Lieve allemaal,

Ik ben al een tijdje een stille meelezer, omdat ik mijn eigen verhaal toch te lang vond liever op de achtergrond bleef. Nu ben ik hier na een pauze van 6 maanden weer terug, om toch eens te kijken hoe het iedereen hier vergaat.

Ik ga hier een blog plaatsen waar sommige mensen niet vrolijk van worden of niet van gediend zijn, en dat spijt me bij voorbaat. Andere mensen zullen hier hopelijk wel energie en kracht uit kunnen putten, en daar wil ik het voor kwijt.

Mijn relatie van een aantal jaar ging uit eind 2010. Mijn vriend kreeg in die tijd zeer veel last van dingen uit het verleden, lastige scheiding met zijn ouders en diepgewortelde onzekerheden. Dit leidde, samen met veel werken, toendertijd op een burn-out. We zijn alletwee begin 20, dus beiden geen idee hoe hiermee om te gaan en dit resulteerde in een gezamelijke constante strijd. Ik wist niet hoe ik ermee om moest gaan dat mijn vriend niet langer de liefhebbende goedlachse gozer was die ik had leren kennen, maar dit alleen naar de buitenwereld toonde terwijl ik als we samen waren al het gechagrijn over me heen kreeg. Ik werd onzeker, hij voelde zich beklemd, relatie over. Zo ben ik hier ook terecht gekomen, niet wetend wat te doen. Vrienden willen blijven en hem er samen doorheentrekken en al die mooie ideen resulteerde in meer pijn en verdriet. Ik heb na een paar weken definitief afstand genomen. Niet lang daarna kreeg meneer een nieuw vriendinnetje, oud scharreltje uit zijn vriendengroep, en mijn drama was compleet.

Zeker 3, 4 maanden heb ik het er heel zwaar mee gehad, ook al ben ik nog vrij jong en denkt men dat een relatie dan minder impact heeft. Lekker op vakantie geweest van de zomer, en toen ik eindelijk voor mn gevoel helemaal klaar mee was, stond meneer weer op de stoep. Hij had altijd geprobeerd contact te houden, waar ik ook altijd heel droog en afwijzend op gereageerd heb. Zwak als een mensengeest is kon ik toendertijd na die vakantie mn poot niet meer stijf houden omdat ik dacht dat ik het aankon, en begonnen we weer wat over en weer te smsen. Bleek dat zijn vriendinnetje vreemd was gegaan op haar vakantie, en hij daarmee ook direct klaar was met de relatie. Al met al heeft die break up en de stap naar mij misschien 2 weken tussentijd gehad. Bij mij gingen al de alarmbellen rinkelen.. Psychisch niet in orde, zij maakt het uit en hij komt weer bij mij aankloppen, wat moet ik hiermee.. Hij had dan wel zn sessies bij een psycholoog met succes afgerond, dus 1 verviel, maar het feit dat hij niet eens klaar was met relatie bleef knagen.. Velen zullen direct achteruit zijn gesprongen en het contact hebben verbroken, mij lukte dit helaas niet meer. Dit heeft zich allemaal in zomer 2011 afgespeeld. Keihard heeft hij gewerkt om me terug te krijgen, een eigenschap die ik niet van hem kende en nu, heb ik alweer bijna 4 maanden opnieuw een relatie met dezelfde jongen. Veranderd is hij in zoveel opzichten, ik had nooit gedacht dat iemand zo zn best voor me kon doen, zo lief en perfect voor me kon zijn. Toch zijn dromen absoluut bedrog.

Ik snap dat ieders verhaal anders is, andere haken en ogen heeft en dat iedereen anders tegen situaties aankijkt. De ene zwicht na het eerste contact, de ander kan voor altijd de deur sluiten. Voor deze laatste groep mensen heb ik keiveel respect, ik heb het duidelijk niet gekund.

Het punt wat ik probeer te maken, is dat je je niet moet vergissen wat een breuk, en zeker een andere relatie van de dumper, teweeg kan brengen in je hoofd op het moment dat je ex besluit terug te komen. Hij of zij kan nog zo lief en leuk en attent en geweldig zijn, trots en onzekerheid hebben heel lang de tijd nodig om de weg vrij te maken. Het feit dat je trots is aangetast, en jij je eer hersteld wil hebben, zal een lange tijd in de weg zitten. Het feit dat je gedumpt bent door deze persoon maakt je bijzonder onzeker, en heeft een lange tijd nodig om te verdwijnen.

Ik zal het niet elke dag uit spreken, maar elke dag ben ik onzeker dat het ineens weer over is, dat het ineens niet meer genoeg is, dat ik ineens niet meer goed genoeg ben. De lichte aanwezigheid van zijn ex zo nu en dan op feestjes maakt het niet makkelijker en confronteert me met de realiteit, dat ook deze wond een lange tijd nodig heeft om te helen.. Het gaat beter met de tijd, maar de afgelopen periode is een inspanning, ookal weet ik waarvoor ik gekozen heb en dit ook volledig aan mezelf te danken hebt. De keuze maak je zelf.

Dus lieve mensen, alsjeblieft, blijf niet hangen aan de hoop dat hij of zij ooit terugkomt. Bij mij is het gebeurd, maar het zal een hoge tol van beide partners eisen voordat je weer in een gelukkige gezonde relatie zit, en het is nog maar de vraag of dit ooit volledig goed komt en of beide bereid zijn deze prijs ervoor te betalen..
Daarnaast wens ik iedereen heel veel sterkte in deze moeilijke tijd, en hoop ik dat jullie allemaal ontzettend veel geluk gaan vinden, met of zonder de liefde, in 2012!