het is alweer zondag en dit weekend had ik twee enorme dips, allebei aan het begin van de avond. Het zal velen hier wellicht bekend voorkomen. Ik voelde me landerig, verdrietig, had nergens zin in, wilde het liefst wegkruipen en gedachten aan afwijzing en niet leuk genoeg zijn spookten door mijn hoofd. Ook al weet ik met mijn verstand dat het onzin is, ik kan er op sommige momenten echt nog helemaal in terugvallen: het wordt nooit wat met mij, ik vind nooit iemand, als ik weer eens wat probeer dan lukt het toch weer niet. Mijn energie en kracht die ik op andere momenten wel weer heb, waren ver te bekennen.

Maar twee keer ben ik er zelf doorheen gekomen! Hoe? Door toch te gaan, ook al had ik echt helemaal geen sprankje zin. De eerste keer, vrijdagavond, toch gaan hardlopen. Mijn record qua afstand verbroken. De tweede keer, gisteravond, toch naar een concert gegaan en een leuke nieuwe persoon ontmoet, en weer even bijgekletst met mensen die ik al lang niet gezien had. Het deed me heel erg goed. Dus ook al heb je geen zin, toch gewoon gaan. Zoek afleiding. Al sta je daar toch verdrietig, je moet er hoe dan ook doorheen, dan kan je maar beter iets te doen hebben, en het kan je altijd weer iets nieuws brengen. Je bent bezig met jezelf en met je eigen ontwikkeling en dan kom je steeds meer in je eigen kracht.