Kim,

Het komt er dus op neer dat je ex al langer twijfels had over jullie relatie, maar dit niet gezegd heeft.
Dit is ook oneerlijk, iets anders zeggen dan hij werkelijk bedoeld.
Kan me goed voorstellen dat zijn woorden ingeslagen zijn als een bom, en je het gevoel hebt, terug bij af te zijn.
Toch heb je inmiddels al een maand een eigen leven, waarin je al veel verwerkt hebt, nu voelt het uiteraard niet fijn maar nu weet je wel uit zijn mond, hoe de vork werkelijk in de steel zit.
Misschien kun je naast verdriet nu ook op een andere manier naar hem kijken, nu je weet hoe hij er over denkt.
De vraag die je zou kunnen stellen is deze : wil je nog wel vrienden zijn, met iemand die je zo lang aan het lijntje gehouden heeft?
Het doet pijn en is niet leuk om te horen, maar laat je door zijn woorden niet van de wijs brengen.
Hij vond het niet leuk dat je belde, omdat HIJ met twijfels rondliep die hij toen niet uitgesproken heeft.
Maar wanneer iemand onvoorwaardelijk van je houdt, vind hij het juist geweldig als je de moeite neemt om hem te bellen, dat is een teken dat je aan iemand denkt.
Het waren ZIJN twijfels dus laat het maar bij hem, je bent het waard om iemand te vinden, die jou alle aandacht geeft, die je verdiend.
Iemand die het fijn vind je stem te horen, bij je te zijn, en iemand die straalt wanneer hij je ziet.
Meid, je bent zo goed opweg, probeer ondanks het verdriet en de teleurstelling over wat je nu weet, toch de opgaande lijn in je leven vast te houden.
Dit is een stapje terug en maakt je verdrietig, maar probeer maar niet meer te kijken naar wat hij wil, hoe hij denkt, en wat hij zegt.
Het draait nu om jou, en wat jij hier allemaal van vind.
Weet één ding, dat je het waard bent om gelukkig te zijn en te stralen, je lijkt me een lieve meid, je zult je geluk weer vinden.
Maar geloof in jezelf, want als je dat doet, valt dat op en als je straks weer wat sterker in je schoenen staat, laat ze dan maar eens zien, wie jij bent!
Want Jij ... bent de moeite waard!
Liefs Layla

Hoi Kimlief,

Ik voel met je mee; het is praktisch misselijkmakend als je erachter komt dat je een tijdlang verondersteld hebt dat iemand veel positiever over je dacht dan hij werkelijk deed. Je gaat aan alles twijfelen, en zelf krijg ik altijd het gevoel alsof ik mezelf in die tijd voor gek heb gezet door zo enthousiast en vrij te doen. Maar wat Layla al zegt: zoiets moet je bij die ander laten liggen; jij was oprecht, en dat is goed.

Ik snap dat je je lelijk voorgelogen voelt, nu blijkt dat zijn twijfels al veel langer speelden dan hij aanvankelijk zei. Maar ik zou de mogelijkheid willen openlaten dat hij weliswaar loog toen hij het uitmaakte (in een misplaatste poging om je gevoelens te sparen, misschien?) - maar dat dat niet per se betekent dat hij ook 'loog' in de tijd dat hij twijfelde.
Enerzijds is er veel te zeggen voor absolute openheid, vanaf het eerste begin; anderzijds kan het ook onverantwoordelijk zijn om ieder moment van twijfel meteen onbewerkt bij je partner neer te kwakken. Dat zou in veel gevallen onnodig de relatie op losse schroeven zetten en dat kan forse schade aanrichten, dus ik vind er wel wat voor te zeggen dat iemand de tijd neemt om voor zichzelf duidelijkheid te krijgen over zijn gevoelens, voordat hij er met zijn partner over gaat praten. Daar heel erg lang over doen is niet ideaal, maar de een is er sneller en beter in dan de ander - dat maakt in stilte nadenken nog niet onoprecht. Er niet voor uitkomen, als je eigenlijk al wel weet hoe het met je gevoelens zit, dat is een kwalijke zaak, maar als je om iemand geeft kan de drempel om zulk verdriet in gang te zetten enorm hoog zijn - dat maakt uitstellen ook niet onoprecht of kwaadaardig, volgens mij. En beweren dat je korter getwijfeld hebt dan je eigenlijk gedaan hebt, dat is liegen en dat is slecht, maar het is geen teken dat iemand niet om je geeft. Het kan een inschattingsfout zijn; bijvoorbeeld willen proberen je gevoelens te sparen, terwijl dat meestal averechts werkt. Of misschien was het om niet toe te hoeven geven dat hij moeite had om de beslissing te nemen; iets uitstellen omdat je het moeilijk of beangstigend vindt, wordt ook vaak heel negatief gewaardeerd. Laf, je zei het al. Dat het erg verleidelijk is om dat te willen verhullen, vind ik ergens wel begrijpelijk.

Ik ben altijd erg terughoudend om iemand laf te noemen. Angst kan erg krachtig zijn, en ik vind het bewonderenswaardig als iemand er met succes dwars tegenin gaat, maar ik vind dat niet iets wat je standaard van iemand kunt verwachten. Naarmate een mens je meer waard is, wordt het moeilijker om die persoon te kwetsen, dus ik zie 'lafheid' graag als een teken dat iemand iets kennelijk oprecht moeilijk vond. Een teken van liefde, wellicht. Als iemand het al te makkelijk uitmaakt, is het ook niet best, toch?