Drie jaar, wat nu...? :(

afbeelding van Katinka20

Hallo allemaal,

Na meer dan drie jaar een gelukkige relatie te hebben gehad, ben ik opeens aan de kant geschoven. Ik dacht echt dat het goed zat en we allebei gelukkig waren. Maar mijn vriend dacht daar blijkbaar anders over. Zaterdagnacht, na flink te zijn wezen stappen, kreeg ik te horen dat hij twijfelde en dat hij een break wilde. Totaal onverwachts, als een donderslag bij heldere hemel. Zondagavond hebben we nog even gebeld en melde hij dat hij was vreemd gegaan, gezoend met een collega. Daarbij vertelde hij datie voor mij wilde vechten en me terug wilde. Dinsdagavond hebben we er verder over gepraat en bleek dat hij toch twijfelt en tijd voor zichzelf wilt. Ook zegt hij datie hoopt dat het goed komt, maar denkt van niet. Allemaal erg tegenstrijdig voor mij en ik voel me dan ook zachtjes uitgedrukt zwaar klote.

Ik besef heel goed dat dit dus gewoon het einde van mijn relatie is. Ik had het totaal niet zien aankomen en voel me egt zo verschrikkelijk verdrietig. Vind het moeilijk om mn bed uit te komen en wat te gaan doen. M'n vriendinnen trekken me gelukkig wel het huis uit, maar lol heb ik niet. Het moeilijke is ook dat ik hem (bijna) elke ochtend in de bus ga tegenkomen.

Ik denk dat dit stukje heel erg onsamenhangend en vreemd overkomt, maar ik moet het gewoon allemaal een beetje kwijt.

Ik zou zo graag willen weten hoelang het gaat duren voordat de zon weer een beetje terug komt in mijn leven. Hoe lang het duurt voordat ik niet meer hoop dat hij me opbelt om te vertellen datie de fout van z'n leven heeft gemaakt.

Echt ik weet nog niet hoe ik dit allemaal moet gaan doen, zo in mn eentje.

Hoop dat dit niet zo heel erg wanhopig overkomt. (zo voel ik me namelijk wel)

afbeelding van Mel

Hey meid

Eerst en vooral: het is heel normaal dat je je nu wanhopig voelt, de breuk is heel vers en doet verschrikkelijk veel pijn. Laat die pijn ook toe. Dat hij je ook vertelt heeft dat hij vreemd gegaan is met collega, is nog een extra klap erbij natuurlijk. Lijkt me dat hij er zelf van in de war is nu... Ergens wel eerlijk van hem om je dit te vertellen, al kan je er niets mee natuurlijk.

Het zal zeker tijd nodig hebben om te slijten, hoe lang hangt van persoon tot persoon af, ook of jullie nog contact gaan hebben, ... Beter geen contact meer dus, zeker de eerste tijd. Je gaat hem in de bus nog tegenkomen, ergens wel jammer dat je daar niet onderuit kan(?), groet hem en probeer dan afstand van hem te nemen.

Het hoop hebben ga je nog een hele tijd hebben waarschijnlijk. Probeer echter toch wat afleiding te zoeken (goed dat je vriendinnen hebt die je meesleuren!). Heel normaal dat je daar nu geen zin in hebt, maar thuis constant piekeren helpt helaas ook niet. Als hij nog van gedachte zou veranderen, dan laat hij het je wel weten, maar hoop daar dus niet te fel op. Belangrijkste is nu dat jij hier bovenop geraakt, je eigen weer probeert terug te vinden, ... Dit zal met ups en downs gaan, maar het is echt zo, na een tijd gaat het wel beter, het grote verdriet en onmachtsgevoel neemt af! Die zon gaat echt wel weer eens schijnen, hoor!

Verder blijf hier van je afschrijven als je behoefte hebt, praat erover met je vriendinnen, ... Lucht allemaal op.

Heel veel sterkte!!

afbeelding van colarcol

Geen schemaatjes

Helemaal niet onsamenhangend. Het is super rauw allemaal! Hoeveel tijd het gaat kosten, valt niet te zeggen helaas. Waren er maar schemaatjes voor. Ik rouw al zes maanden om een relatie van nog geen half jaar.... Blèeeh