ik denk wel dat er meerdere mannen lopen die voor mij de ware liefde kunnen zijn. Maar deze was (is) we een hele speciale. Ik heb nog nooit zo'n klik gehad met iemand. Voelde me gelijk op mijn gemak bij hem. Voelde me echt een soort van thuis bij hem, waar we ook waren. En ik ben nog zo'n hopeloze die denk dat het nog wel goed kan komen. En wie weet. We zijn niet met ruzie uit elkaar gegaan. Hij weet gewoon niet wat ie wil. Hij is erg gekwetst in de liefde. en ik heb het vermoeden dat hij heel erg bang is dat ik dat ook zal doen, daarom kapt ie het bijvoorbaad al af. (poeh ik hoop niet dat ik naief ben) De tijd zal het leren. Liefs san

Ik vind dat meerdere hier een punt hebben. Zoals Hoop met haar timing, dat was het bij mij ook. Ongelooflijk veel toeval, want hij kwam als laatste vanuit de tuin naar binnen lopen. En er was nog maar een klein en krap plekje naast mij op de bank over, daar had net zo goed een ander kunnen zitten als ik. Hij had net zo goed als eerste naar binnen kunnen lopen. Dan hadden we nooit naast elkaar gezeten en was er nooit iets gebeurd. Tenzij je natuurlijk later tot elkaar alsnog voelt aangetrokken. Maar ik geloof niet echt in: het was je lot ofzo, het had zo moeten zijn. Nee want het kon net zo goed anders zijn gelopen. Ook wat Peter zegt, de eerste liefde is het puurst en daarna raak je verbitterd. Ik merk het bijmezelf wel zo. Ik pas nu op, wil me niet helemaal gaan geven aan anderen omdat ik bang ben. Niet weer door een hel wil gaan. Misschien omdat ik er niet helemaal overheen ben, maar iig wil ik me voorlopig niet meer zo erg aan iemand over gaan geven, gwn uit pure angst. Ook wat Fool zegt: wrm nog moeite doen als alles wat je doet steeds weer niet genoeg blijkt te zijn?

Als de stelling van deze poll zou kloppen, zou dat dus betekenen dat het wel verdomd toevallig is dat je nou net van al die miljarden mensen die hier op deze wereldbol rondlopen 'de ware' hebt getroffen. Je zou dan bijna in predestinatie moeten gaan geloven, maar op het moment dat je dat doet, zou je net zo hard bereid moeten zijn te aanvaarden dat het voorbestemd was dat de relatie zou stranden.

Kortom: wat mij betreft bestaat er niet zoiets als de ware. De enige factor die daaraan afbreuk zou kunnen doen is als je in predestinatie gelooft en op het moment dat je dat doet (en de ware dus theoretisch ook zou moeten bestaan), is mijn vorige relatie kennelijk voorbestemd geweest te mislukken en zal mijn ware dus iemand anders zijn.

Neemt niet weg dat ldvd je het gevoel opdringt dat je ex wel je ware was en daar heb ik ook in de loop van de tijd wel de nodige theorieen over verzonnen (en ook wel hier gespuid), maar dan wordt dit verhaal wel heel lang . Sleutelwoorden: dopamine en een natuurlijk beschermingsmechanisme van het verbond tussen twee personen (pappa en mamma in spe) die ervoor zorgt dat kindertjes in spe niet zo snel zonder ouders komen te zitten. Biologie van de koude grond en zwaar onromantisch, maar als je er zo tegenaan kijkt, zijn dingen misschien wel beter te relativeren.

Ik denk dat wanneer je in een relatie stapt waarin beiden van elkaar houden op DAT moment je ware liefde is. Mensen veranderen gedurende hun leven. Zowel jij als die ander, ook in een relatie. Tijdens die relatie kun je uit elkaar groeien en dan (op een verkeerde manier) besluiten uit elkaar te gaan, wiens initiatief ook. Maar om verbittert te raken en geloven dat je nooit meer een ware tegen zal komen... Als je dat gelooft, straal je dat uit en kom je jouw ware ook niet meer tegen (zo kijk ik tegen het leven aan ). Dus nooit meer de ware tegen komen.. nee daar geloof ik niet in. Geloof in jezelf en de liefde. Liefs Odie

Wat kinderen in een scheiding ?ɬ©cht willen is NIET moeten kiezen voor ?ɬ©?ɬ©n van de ouders, ze willen ze beiden evenveel, want ze houden van beiden evenveel.
Ze willen trouw zijn aan de beide ouders, maar jammer genoeg maakt meestal 1 van beide partijen dit onmogelijk.

Death will not part, only lack of love...

