Hmmm, in mijn geval was het zo dat het vanaf september het begin van het einde was. Het was (nog lang niet) uit, maar het mechanisme dat er uiteindelijk toe leidde was toen wel al in werking gezet. Het ging steeds slechter en slechter en we konden het allebei niet echt een halt toeroepen (al denk ik dat zij het niet echt zag nog, toen). En uiteindelijk was het februari toen het definitief uitging.

Die oppervlakkigheid waar je over schrijft, dat is iets waar ik ook wel eens met verwondering naar heb geluisterd. Zeker ook de volkswijsheden doen je niet echt goed dan he: 'er is geen hand vol maar een land vol,' zeggen de mensen die er naar mijn idee echt niks van begrijpen (tenminste, als ze menen wat ze zeggen ). Mijn vriendenkring is gelukkig erg begrijpend tot dusver (zelfs na 4,5 maand), wat op zich gek is, want er is zo goed als niemand in mijn vriendenkring die hetzelfde heeft meegemaakt. En mijn ex... Sja, ik ben er nog niet achter of het nou echt oppervlakkigheid van haar kant is. Ik kwam net ergens het begrip 'emotionele luiheid' tegen, dat dekt het misschien beter. Al kan het zijn dat ik dan nog te optimistisch ben en dat het inderdaad zo is dat zij zulke diepgang daar niet in heeft...

En die angst... Ja, inderdaad, heb ik de grootste fout van mijn leven gemaakt? Het zou ook een van de betere beslissingen in mijn leven geweest kunnen zijn, toch? Ik heb de eerste twee, drie maanden nadat het uit was het niet zeker geweten. Ik miste haar als een gek en wilde het liefste wel dat het allemaal zo'n vaart niet zou lopen, dat we contact hielden, eens samen keken of dit was hoe het dan moest eindigen. Maar ze hield die boot af. Het leek erop dat naarmate ik meer hoop putte uit zelfverzonnen theorieen, de twijfel ook steeds meer verdween. Ik verloor mezelf in min of meer utopische fantasieen van hoe prachtig alles wel niet zou zijn als we bij elkaar zouden komen. Concentratie op 'haar niet kwijt willen' bracht dat ook met zich mee. Nu het erop lijkt dat het toch definitief voorbij is, heb ik dat weer losgelaten en dat maakt dat er soms ook weer ruimte in mijn hoofd is voor de gedachte dat het misschien inderdaad maar beter is zo. Gek is dat he? Het is redelijk consequent zo geweest dat ik haar absoluut terugwilde, zo'n anderhalve maand lang, maar nu begint dat weer te wankelen. Maar ja, haar vastberadenheid draagt daar ook wel aan bij. Waarom utopisch fantaseren over een meisje dat vooral en alleen met zichzelf bezig is en vooral ook niet meer met mij bezig lijkt? Ik moet dan voor mezelf toegeven dat het niet de eerste keer is dat dat zo gaat. Tijdens onze relatie is dat ook voorgekomen.

Da's wel gek, dus. Ik heb me wel eens bedacht dat de dingen waar ik nu tegenaanloop (onbereikbaarheid, zij die nogal met zichzelf bezig is, angsten) dingen zijn waar ik tijdens onze relatie ook wel tegenaan gelopen ben.

Inderdaad, twijfel of ik het wel scherp gezien heb toen ik het uitmaakte. Mijn kijk daarop is nu ongeveer zo: toen moest het uit, want er was geen andere uitweg. Anders was het er later toch wel van gekomen of we waren allebei nog een stuk minder gelukkig geworden. Maar ik heb de consequenties niet goed doorzien. Me niet afgevraagd of ik wel definitief zonder haar verder wilde. Al was er ergens een spookje dat tegen me zei dat dat wel beter zou zijn misschien. Maja... Ldvd vertroebelt de zinnen. Het lijkt erop dat ik in ieder geval nu helemaal geen keuze meer heb. Binnenkort wordt alles afgerond, dan weet ik het zeker.

En het gekke is... als ik jouw verhaal zo lees, ben ik geneigd om te zeggen: als je die twijfels zo sterk had, is het waarschijnlijk inderdaad beter dat het uit is nu. Raar he? Want mijn eigen twijfels hebben me die gedachte eigenlijk nooit meer opgeleverd sinds het uit is (voor die tijd wel).