Laat je tranen maar komen hoor, lekker uithuilen is goed voor je.
Ook nergens van kunnen genieten hoort erbij, hoe moeilijk het ook is.
Ik heb het ook gehad en nog wel maar gelukkig iets minder.

Ik ben schilderen weer op gaan pakken en merkte dat ik rustiger werd als ik heel gedetailleerd ging schilderen. Niet dat ik er goed in ben, maar het geeft wel afleiding. En daardoor weer wat rust.
Ik ga ook wandelen, maar ik merk dat ik dan toch weer de hele tijd met hem in mijn hoofd zit.

Of misschien helpt het wel om alles op te schrijven voor jezelf, of in een brief gericht aan hem maar die je uiteraard niet opstuurt. In die brief kan je dan al je woede en onmacht uitten. Want die onmacht... dat is echt slopend....
Desnoods plaats je die brief hier.

Kan je niet sneller terecht bij een maatschappelijk werker? Of desnoods bellen met Sensoor of een andere organisatie?