Ik weet niet waar ik moet beginnen, weet zelfs niet eens wat ik moet neerzetten. Heb hier onder een andere naam al verschillende verhalen neergezet, en later weer verwijderd toen mijn ex er achter kwam. Na anderhalf jaar voelt het nog steeds erg raar om ex te zeggen. Sterker nog het steekt enorm.

Een avond in oktober 2008, een ruzie om iets onbenulligs. Wij samen zittend op haar bed toen ik vertelde dat ik het na 4 jaar niet meer zag zitten. Ik zie mezelf nog de deur uitlopen terwijl ik haar huilend achterliet. Ik was er van overtuigd dat dat het beste was. Natuurlijk voelde ik me er ook verdrietig onder, maar dacht dat het natuurlijk was na zo'n lange tijd. Wist ik toen maar wat ik nu besef. Ik nam haar en onze relatie teveel voor lief. Ze was er altijd voor me, ook op tijden wanneer ik de donkere zijde van het leven betrad. De pijn die ik haar soms aandeed, het mij constant moeten verdedigen tegen haar naasten die zagen hoe ik was, ze deed het allemaal zonder aarzelen. Begrijp me niet verkeerd, het is niet het verdriet wat mij haar zo de hemel in laat prijzen. Natuurlijk had ook zij haar dingen.

Na een paar maanden zagen we elkaar weer. We waren 2 compleet andere mensen geworden. Ik werd weer helemaal verliefd op haar maar werd tegen gehouden door twijfels en gedachten uit het verleden. En ja, later was dat moment waarop ik er met alles wat in me zat er tegen aan wilde gaan. Ik wilde haar weer terug in mijn leven. Ik wilde er voor haar zijn, haar alles geven wat ze verdient. Dat was ook hetzelfde moment waarop bleek dat ik te laat was. Ze was verliefd geworden op iemand anders. Ik heb nog nooit in mijn leven gesmeekt, op 1 keer na.

Ik heb in de tussentijd wel verschillende vrouwen leren kennen, geen van hen gaf me het gevoel wat ik ooit had. Totdat op een moment ik iemand leerde kennen, S, die er erg dicht bij in de buurt kwam. Ze werkte naast me en we zagen elkaar dan ook vaak. Onwetend dat zij al een vriend had, stapte ik op haar af en gaf mijn telefoonnummer. Toen ze me dezelfde avond sms'te dat ze gevleid was maar al 2 jaar een vriend had, accepteerde ik dat ik een blauwtje had gelopen. Althans dat dacht ik dan. Niet veel later zocht ze contact, en dit contact werd steeds intensiever. Op een gegeven moment zaten we vaak uren aan de telefoon, zelfs keren afgesproken. Ze twijfelde in mijn ogen aan haar relatie, maar voelde zich wel schuldig tegenover haar vriend om wat ze deed. Vele keren afscheid nemen van elkaar weerhield er ons er niet van om elkaar weer op te zoeken. Ik wist dat ik kapot kon maken wat ze had, en ik wist ook dat ze dan bij me kwam, we dan een stel zouden vormen. Naast dat dat een oneervolle manier van handelen is, wilde ik absoluut dat ze uit eigen vrije wil zou kiezen en niet naar situatie.

Haar timing was perfect, ze kwam op een moment waarop ik wat ontvankelijker was. De situatie er omheen was minder perfect. Zij met haar huidige relatie, ik met mijn hoofd gedeeltelijk nog bij mijn ex. Zij vrij amicaal, ik terughoudend. Mijn gevoelens voor haar groeide, het voelde door de situatie op een gegeven moment erg beklemmend. Het voelde alsof ik tegen een muur werd gedrukt en lijdzaam moest afwachten totdat ze voor mij koos. Vrienden en anderen om me heen zagen het alsof ze me gebruikte. Ik zelf wilde dat natuurlijk niet zien en had de spreekwoordelijke zonnebril op. Een week geleden was er weer dat afscheid, en wat ze toen zei doet me beseffen dat ook dit definitief voorbij is. In mijn ogen sprak ze niet de waarheid, maar goed op dit moment spoken er wel verschillende theorieën door mijn hoofd. Ik weet dat dit eigenlijk ook het beste is, ondanks dat het een rotgevoel is. Eigenlijk nog het meest bizarre is dat ik bij dat afscheid moeite moest doen om haar naam uit te spreken, en niet die van mijn ex.

Ik voel me verward, mijn hart verlangt nog steeds hevig naar mijn ex. Ik ben blij dat ik een glimp heb opgevangen van hoe gelukkig ze is, ook al is dat tegelijkertijd hartverscheurend. Ze verdient het beste, en ook al zal ik waarschijnlijk nooit meer wat van haar horen, ik hoop dat ze gelukkig blijft. Ik hoop dat ik ook verder kan gaan.

Mijn liefdesverdriet? Mijn liefdesverdriet is het gevoel alsof ik stil sta in de tijd, waar anderen verder gaan. Die steek die je voelt wanneer je onbekenden hand in hand over straat ziet lopen. Mijn liefdesverdriet voelt als een boetedoening voor wat ik verkeerd heb gedaan in het verleden, maar tegelijkertijd ook een waardevolle les is. Ik weet dat wat er allemaal gebeurd is me nooit meer een 2e keer zal overkomen. De persoon die ik was behoort nu tot het verleden en zal ook niet meer terug komen. Een harde les tegen een veel te hoge prijs.....