Broken promises for broken hearts

Wat kinderen uiteindelijk het ?ɬ°llerliefste willen op de lange termijn is dat hun ouders gelukkig zijn! Mijn ouders, ze haten elkaar niet, maar of er nu nog echt sprake is van liefde?? Ze zijn bij elkaar gebleven, ik denk meer omdat je dat nu eenmaal deed. Je bleef bij elkaar onder andere vanwege de kinderen (daarnaast hebben mijn ouders een kind verloren). Mijn ouders deden en doen nog altijd alles voor me. Maar ik heb altijd gevoeld, en mijn zussen ook, dat ze niet echt gelukkig waren en zijn bij elkaar.
Dat is trouwens best een last voor een kind hoor! Beseffen dat je ouders bij elkaar gebleven zijn voor jou! Terwijl ze elders wellicht gelukkiger geworden waren.
Het klinkt zo mss heel ellendig, zo bedoel ik het niet. Maar echt, iedereen moet beseffen dat kinderen hun ouders gelukkig willen zien. Hiermee moedig ik absoluut geen scheiding aan! Je moet vind ik alles uit een relatie halen wat er in zit. Maar als er niks meer is... hoe hard de keuze ook is, en hoe moeilijk het ook is voor kinderen wiens ouders scheiden...koste ten koste bij elkaar blijven omwille van kinderen. Geloof me: later zullen die kinderen zich goed realiseren dat hun ouders niet gelukkig waren!

Wat niemand zijn kinderen meer leert is dat liefde een WERKWOORD is in de letterlijke zin, als ze niet WERKT met de verliefdheid die je hebt komt er geen liefde voor in de plaats... Nu gaat men uit elkaar voor het minste geringste, men verwacht dat de partner even perfect blijft als in de periode van verliefdheid.
Maar we zijn allemaal slechts mensen, en hoe wil je dat een mens perfect is als 99,99% van alle goden gebreken hebben?
Als men een relatie begint dan doet men een belofte om samen te blijven in goede ?ɬ©n slechte dagen, als je weggaat omdat je partner alcoholicus is of losse handjes heeft dan heb je gelijk, maar hoeveel van de relaties gaan daaraan kapot?
de meeste gebroken relaties vallen over wat eingenlijk futiliteiten zijn of ontrouw.

Death will not part, only lack of love...

Broken promises for broken hearts

Ik betwijfel echt of het vroeger beter was. Ik denk dat we onszelf nu meer vragen stellen. Maar denk je echt dat je gelukkiger bent in een relatie waarin je partner eigenlijk niet van je houdt? Maar bij je blijft omdat dat nu eenmaal zo hoort? Liefdeloos, maar vanwege de buitenwereld lijkt alles zo fantastisch? Ik denk namelijk dat het vaak zo ging. Wat had je voor andere keus? Vooral de vrouwen? Je gaat bij je man weg, en dan?? Geen opleiding, geen arbeidsverleden. Nee, ik denk dat we onszelf voor de gek houden als we denken dat het vroeger beter was. Als ik soms verhalen hoor over grootouders ed., dan weet ik dat bij elkaar blijven niet zozeer een keuze vanwege liefde was. Maar slechts de enige optie!

you hit the nail right on the head!!! damn....

Voor mij was hij wel de ware, alleen niet op de juiste tijd in mijn leven, helaas, ik hoop dat datzo is, whats ment to be will be, zucht ben nu na 6 weken nog steeds verdrietig, hoe lang duurt dat ongeveer help

...dat hij de ware was voor mij. Als ik dat ga denken dan zie ik 1 groot zwart gat voor de toekomst qua liefde. En dat weiger ik toch echt te geloven. Sowieso geloof ik niet dat er maar 1 ware liefde voor me rondloopt. Hierbij spelen zoveel factoren mee. Dus ja, ik hoop dat ik toch echt nog een geweldige kerel tegen het lijf loop. En hem deze keer ook kan houden

van elke relatie leer je.. you learn and they're just stepping stones...
we will be happy again, but just need to let this heal first... natuurlijk willen we allemaal iemand die ons komt redden en die ons nooit meer loslaat zodat we dit nooit meer mee hoeven te maken.. ok.. at least i do..

and if it is ment to be.. it will be..(i know.. ik haat deze zin ook, but its true)
maar dont go sit around and wait for it.. you gotta make things happen..

dit was blijkbaar niet de ware liefde, ook al voel je dat zo wel. je zal niet meer deze persoon tegenkomen, dat klopt. maar wel een ander die beter bij je past. als het de ware liefde was geweest, dan hadden we nu niet op deze site gezeten, toch?

ik ben wel bang dat ik nooit meer het zo zal meemaken dat het meteen in het begin zo gigantisch geweldig is. aan de andere kant bedenk ik me nu soms ook dat het heel goed mogelijk was dat ik hem ontmoette op het moment dat ik voor het eerst in m'n leven echt klaar was om echt liefde te ontvangen, en te geven. en dat dat ook weer zal kunnen. dat heeft ook te maken met de korte periode van mijn liefde, hoe heftig het ook was, kan ik me nog heel goed dat moment van het begin herinneren. maar toch dacht ik ook echt voor het eerst in m'n leven dat dit het was, en dat was blijkbaar niet zo...

dacht ik eerst ook, maar ik begin steeds meer positief te denken.