog wel aan elkaar en zijn zoals het spreekwoord zegt het potje en het dekseltje, onlosmakelijk aan elkaar verbonden. Kon ik maar boos zijn, maar zelfs dat lukt me nog niet, verdriet en nog eens verdriet. Lekkere dombo h?ɬ©?

Je slaat de spijker op zijn kop, iemand die onvoorwaardelijk van mij houdt heb ik wel in bijv: mijn ouders maar dat voelt toch anders. En nee hij heeft zeker geen six-pack hij heeft zeker net zo'n stevig postuur als ik, maar ik houd daar wel van een man met een klein buikje en een flinke borstkast.
Ik vermoed dat hij met zijn 44jaar een beetje in een Midlife Crisis is beland en niet goed weet wat hij er mee aan moet. Maar hij is geen prater en alles wat een strakke kont of een mooi boezem heeft in zowel de bar of op Internet(prachtige sites vertonen ze daar) is natuurlijk wel G... als je daar naar kunt kijken. (sneaky) Ik ben niet achterlijk maar een heleboel mannen lopen toch alleen dat ding maar achterna. En dat heeft voor een heleboel realaties vreselijke gevolgen. Ik zou ook wel voor een deel aan de standaard eisen willen voldoen die tegenwoordig zo in zijn, een strakker kontje en een prachtige boezem, maar helaas. Ben zelfs al zover gegaan voor 3 jaar terug een maagverkleinging te doen om maar aan die eisen tegemoed te komen. 50 kilo kwijt maar na 3 jaar zijn daar weer 10 kilo van bij gekomen. Frustraties, angst weet ik veel. En dan de schop in je reet.

tjonge een maagverkleining en maar liefst 50 kilo kwijt voor een man die zelf verre van goddelijk is. Ja ik heb ook dingen gedaan (mezelf met hormonen ingespoten) om maar dat te krijgen (kinderen) omdat mijn ex ze zo graag wilde. En nee ik deed het niet voor mezelf.... Uiteindelijk niet gelukt (gelukkig maar).

Mijn ex streeft ook naar perfectie, de perfecte relatie, ik was dat bijna. Helaas heb ik niet aan een half woord genoeg om mijn ex te begrijpen. Ja ook mijn ex is een moeilijke prater, alleen maar denken deed hij en zijn ongenoegen wegkopen. En iemand die niet veel zegt is niet makkelijk te begrijpen.
Vannacht droomde ik van mijn ex, en we hadden weer zo'n conflict waarbij ik moedeloos werd omdat we elkaar niet begrepen. Ik ben er dus ook nog steeds meebezig, ik werd wakker en ik dacht wel dat nooit meer.

Zulke mannen (veel exen) hebben serieuze problemen en ik vraag me af of ze ooit gelukkig zullen zijn.
Ik geloof niet dat mijn ex zijn ding achterna liep, schijnbaar kan hij ook heel goed zonder sex.
Voor mezelf heb ik er meer moeite mee, ik had een inhaalslag te maken. En dat ging prima met hem, dat was echt niet slecht, hij was ook tevreden. Maar ja, inmiddels weet ik ook niet meer wat ik van hem moet geloven. Hij vertelt wel vaker leugens.

Hoe komt het toch dat we voor anderen precies weten wat ze moeten doen, maar dat we het niet op onszelf toepassen?
Als ik de verhalen van anderen lees, dan denk ik: hij verdient je niet, kies voor jezelf, je kunt veek beters krijgen, etc. Maar waarom zien we dit bij onszelf niet? Wat zijn we toch rare wezens...

* When does the hurting stop.. *

Natuurlijk weten we het voor onszelf ook wel, dondersgoed! Maar ja je kan nu eenmaal geen knop omzetten en de verwerking heeft tijd nodig.

Wat gebeurt er met me, wat zegt hij? Het gevoel is weg, vraagteken, vraagteken?? Ja dan ga je door een hel, alle fases ga je door, verdriet, machteloosheid, onbegrip, schaamte, vernedering, woede, enz. enz.

