Ok mijn ex belde net. Hij vroeg waarom ik niet bij het dansen was. Ik zei dat hij dat zelf ook wist (had al eerder aangegeven dat ik hem daar niet iedere week wilde tegenkomen). Dat ik niet snapte waarom hij belde. Dat hij een enorme egoïst is en dat ik niet meer wil dat hij belt, dat ik hem niet meer wil zien en de spullen via m'n ouders wil regelen. Dat ik het onvoorstelbaar vind hoe hij met mij is omgegaan. Dat de man die ik kende dat nooit zo had gedaan.

Hij zei dat hij wist dat hij een klootzak was geweest, dat hij vorige week nog zei dat hij me helemaal niet miste, maar dat dat nu wel zo was. Dat ik daar niets mee kon, maar dat hij het toch wilde zeggen. Dat het hem heel erg frustreerde dat het zo gelopen was omdat het toch wel bijzonder was wat we hadden. En dat hij wist dat hij niet zomaar weer iemand zou vinden die bijv. niets om vissen gaf maar wel organiseerde dat we dat samen konden doen. Dat het hem frustreerde dat ik hem niet met rust had gelaten, omdat hij wist dat als hij meer rust had om na te denken, hier zou zijn uitgekomen. Toen hij zei dat hij wist 'dat het nu te laat was', heb ik dat maar zo gelaten. Ik ga hem niet vertellen dat het niet te laat is. Als hij het namelijk echt wil, dan komt dan nog wel. En anders komt het niet, maar dat hoef ik hem niet meer te vertellen. Hij is me pas een weekje aan het missen. Ik denk (hoop) dus dat het nu alleen maar erger wordt.

Toen hij aangaf dat het hem frustreerde dat ik hem niet met rust liet en het nu te laat is. Heb ik heel duidelijk aangegeven dat hij een half jaar of een jaar eerder zelf iets had moeten zeggen (ipv het uit te maken). Hij zei ook nog wel dat we allebei andere dingen willen en ik de 'grootste carrièrevrouw van NL wil worden' (ik wil graag carrière maken, hij graag kinderen, maar ik zie niet in waarom dat een probleem is als je écht heel veel van elkaar houdt) . Dus ik heb het idee dat hij nog steeds wel het idee heeft dat het beter is zo en dat frustreert me.

We hebben afgesproken dat hij geen contact meer met mij opneemt, dat we de spullen via mijn ouders regelen. Hij zei dat het heel erg vindt dat ik niets meer te maken met hem wil hebben. En dat hij hoop dat als we elkaar in de toekomst tegenkomen, dat we dan een beetje normaal tegen elkaar kunnen doen. Ik heb aangegeven dat ik hoop dat ik hem voorlopig überhaupt niet tegenkom. Hij zei dat hij belde om 'aan te geven dat hij het moeilijk had, dat dat het misschien voor mij ook makkelijker zou maken'.

Dus zijn insteek van het gesprek was niet om me terug te winnen. Maar goed, hij is pas een week bezig. Ik ben vooral heel hard tegen hem geweest. Misschien dat de boodschap dan een keer aankomt. Ik laat hem dus maar. En kijk maar wat er gebeurt.

Het gesprek zit me nog niet helemaal lekker. Want het is een boodschap van 'ik heb verdriet, maar ik ben je nog steeds niet aan het terugwinnen'. Zou hier hier maar gewoon door heen gaan? Zichzelf overtuigen dat het beter is zo (vanwege carrière vs kinderen)? Dat er inmiddels teveel gebeurd is? Of is hij nu pas een weekje bezig en gaat hij zich alleen maar meer realiseren wat hij mist? Maar legt hij zich er dan bij neer of neemt hij dan toch contact met me op..? Zoveel vragen...

Ik ben dus niet zozeer blij met dit telefoontje. Misschien maakt het me wel een beetje bang.. Want de komende tijd zal dan wel het moment moeten worden dat hij er voor gaat vechten of juist niet. Maar het is beter als dat ik voor het telefoontje had (want dat was namelijk dat het allemaal zo goed ging met hem...)..

Dus ik weet niet zozeer wat ik hiervan moet vinden... Any ideas?