lieve mensen, ik heb jullie advies nodig want ik heb het gevoel dat ik aan het doordraaien ben, alsof ik mezelf niet meer ben.Heb een half jaar geleden iemand ontmoet van wie ik dacht dat zulke mensen niet bestaan. Ik keek in zijn ogen en was meteen verkocht, zo mooi, zo warm.Het duurde dan ook niet al te lang voordat ik mijn toenmalige partner het huis had uitgezet om mijn leven met mijn soulmate te delen.Wat zo mooi leek was toch best zwaar, hij heeft een eigen zaak in het dorp en de mensen begonnen al heel gauw te praten en zich ermee te bemoeien.Hij was en is erg beinvloedbaar en was daar vaak erg door van slag.Ook was hij vaak erg stil en niet echt in staat om over zijn gevoelens te praten.Heb vaak gedacht dat hij echt niet van deze wereld is, zo kwetsbaar, zo fragiel en emotioneel, echt zo'n persoontje dat met zijn hemelse blauwe ogen ergens tussen hemel en aarde zweeft. Omdat het steeds leek alsof hij twijfelde ben ik ook gaan twijfelen. Was hij wel echt de juiste voor mij? Ik was immers een zeer levenslustige meid.Ondanks dat begon hij al na twee maanden over samenwonen enzo te praten, hij wilde verhuizen naar een woning die groot genoeg was voor onze gezamelijke toekomst.
Ben toen heel eerlijk geweest en heb gezegd dat ik daar niet in geloof, mede omdat ik wist dat hij iemand is die niet alleen zijn kan, en ik wilde gewoon dat de basis om te gaan samenwonen een andere is dan eenzaamheid.
Het ging toen nog ongeveer twee weken goed, of goed is niet het juiste woord. We waren samen, maar ook weer niet. Ik hield van hem, maar kon hem dat niet laten blijken omdat ik bang was voor zijn wispelturige gedrag.En hij deed niets... hij was bij me, maar met zijn hoofd ergens anders.
Nadat hij een hele dag niet te bereiken was,liet hij me weten dat hij niet meer in ons geloofd, we zijn toch niet de juiste mensen voor elkaar....
We hebben elkaar daarna in zijn zaak ontmoet om te praten, maar we waren allebei zo verdrietig dat we twee uur in elkaars armen hebben liggen huilen, zo intens, we wilden elkaar kussen, maar omdat dat voelde als een afscheidskus, kregen we geen lucht meer.Ben twee dagen zo ziek geweest van dit afscheid, dat ik besloot om voor ons te vechten. Maar hoe meer ik investeerde hoe meer hij zich terugtrok.HIj zei dat ik met mijn getwijfel veel kapot heb gemaakt. We gingen af en toe met elkaar naar bed, maar ik werd daar alleen maar verdrietiger van omdat hij ook tijdens de seks zo afstandelijk was.
Omdat het zo niet verder kon gaan hebben we afgesproken dat we elkaar maar een tijdje niet meer moeten zien of spreken, en ergens over een paar maanden zien we wel verder.Om elkaar niet helemaal kwijt te raken hebben we een datum afgesproken dat we elkaar weer zien. 30-07-2007 om 15 uur. Maar tot die tijd helemaal geen contact zullen hebben.Ik was het daarmee eens, waarschijnlijk omdat ik ook geen andere keuze had. Maar ik word gek, ik kan me niet aan die regels houden, ik bel hem- hij pakt niet op, ik sms hem-hij smst niet terug...Toen ben ik vrijdag in al mijn wanhoop naar zijn zaak gegaan en heb hem gezegd dat ik het niet kan, dat ik hem zo mis, en niet meer aan ons twijfel, want deze pijn moet ergens vandaan komen, dat hij me nog een kans moet geven enz enz.
Hij ging nergens op in en was weer tamelijk koeljes. Hij zei dat ik hem bewijzen moet dat ik op hem zal wachten, en dat op zijn manier...nul contact.Wel zei hij dat hij aan me zal denken en me niet vergeet."WE MOETEN DOOR DE HEL GAAN OM IN DE HEMEL TE KOMEN", zei hij.
En ja ik ga door een hel, ik ben zo bang voor de tijd die nog komen gaat, ben zo bang dat hij zal besluiten om de 30ste niet te komen. Ik kan niet meer eten en ik kan niet meer slapen. Zo kan dat niet nog 70 dagen gaan. En eigenlijk kan ik ook niet geloven dat zijn liefde voor mij zo oprecht is als hij zegt want hoe kun je er dan zo koel mee omgaan dat je de persoon waar je van houdt zo'n lange tijd niet ziet of zelfs niet spreekt?
De mensen om me mee heen zeggen dat hij een spelletje met me speelt, maar dat het geen liefde is.Maar ik wil er zo graag in geloven dat we in 70 dagen samen gelukkig kunnen worden.
Ben ik dom??? Zouden jullie wachten???
Gaan die dagen sneller voorbij dan ik denk???Wat zeggen jullie? WACHT MEN VRIJWILLIG ZOLANG OP IEMAND WAAR MEN ECHT VAN HOUDT?????? Hoe zien jullie dit???
Kusje