Ik heb de hele dag aan jou zitten denken. Geen minuut, seconde ging voorbij. Ik ben er doodmoe van, kon niet meer.
Vanavond ben ik naar een concert geweest. En wat zag ik daar.. een leuke man.. hij stond naast me. Ik bedacht me 'als ik nou wat aandacht van jou zou krijgen.. het zou de komende dagen weer wat makkelijker maken..'

En de aandacht kreeg ik. Aan het eind werd naar m'n telefoon nummer gevraagd. Het doet me goed. Jij hebt me laten gaan en je bent een idioot dat je dat gedaan hebt. Je hebt me geleerd om zelfvertrouwen te hebben en dat ook uit te stralen en dat heb ik mezelf eigen gemaakt. Het doet me goed. Aandacht van een nieuwe man. Verder niets. Niemand kan jou ooit vervangen. Maar ik heb een paar drankjes op en een avond niet aan jou gedacht. Ik heb dit even nodig, het doet me goed.

Ga jij maar je eigen moeilijke leven leiden. Ik ga terug naar een jonge single vrouw zijn, naar een leven vol avonturen, zonder dat ik partner en moeder tegelijkertijd voor jou moet zijn. Zonder dat ik voor jou moet zorgen, dat ik rekening moet houden met jou of aan jouw verwachtingen moet voldoen. Het single leven kan leuk zijn. Zo voelt het nu even en dat vind ik fijn. Gewoon, voor vanavond. Want ik verlangde even niet naar jou en al dat gezeik. Ik was gewoon even blij met mezelf, mezelf alleen. En jij bent een idioot. Stom dat je me hebt laten gaan. Je bent helemaal gek. En het maakt me niet eens uit of je daar zelf ook achter komt of niet. Ik vind dat je een idioot bent dat je mij laat gaan. Want ik had de wereld voor jou gegeven, had alles voor je over gehad. Je had mij kunnen hebben, helemaal, voor de rest van je leven. Ik had door dik en dun aan jouw zijde gestaan. Je bent een idioot dat je me laat gaan.