Beste lezers,

Bij deze wil ik mijn verhaal vertellen omdat ik het graag kwijt wil en ik graag reacties erop wil. Het is natuurlijk moeilijk voor een buitenstaander om te voorspellen wat mijn ex zal gaan beslissen en hij zij zich voelt, zelfs ik weet het eigenlijk niet.

Ik ben 24 jaar en mijn (ex)vriendin is 23. We hebben elkaar 3 jaar geleden ontmoet. We hebben leuke dingen ondernomen en jullie weten allemaal wel hoe dat gaat, vlinders in je buik, aan niets anders meer denken dan haar...

1,5 jaar geleden zat ik niet lekker in me vel. Ik was gestopt met mijn opleiding omdat ik dacht dat ik het niet leuk zou vinden en ik veel tegenslagen moest incasseren. Als ik erop terug kijk was ik misschien wel een klein beetje depressief. Ik lag lang in bed. Ik sliep zoveel mogelijk tijd weg en was alleen maar binnen. Ik ondernam geen niks met mijn vrienden etc. De enige die ik wilde zien was mijn vriendin. Ik claimde haar. In die tijd kon ik het ook niet hebben dat ze wel eens iets voor zichzelf wilde doen of met haar vriendinnen. Op een gegeven moment liep het uit de hand. Ze wilde met me "praten". Ze zei dat ze het niet meer kon, niet meer voelde en tijd voor zichzelf nodig had.
Ik begreep er niks van. Ik heb me opgevreten thuis. Het voelde alsof ik gek begon te worden. Gelukkig stonden mijn vrienden en ouders nog wel voor me klaar.
Ik heb haar 1 of 2 weken niet gezien en nauwelijks gesproken. Daarna hebben we gepraat. We hebben afspraken gemaakt en het was eigenlijk weer zoals in het begin. Ik weet nog dat we beide zeiden dat we weer zo gelukkig waren...

2 weken geleden:
Ik merkte dat ze me een beetje afhield. Op een gegeven moment liet ze me via een berichtje weten: "zal ik even naar je toe komen?"
(ik voel altijd dit soort dingen aan, ik weet niet hoe het komt..)
Dus ik reageerde daar direct op: "je wilt praten zeker?"
Daarna belde ze me op en vroeg zich af waarom ik dat dacht. Ik vertelde haar dat ik dat gevoel had en ze bevestigde dat. Toen ze bij me was hebben we een stuk gelopen in het park. Nog geen minuut verder begon ze erg verdrietig te huilen. Ik nam haar in mijn armen en wilde haar troosten. Ze zei dat ze het gewoon niet meer wist. Ik vroeg me af wat ze daarmee bedoelde. Ze zei dat ze het gevoel niet meer had....

Op dat punt was ik erg geschrokken. Voor mij als donderslag bij heldere hemel.
Wat ik in dat gesprek heb kunnen opnemen was dat er een aantal gebeurtenissen waren voorgevallen waar zij het niet mee eens was. Ik heb haar uitgelegd dat ik het helemaal niet zo bedoelde en dat als ik haar daar ongenoegen mee heb aangedaan ik daar erg spijt van heb.
We hebben daarna fijn geknuffeld en zijn even de stad in geweest.

10 dagen geleden:
Ik verraste haar met een picknick 's middags. Het was heel gezellig en leuk. We hebben gelachen en heerlijk genoten. Nadat we bij haar thuis waren gingen we samen even lekker uitrusten op bed. Ik keek in haar ogen en zag aan haar dat er iets op haar hart lag wat ze kwijt moest.
Ik zei tegen haar dat ze het me wel kon vertellen. Twijfelachtig bracht ze de woorden uit: Ik kan het denk ik echt niet... Ik doe dit denk ik meer voor jou dan voor mij.

Ik kon het niet geloven. Op dat moment werd ik heel emotioneel. Al mijn toekomstplannen met haar was in 1 klap zwart. Ik voelde me echt misselijk en zwak. Het enige wat ik kon doen was huilen en vragen waarom?
We hebben gepraat en gepraat, wel 5 uur lang. Ik heb haar misschien overgehaald om het in ieder geval een kans te geven. Uiteindelijk zei ze: Ja, misschien kunnen we wel rustig aan doen en een stapje terug.
Ik ben naar huis gegaan met een raar gevoel. Ik was nog steeds zo verdrietig. Ook al gaf ze ons nog een kans. Het zat niet lekker.

Eenmaal thuis zagen me ouders dat het niet echt goed ging met mij. Me moeder vroeg alleen maar, is er wat? En toen begon ik weer als een klein kind te huilen. Ik vertelde me ouders wat ik allemaal was gebeurd. Waarop mijn ouders me die avond een spiegel hebben voorgehouden.
Ze vertelde dat mijn vriendin regelmatig beneden zat en ik boven achter me laptop terwijl we hadden afgesproken. Ze zei dan wel eens tegen me ouders: Ja, ik hoopte dat we iets gingen doen, maar hij heeft nergens zin in.
Op dat moment toen me ouders dat zeiden bekeek ik het laatste jaar uit een andere hoek. Ik walgde van mezelf. Ik heb inderdaad zo vaak gezegd dat ik geen zin had om iets te doen. Ik wilde alleen maar achter me laptop zitten of bankhangen. Me ouders zeiden ook dat ze merkte wanneer iemand iets tegen mij zegt en ik het niet echt belangrijk vind het mijn ene oor in gaat en de andere weer uit. En het klinkt misschien raar maar ik schaam me er niet voor...: Me ouders adviseerde mij om professionele hulp te zoeken omdat dat geen kwaad kan. Gewoon iemand die daar voor geleerd heeft en weet hoe hij/zij iemand daar mee kan helpen.

