Zit ik weer, te balen van mijn eigen naieviteit, of wanhopigheid of wat dan ook.
Ik ben gisteren aangesproken door mijn ex. Op msn wilde hij weten of ik daar al woonde. En of hij even mocht langskomen dan. Lijkt me leuk was mijn ''aardige'' reactie. Was ook het eerste wat in me opkwam. Het gesprek kwam al gauw op de sex en of zijn vriendin wel wilde of hij dan ff langskwam. ''dat hoeft ze toch niet te weten'' ja... en wat zeg ik dan weer. Oke is ook tussen jullie. Ik weet dat hij dan alleen langskomt om even aan z'n behoeftes te komen (waar ik absoluut niet op inga) of tenminste even wat leegheid wil opvullen ofzo, maar ik heb gewoon ja gezegd. En toen ik zei dat het misschien enorm pijn ging doen als ik hem zag antwoorde hij; ik wil je ook geen pijn doen. Ja meneer, wat heeft u de afgelopen 2 jaar gedaan? En ik dan weer zo aardig antwoorden; weet ik hoor. Het zijn net 2 verschillende stemmetjes in me. De verstandige en de wanhopige. Is wel logisch op zich, maar baal hier zo ontzettend van. Aan de ene kant lijkt het me geweldig om hem na zo'n tijd te zien, hem ff aan te raken en bij te praten. Gewoon weer samen. Maar ik weet dat het bij hem gewoon anders is, of zal het dan niet? wil hij me misschien terug? toen ik vroeg dat hij na ons gewoon weer een relatie kon oppakken zei hij ;maybe, terwijl hij toch al echt bijna een jaar samen is. Hij had het over hoe mooi ik was. En noemde me bij me koosnaampjes. En had veel zin om me te zien.. Ja wat moet ik hiermee? Hij droomde over me de laatste tijd, dacht weer veel aan me. Zullen het mooie mannen praatjes zijn? of wil hij weer meer van me.. soort van , een man weet niet wat ie mist maar als ze der niet is, weet een man pas wat ie mist..??! ach, misschien ben ik nu wel weer wanhopig op zoek naar ons, bevestiging, weer een begin, terwijl ik weet dat hij een vriendin heeft, mij echt niet vaak contacteerd, alleen als hij alleen is (denk ik). Maar ja, we hebben samengewoond, en toen ging het hem ook vast niet alleen maar om mijn lichaam neem ik aan??
Ach, 1 ding is duidelijk, heb weer als een mak lammetje toegehapt en mezelf weer zwak opgesteld. Hij heeft precies de bevestiging gekregen; als ik krap zit, heb ik haar altijd achter de hand. Daardoor wilde hij niet meer, omdat ik zo mak was geworden, ik alles wel best vond van hem, in de angst hem te verliezen ofzo.
En nu zit ik weer met deze shit. Ik ben blij dat hij dit wil, ook weer veel ongeloof en baal ook ontzettend dat ik hem die kans weer geef en natuurlijk ook, dat ik dat lieve meissie waarmee die samen is ook een beetje bedrieg op deze manier, dat kind kan er ook niks aan doen!
Ik weet wat ik qua mijn verstand moet doen; niet afspreken en hem laten, maar ik verlang naar hem en het lijkt me zo fijn om hem weer eens te zien....
Ik weet dat ik erg non actief sta op deze site, en dat ik niet eens moeite neem om op andere te reageren omdat ik vaak de gedachte heb dat ik niet echt goede raad kan geven in mijn positie..
Toch een kleine vraag...? Heeft iemand hier een mening over? misschien tips ?

Liefss