Pff ben hier net nieuw en was op zoek naar iets waar ik me gewoon een beetje kan uiten, en misschien een beetje feedback krijg.

Sinds 3 weken zijn mijn vrouw en ik tijdelijk uit elkaar, het ging eigenlijk al lang niet goed, we verstonden elkaars taal niet meer, begrepen elkaar niet en uit eindelijk zie je alleen je eigen problemen nog maar.
We hebben al geruime tijd een relatie (5 jaar plus) en ook alweer een tijdje getrouwd en twee kinderen.

Zelf was ik ook al wel bezig met dat het zo niet langer kon, dat ik het allemaal niet aan kon, het kwam dus niet zo onverwacht. Ik was op mijn werk we hadden weer eens woorden via sms. Toen belde ze en zei dat ze een tijdje bij haar moeder ging wonen.
Gelijk die avond hebben we wel gepraat en ook nog heftige sex gehad (was al tijden geleden dat de sex zo was) en eigenlijk had ik gelijk weer goede hoop dat we er echt iets aan gingen doen.dat we er tegen aan zouden gaan, alles zou anders worden en weer goed komen.
Maar nu 3 weken later zie ik het een stuk somberder in, het gaat alleen maar minder en en bergafwaards, niets positief om aan vast te houden.
Ik hou ontzettend veel van haar en zei zegt dat ook van mij te doen, maar er komt zoveel boven dat het zo onderhand hopeloos lijkt, ze is ook alleen maar boosen het lijkt alsof ze steeds bozer word, en ook al wil ik diep in mijn hart zo graag dat we het nog een kans geven,ik zou gillend weg rennen als ze nu met haar spullen voor de deur zou staan, terwijl ik haar toch zo ontzettend mis, bij haar wil zijn, ik weet het gewoon niet meer, kan alleen maar huilen, mijn hart zit in mijn keel, geen eetlust en zin om iets te doen.

Wat het nog erger maakt is dat haar moeder vlak bij woont en we ook door de kids best veel contact hebben, is ook zo dubbel als ik niet bij haar ben mis ik haar en wil bij haar zijn en als ik wel bij haar ben dan maak ik me het liefst maar zo snel mogelijk uit de voeten, het gevoel nergens rust te vinden alsof je op drijfzand loopt.
Veel mensen om mee te praten heb ik ook niet, naar mate de problemen in de relatie erger werden ben ik ook minder contact gaan onderhouden en om nu ff met een collega ofzo je problemen te gaan bespreken dat doe je ook niet, dan ligt alles voorgoed op straat, en daarbij zijn de problemen ook zo grote dat anderen het niet zouden begrijpen met een paar woorden. De enigste mensen die ik heb zijn familie van haar , die willen er wel voor me zijn maar ja daar praat je dan een keer mee maar die hebben ook een eigen leven, verders heb ik nog mijn ex vrouw ja klinkt raar maar mijn vrouw gaat ook met haar om heb ook nog een dochter met haar, mijn ex kent me wel goed maar zij heeft zelf ook veel problemen dus die wil je ook niet teveel lastig vallen.

Het is niet mijn eerste relatie die onder uit gaat, ik ga ook elke keer weer door een hel, dat zit gewoon in me, bang om los telaten , bang voor het onbekende, maar meestal zag ik wel snel weer een straaltje zonne schijn, deze keer is het anders ik had echt mijn toekomst met haar voorbehouden en ook al wist ik dat niet alles goed liep, zelfs dat er veel mis was, het valt me zo zwaar nu mijn ogen open zijn dat er zoveel kapot is dat het niet eens te repareren lijkt. Vanavond oudjaarsavond en morgen het nieuwe jaar ik zie haar dan ook ook ivm de kids, maar zou het liefst een winterslaap gaan doen.

Ik ben niet op zoek naar medelijden, en vind me zelf ook niet zielig, alleen mijn hart blijft maar huilen en een toekomst zie ik even niet.