En dan op een dag word je weer wakker en kan je het achter je laten. Ga je verder met je leven en als het goed is ben je weer blij met jezelf. Veel later ga je weer nadenken over een andere man in je leven en sta je er weer open voor.

Wanneer dat allemaal gebeurd, geen idee en hoe snel dat is per persoon verschillend.

Ik schiet ook nog van de ene naar de andere fase en nu vraag ik me soms nog af wat die ex van me doet. Dat kan wel eens heel saai zijn....
Pfffft nou wat zou hij nu gelukkig zijn, maar niet heus.......

Tja, die midlifecrisis... Volgens mij heeft mijn (ex) man er ook ?ɬ©?ɬ©n. Zoekt de perfectie in alles, het liefst een barbie die in bed een engel is... En.. ze moet ook intelligent zijn. De mijne staat op datingsite met een tekst waar geen enkele zichzelf respecterende vrouw op gaat reageren! En weet je Hollycaran ook voor mij was het moeilijk te verteren als ik nadacht over dat hij in de armen van iemand anders ligt. Ook ik miste zijn lijf alles.. En ook ik ben nu 2x gedumpt! Eens komt de tijd Holly, dat je het achter je kunt laten. Ik ben nu een tijdje verder, pijn doet het niet zo erg meer, verdriet is er soms ook nog. Maar doordat ik achter zo veel dingen van hem ben gekomen is er ook minachting bij gekomen. Dus is dat missen van hem ook een stuk minder geworden. Ben ook door een hel gegaan, dacht ook dat ik nog steeds van hem hield. Maar begin me nu voor te houden dat ik echt veel en veel beter verdien. En dat geldt ook voor jou. Eens komt er iemand die jou wel waard is. Nu nog zoe moeilijk te geloven, maar ens komt dat er! Ga van jezelf houden!!!

zo slecht als dat ik mezelf een maand geleden nog voelden,zo goed en sterk voel ik me nou.Ik ben gaan proberen mijn gedachtengang te veranderen en langzaam en zeker is mijn gevoel zich daarbij aan het aansluiten.Ik heb voor mezelf gekozen en ben uit die slachtoffer-rol gekropen.Met mezelf bezig zijn voelt stukken beter dan met hem bezig zijn.Niet dat ik egoistisch geworden ben maar was teveel met hem bezig ipv met mezelf.Zo mensen,ik dacht een maand geleden dat ik dood ging,dus iedereen die denkt dat er geen einde aan komt,het slijt echt!KNUFFEl.

Voor mij zou het ook niks zijn een man in een stringetje.zijn er vrouwen die daar op vallen dan?Ik snap niet dat het bij ontrouwe mannen altijd op een midlife crisis afgeschoven wordt,Is het niet gewoon ontrouw.Als je trouwt is dat trouw beloven toch!Als ie dan opeens gek gaat doen is het een midlifecrisis,het is meer een psychologische stempel dan een goedkeuring.Dat het die stempel zou kunnen hebben betekent Het dan maar dat het wordt geaccepteerd?Ik zou mijn kind pakken en ergens anders gaan inwonen ipv elke keer geconfronteerd te worden met zijn gedrag,of dat hij zolang ergens anders gaat wonen tot dat je iets anders hebt.Hij kan niet eens het fatsoen opbrengen om het netjes af te handelen,te wachten tot dat ie alleen is.Ik vind het echt hard van hem om zo te handelen en geen rekening te houden met jouw gevoel.Onmenselijk gewoon.En dan ook nog jouw auto meenemen.Ik snap dat niet,Ik zou daar in 1 keer helemaal van genezen zijn(En hij heeft het al 1 keer eerder gedaan).Waarom pijnig je jezelf zo?Je zoontje krijgt zo ook geen goed voorbeeld van hoe een man zich hoort te gedragen etc. Kies voor jezelf en je zoontje,die man gaat je niet gelukkig maken,wat ie ook nog allemaal gaat zeggen en beloven.Bekijk de situatie eens vanuit de realiteit,zodra je voor jezelf en je zoontje kiest zal je jezelf beter gaan voelen...Niet als je blijft vasthouden aan iets wat nooit zal gaan gebeuren,hij zal toch niet veranderen.Sterkte,KNuFFEl