Zo het is weer maandag, het weekend is voor bij en er staan weer tentamens voor de deur. Wat dus wil zeggen dat ik weer veel thuis zit om eigenlijk te studeren. Echter het probleem is dat ik hier niet echt aan toe kom omdat ik met mijn gedachten er totaal niet bij ben, helaas ik heb daar namelijk geen tijd voor.

En ik laatst denken dat het zo goed met me ging, weer langzaam overeind begon te krabbelen, krijg ik nu steeds weer meer het idee dat ik haar echt begin te missen en dat alles begint meteen nadat ik zaterdag avond naar huis ga van het stappen. Ik was er zo gewend altijd samen met haar naar huis te gaan. Wat ontzettend jammer is omdat ik toch wel de doordeweeks uit kijk naar het weekend om op stap te gaan met mijn vrienden en een leuke tijd te hebben.

Dit is vaak dan ook totaal geen probleem net als het afgelopen weekend had ik het ontzettend naar me zin.... totdat zij er aan kwam... Ik verstijfde en wist me op dat moment niet echt een houding te geven! ik had liever dat ze vertrok dan dat ze bij onze vrienden groep bleef hangen, maar ze is vrij om te staan waar ze wil.

Maar wat dan zo ontzettend pijn doet is dat ze wel gedag komt zeggen, en vragen hoe het gaat.. En daarmee is het gesprek tussen ons afgelopen, allemaal wat afstandelijk en vreemd. En dan loopt ze weg en staat ze met andere vrienden van me te praten en plezier te maken, ze raakt hun wel aan wat bij mij uit den boze lijkt te zijn. Alles gebeurd op een afstandje. Maar op momenten dat ze dan weer vertrekt lukt het me wel me weer te herpakken en er een leuke avond van te maken.

Tot het moment dat de kroeg sluit en iedereen de deur uit moet en je je realiseert dat je weer alleen naar huis gaat, en s'morgens dus ook weer alleen wakker zult worden. En dan komen de gedachten weer waarom, hoe, wat? en ga zo tieren mijn gedachten de hele dag door.

Ik merk ook op momenten dat mensen er over willen praten dat ik kwaad wordt, ik ben het moe mijn energie hier in te steken waar ik uiteindelijk ook helemaal niks aan heb. En waar die woede dan van af komt geen idee, misschien het feit dat ik dacht er zelf ook wel klaar mee te zijn en weer langzaam aan overeind te komen. Maar helaas ben ik weer een stukje naar beneden gevallen in deze put, waar boven wel weer het licht schijnt!

Maar het voelt op het moment allemaal zo verschrikkelijk, ik heb wel genoeg mensen om me heen waar ik bij terecht kan om mijn ei kwijt te kunnen. Maar dit is niet hetzelfde, zij vullen voor mij de leegte niet die ik voel. En toch ben ik er zo klaar mee, ik wil weer als laatst stevig in mijn schoenen staan en kunnen denken laat haar maar, ze komt er nog wel achter zij is degene die dit moois laat gaan!

Maar gelukkig heb ik haar wel zo ver zien te krijgen door te kiezen voor mezelf dat ze komende week nog langs komt en eindelijk de kleine moeite neemt om MIJN vragen te beantwoorden. Ik heb genoeg respect naar haar getoond om mijn mond te houden en haar de afstand en rust te geven die ze aan mij vroeg. Maar nu ben IK aan de beurt, zij heeft deze stappen misschien allang verwerkt maar als dit iets voor haar had betekent en er wederzijds respect is, is dit ook wel het minste wat ze voor me kan doen. Ik heb genoeg geleden, en ik ben er dus ook klaar mee. En blijven zitten met mijn vragen tot ik er werkelijk klaar mee ben, nee dat gaat niet werken. Hoe eerder het voor mij duidelijk is hoe dit alles heeft kunnen gebeuren, hoe eerder ik mijn eigen rust weer terug kan vinden.