Gisteren voelde ik me lekker. Ben naar de bios geweest met een kameraad van me. Sahara.. leuke film vond ik. Vandaag werd ik wakker en het eerste wat in mijn hoofd kwam was mijn ex. Hoelang blijft ze nog in mijn hoofd spoken. Ik word gek van die gedachten over haar. En weet je wat ik de hele tijd denk... Dat ze over een tijdje wel erachter komt dat ze een fout heeft gedaan en dat ze me wel gaat missen. Ik weet wel dat ik hier niet over moet denken en dat het zer waarschijnlijk niet het geval is, maar ze blijven maar in mijn kop rondspoken. Ik voel me dan toch weer klote. Dan heb ik echt het gevoel dat dat ik weer verloen heb van haar. Ik heb dan weer aan haar toegegeven.

Ik zit nu in Deventer bij mijn moeder. Daar heb ik mijn jeugd doorgebracht. Hier heb ik een heleboel vrienden en mijn familie. Hier voel ik me goed. Ik ben dan ook echt bang om weer terug naar Utrecht te gaan. Ik ben bang dat ik me daar dan alleen ga voelen. Ik kan haar namelijk niet bellen dan of bij haar langs gaan als ik dat voel. Wist je, ze was mijn steunpilaar. Wanneer ik problemen had of me alleen voelde en zo kon ik altijd bij haar langs gaan of haar bellen. Die pilaar is weg. Wat deze gevoelens betreft had ik me best afhankelijk van haar opgesteld kom ik nu wel achter. Ik hoop dat ik dit dus ook nooit meer zal doen. Ik mis haar gewoon nog heel erg. En heb bij elk iets zo de neiging om haar te bellen. Dat is vooral wanneer ik alleen ben. Als ik opsta bijvoorbeeld. Zij ligt dan niet naast me. Dan voel ik me best klote.