Zo verschrikkelijk, zo verschrikkelijk mis ik hem. Het is nu 4 weken uit en ik doe niks anders dan janken, janken en nog eens janken. Ik wist niet eens dat je lichaam zoveel traanvocht kon produceren, maar het is er.

Na maandenlang goede vrienden te zijn geweest kregen M. en ik iets met elkaar. Er zaten al eerder gevoelens, maar zowel hij als ik wilde geen relatie meer: omdat we in het verleden al te vaak met ons hoofd tegen de muur waren gelopen in de liefde.

Toch bleek er niet tegen te vechten en de twee meest zalige weken van mijn leven volgden. Nooit geweten dat je zo gelukkig kon zijn, en dan nog wel met iemand die precies hetzelfde voelde. Op een avond gingen we naar de film, The Italian Job, en bij het zinnetje "find the girl you wanna spend the rest of your life with, and hold her forever" kneep hij heel zachtjes in mijn hand. God, wat waren we verliefd.

Een week later zei hij dat hij het allemaal niet meer wist en ging het uit. Hij kon het gewoon niet, zei hij, en het lag niet aan mij. Liters tranen heb ik om hem vergoten. Een paar dagen later was hij bij me, en tijdens een heel intiem gesprek kuste hij me, waarna hij zijn hoofd bijna meteen weer weg trok en zei "nee dit moet ik niet doen".

Tijdens ons laatste gesprek erover, nu 2 weken geleden, gaf hij toe nog steeds verliefd op me te zijn. Maar hij kon het echt niet, zei hij, hij dacht zelf dat hij een blokkade heeft of zo. Ik heb alles, alles geprobeerd om hem ervan te overtuigen dat ik hem nooit van mijn leven pijn zou doen, maar het hielp niet. Zijn angst is té groot.

En nu...nu zijn we 4 weken verder en ik ben helemaal kapot. Hier kom ik nooit meer overheen, dit gaat echt nooit meer over. Alles voelt nog steeds hetzelfde als de eerste dag, de eerste seconde dat ik me realiseerde dat hij weg ging bij me. Ik doe de hele dag niets anders dan huilen en er komt niks meer uit mijn handen. Uitgaan vind ik niks meer aan, ik verwaarloos mijn werk (ben free-lancer). We zien elkaar nog steeds, omdat we afgesproken hebben goeie vrienden te blijven, net zoals we waren voordat we een relatie kregen. Maar het werkt niet; het is niet meer zoals het was. We weten allebei niet goed hoe we ons moeten gedragen en vaak doe ik kortaf tegen hem terwijl ik dat helemaal niet wil, wat hem ook weer gefrustreerd maakt, waardoor het helemaal niet loopt.

Sommige mensen zeggen dat ik hem niet meer moet zien, maar ik kan het niet. Ik kan hem niet loslaten, omdat ik diep van binnen stiekem hoop dat we toch nog bij elkaar terug zullen komen, omdat we nog gevoelens voor elkaar hebben. Als ik hem nu loslaat en besluit om hem niet meer te zien, dan is het voor eeuwig te laat.

Echt, ik heb zo'n pijn...het voelt alsof dit nooit meer over gaat. Nooit geloofde ik in liefde, totdat hij kwam. Alles zou ik voor hem doen, ik wil zo graag voor ons vechten omdat ik echt geloof dat we een kans hebben en omdat het zo mooi was die tijd dat we samen waren...maar hij is zo verschrikkelijk bang en hij kan gewoon niet erop vertrouwen dat het goed gaat.

Het klinkt maf, om na 2 weken ergens al zo kapot van te zijn, maar als je hart jarenlang op slot heeft gezeten en er komt opeens iemand die dat totaal openbreekt, dan sta je van jezelf te kijken. Bovendien ken ik hem al maanden en we waren al die tijd al mega-close (en stiekem verliefd, maar dat gaven we niet toe). Dit doet zoveel pijn...! Ik wou helemaal niet verliefd worden, en hij ook niet, maar alles in mij wat al die jaren geslapen heeft, dat maakte hij wakker. En nu...nu mag ik zien hoe ik daarmee omga en hoe ik de hele kolerezooi weer op z'n plek krijg.

De hele dag gaat er maar één ding door mijn hoofd "kom terug, kom terug, kom asjeblieft terug". Elke keer als ik hem zie, dan hoop ik dat hij zegt dat hij mij net zo mist als ik hem. Maar hij zwijgt in alle talen, en ik ga er langzaam aan onderdoor. Damn, ik mis hem zo erg!!!