Goed, vanavond gaan we dus wat drinken.
Omdat de communicatie via sms en mail compleet belachelijk was en omdat we elkaar de komende 2 jaar nog elke week gaan tegenkomen op de opleiding die we volgen. Ik kan moeilijk 2 jaar lang te laat blijven komen om hem te ontlopen. Dus dan maar liever een geplande ontmoeting, dan heb ik nog een beetje zelf het tijdstip in de hand.
Aangezien hij natuurlijk graag contact wil (zowel vriendschappelijk als fysiek :-s ) ben ik benieuwd wat de avond ons gaat brengen. Ik heb op neutraal terrein afgesproken.
Eigenlijk hoop ik dat ik enorm op hem afknap. Dat ik denk: pfff, ben ik daar nou zo ellendig van geweest??
Ik zal gedurende de avond dus constant mijn verstand er aan de haren bij moeten slepen en moeten denken aan de adviezen van jullie en van de mensen om mij heen: "Zolang er niks veranderd is, niet met hem in zee gaan, je verdient iemand die voor jou en je kind gaat, je verdient een volwassen man die ergens voor durft te gaan. "
Ik ben alleen zo bang dat de 'verlatingsangst' de overhand gaat nemen. En dat wil ik niet.
Vooral moet ik mezelf voorhouden dat ik niet gelukkig was in mijn relatie met hem. Dat ik dingen wilde die hij me niet kon geven. Dat ik het gevecht tegen zijn hypocriete, veroordelende familie niet kan winnen. Dat hij geen sterke keuzes maakt en kiest voor de 'slappe'uitweg: wel alles met me willen doen: uitgaan, vakanties, afspreken en sex, maar geen verantwoordelijkheden. Zo hoeft hij niks aan zijn familie te verantwoorden.
Ik hoop dat het een ontspannen avond wordt, dat we gewoon gezellig kunnen praten en dat ik vooral heel, heel, heel erg op hem afknap!!!