Waarom is doorgaan zo moeilijk? Waarom denk ik elke dag aan mijn ex als ik opsta of wanneer ik naar bed gaat. Ik weet dat ik verder moet gaan, dat wordt ook continu aan mij vertelt, toch om een of andere reden accepteert mijn hart dat niet. Ik ben zelf nog maar een jongeman van 22 jaar maar toch kom ik uit een soort van 6 jarige relatie. We waren beide 16 jaar toen we elkaar leerden kennen. Tienerliefde zou je kunnen zeggen, wat weten nou 2 tienertjes over wat echte liefde inhoudt. Nu ik haar kwijt ben realiseer ik wat ik mis en wat er bij liefde/gezonde relatie komt kijken.

De laatste 2 jaren verliep het niet vrij soepel en was het bij periodes weer aan en uit. Als ik dan zo terugkijk, heb ik veel spijt voor de dingen die ik had moeten doen of juist achterwege had moeten laten. Ik waardeer nu bepaalde dingen zoveel meer wat zij toendertijd voor mij deed dan voorheen. Vaak ga ik in mijn hoofd terug in de tijd en vraag ik mijzelf af, wat als ik zo had gehandeld? Vooral dat terugdenken vergroot mijn gevoel van spijt en barst ik daarna in tranen uit. Ik probeer uit mijn ervaringen te leren en weet wel 100% zeker dat ik nooit meer dezelfde fout zal maken, alleen doet het zo verdomd pijn dat ik haar niet kan laten zien dat ik van mijn fouten heb geleerd, zij heeft inmiddels al iemand anders leren kennen vandaar.

We hebben zelf eigenlijk altijd contact gehouden, toen ik nog niet bewust van was dat zij iemand anders leerde kennen, zocht zij zelf af en toe contact met mij op. We zijn zelfs 2 keer in die periode met elkaar naar bed geweest. Toen ik erachter kwam dat zij iemand anders leerde kennen heb ik mezelf heel wanhopig opgesteld en deed ik er alles aan om haar terug te krijgen. Het werkte allemaal averechts en we dreven steeds verder uit elkaar.

Op 21 Juni 2012 besloot ik haar maar weer een keer op te bellen, ik was toevallig in de buurt van haar huis en vroeg of ik langs mocht komen. We hadden elkaar dacht ik iets van 2 weken niet gezien maar elkaar wel af en toe via de tel gesproken. Op mijn telefoontje reageerde zij enthousiast en vond ze het het geen probleem. Eenmaal aangekomen hadden we het heel prettig. de sfeer was goed en alles verliep soepel. Zij kreeg zelfs tranen in haar ogen omdat zij zelf zei dat ze het ook moeilijk vindt. Ook merkte zij op dat ik een stuk was afgevallen aangezien ik niet goed at en niet kon slapen door mijn liefdesdepressie. Het is nog niet optimaal maar gelukkig gaat het op dat gebied met eten en slapen stuk beter. Maar op mijn verhaal terug te komen, zij knuffelde mij en pakte uit eigen initiatief mijn hand vast en dergelijke. Het voelde allemaal zo goed aan en alles verliep natuurlijk. Van het een en het ander vroeg zij opeens aan mij wanneer ik het voor laatst sex heb gehad. Dit was voor mij duidelijk dat zij met mij sex wou.

Hoewel dit de 3e keer al was dat wij met elkaar naar bed zijn gegaan en ik de eerste 2 keer totaal niet erg vond, had ik dit keer achteraf wel spijt. Het voelde gewoon niet goed aan ten opzichte van haar vriend. Ook kwam het vanuit mijn kant liefde uit voort en zal het voor mij een raadsel blijven als het ook vanuit haar kant uit liefde kwam.
Maar goed eenmaal toen ik wegging had ik wel goede hoop dat het weer goed zou komen aangezien zij die dag veel toenadering zocht en alles natuurlijk verliep.

Na haar 4 dagen niet te gesproken hebben, besloot ik haar op de 25e van Juni haar weer op te bellen. Toen ik vroeg hoe het met haar ging klonk ze heel down en zei zij dat het niet goed met haar ging. Zij had problemen thuis dus besloot ik daar naar toe te gaan om een luisterend oor te bieden en om haar te steunen. Acheraf gezien was dat geen goed idee en had ik niet moeten komen. Zij zei dat ze liever niet had dat ik was gekomen en dat het niet werkt. Totaal een wereld van verschil hoe zij zich nu gedroeg t.o.v. 4 dagen geleden. Toen ik haar hierop aansprak dat ze 4 dagen geleden totaal anders was, gaf zij als antwoord dat het een terugval was. Dat moment brak echt mijn hart weer in duizenden stukken. Later escaleerde het nog en gaf zij aan dat ik haar niet meer moest bellen, smsen en dergelijke en heeft ze mij weggestuurd. Er ging zoveel door mijn hoofd en ben ook maar beter weggegaan omdat ik elk moment in tranen kon uitbarsten en geen zin had om dat voor haar neus te doen. Ik heb haar sinds die dag niet meer gesproken.

Mijn hoofd zegt ga verder maar mijn hart houd dat tegen. Het doet veel pijn en tot de dag van vandaag laat ik nog elke dag tranen om haar. Ik wil gewoon weer gelukkig zijn en hoop echt dat ik hieruit kan komen. Tot nog toe lukt dat niet echt maar de tijd zal het leren.

Ik zal mij moeten vasthouden aan een tekst die mij is bijgebleven en ooit vertelt is aan mij

Tegenslagen in het verleden is een leerproces voor de rest van jouw leven.