Ik was opgelucht. Ik was best blij dat me ouders het mij zo konden vertellen en ik kritisch naar mezelf keek. Ik heb haar die avond laten weten dat ik opgelucht was en dat ik een goed gesprek met ouder heb gehad. Ze was hier blij mee.

5 dagen geleden:
's middags rond 17.00 belde ze mij op. "kan ik even langs komen?"
Me hart bonkte echt in mijn keel. Ik schrok en wist gelijk waarom ze wilde komen. Ze wilde het definitief afsluiten. Ik zei: "Ja, dat is goed... mag wel"
Ik vertelde tegen me moeder dat ze langs wilde komen en dat ik zeker wist dat ze er een eind aan wilde maken anders kom je niet zomaar langs en zeg je dat niet op een verdrietige toon.
Wanneer ze bij mij thuis was aangekomen zaten me ouders, ik en zij aan tafel. Ik heb me ouders gevraagd om erbij te zitten omdat het goed kan om een buitenstaander erbij te hebben die soort van kan figureren als tolk. Soms kom je er beide niet uit en kan een buitenstaander het beter begrijpen.
Ze had hier geen problemen mee. Mijn moeder begon met de oplossingen die we kunnen proberen om de problemen te verhelpen.
En op een gegeven moment zei mijn vader die altijd realistisch is: Voel jij nog wel wat voor hem? Waarop ze antwoord gaf: "Ik heb het gevoel gewoon niet meer. Ik heb het idee dat het niet gaat werken. Ik kan het gewoon niet, ook zou ik heel graag willen dat het wel werkt... Mijn gevoel werkt mij tegen."
Waarop mijn vader zei: "Het is niet mogelijk een relatie te helen als jullie er beide niet achter staan. Dat is onmogelijk. Het beste is om elkaar nu los te laten en elkaar de tijd te geven. Hierin is altijd 1 iemand het slachtoffer en de ander is al verder met het verwerken. De grootste kans van slagen is om elkaar tijd te gunnen en elkaar te missen. Zo kom je er vanzelf achter of dit de beste beslissing is. Hoe dan ook... Nu verder gaan gaat."

Op dat moment drong het tot me door. Ik liet geen traan. terwijl zij emotioneel naast me zat en het leek wel alsof ik door haar heen keek. Het enige wat er in me hoofd rond ging was dat het inderdaad geen zin had. Hoe kan ik nou alles proberen terwijl de ander het niet wil en/of niet kan? Ik zei toen zelf dat het dan wel de beste oplossing zal zijn.
Zij was opgelucht. Ze ging naar huis. Voordat ze weg ging zoende ze mij nog een paar keer en knuffelde mij. Ze lachte lief en verdween.

De afgelopen dagen voelde ik me best goed. Heb leuke dingen gedaan met vrienden en vriendinnen. Tot vandaag. Het is alsof mijn gevoel 180 graden de andere kant op gaat. Ik voel me vandaag zo eenzaam en ik mis haar zo vreselijk erg. Elke keer denk ik aan haar... en aan ons. Vandaag heeft ze me ouders een smsje gestuurd:
"Bedankt dat jullie mij begrepen. Ik vond het fijn dat jullie erbij zaten! Ik hoop dat hij goed opgevangen wordt door jullie, maar daar heb ik alle vertrouwen in. Het is ook beter voor hem dat hij even tijd voor zich zelf heeft en tot rust kan komen. Ik kom vast nog wel een keer gezellig langs."
Me ouders vertelde dit en me zus was er ook bij. Ze zeiden alle drie heel voorzichtig dat ik mij er maar bij moest neerleggen dat ze waarschijnlijk er klaar mee is. Ik wilde het niet geloven en zei dat ik het gewoon wat tijd moest geven. Waarop me vader zei dat ik tussen de zinnen door moest lezen. Dat ze het misschien niet zo duidelijk zegt maar dat ze dat eigenlijk wel bedoeld.
Ik heb er de hele dag aan gedacht en stiekem geloof ik ook wel dat het zo is. Ik voel me zo naar. Ik mis haar zo vreselijk erg en ik wil haar zo graag terug. We zouden eigenlijk volgende week op vakantie gaan voor 2 weken. Gelukkig gaat er nu een vriend met mij mee. Daar kijk ik wel naar uit. Maar als ik er dan weer aan denk dat ik zonder haar moet, maakt me dat zo verdrietig. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik op vakantie ga en dan een weekje wacht. Dan is het ongeveer 4 weken geleden dat ik haar voor het laatst gesproken heb. Dan wil ik graag met haar praten en weten hoe zij er over denkt.

Ik wil graag jullie reactie hierop. Voor degene die hetzelfde meemaken of ook liefdesverdriet hebben: Sterkte allemaal. Dit gevoel wens je niemand toe.

Groetjes,

N.