Ex heeft mijn huissleutel nog. En nadat ik hem had gemaild een paar weken terug dacht ik dat ik er wel klaar mee was. Maar als ik hem weer zie op school gaat mijn hart weer sneller kloppen. Hoe irritant!! Ik kan hem niet vergeten..
Enfin, paar weken later nog steeds geen huissleutel. Ik ging eens op facebook kijken en zag dat hij van facebook is verdwenen.
Tja, dan gaat er een knoppie in het koppie om en dan ga je zoeken. Via zijn broer kwam ik dus uit bij zijn nieuwe vriendin en daar stonden allemaal foto's van hun twee samen.
Dat is apart he, als je er niet naar zoekt dan verdwijnt zij en dan denk je dat ze vast wel uit elkaar zijn. (Hoe houdt een mens zichzelf voor de gek, een paar weken terug mailde hij nog over zijn 'huidige vriendin'.)
Maar als je dan gaat zoeken wordt het allemaal weer levensecht en dan komt hij ook weer terug in je hoofd. Ik wil niet dat hij daar met haar op de foto mooi staat te wezen, ik wil dat hij dat met mij staat!
Maar mijn gevoel heeft een verschil nu. Wilde ik voorheen niks liever dan hem terug, nu wil ik eigenlijk gewoon alleen maar dat ik hem niet meer wil.
Een vriend van mij zegt: Focus je niet op wat je niet wil, focus je op wat je wel wil. Nou, wat ik wel wil is terug kijken op een mooie en heftige tijd en blij zijn dat we geen relatie meer hebben. Maar dat ben ik dus nog steeds niet.
Hoe kom ik daar vanaf?
Beste vriend en ik zoeken elkaar weer veel op, zijn ook best happy samen. We hebben het fijn, we doen leuke dingen en het is allemaal zo relaxed momenteel. Geen stress, geen gedoe. Hij gunt mij alles, ik gun hem alles en als we samen zijn is dat prima.
Maar ik mis de passie. Ik mis het verlangen naar een man, dat brandende verliefde gevoel. En tegelijkertijd weet ik dat juist dat gevoel er voor zorgt dat ik niks meer in proportie kan zien en mijzelf compleet kwijt raak om vervolgens te verzuipen in een relatie, om dan bij lange na niet meer de sterke vrouw te zijn die ik bij aanvang was en dan om die reden weer een relatie te zien stuk lopen en dan weer eindeloos lang de tijd nodig heb om mezelf weer terug te vinden. Wil ik dat nou echt wel? Ik heb nu energie voor mijn kind, voor mijn werk, energie voor mijn studie. Omdat ik geen relatie heb die me leegzuigt.
Waarom verlang ik daar dan toch naar?
Waarom verlang ik naar hem???
Vandaag mailde ik hem dus weer met de vraag of hij mijn huissleutel wilde zoeken en hij reageerde meteen dat hij dat zou doen. Ik kon het niet laten een vriendelijk mailtje terug te sturen waar hij ook weer op reageerde. Maar hij blijft netjes hoor, uit niks blijkt dat hij naar mij verlangt en op de foto's met zijn vriendin ziet hij er gelukkig uit.
Ik moet accepteren dat hij met haar gelukkiger is dan dat hij met mij was en dat zou ik hem moeten gunnen als ik echt van hem zou houden. Maar ik blijf het maar moeilijk vinden en ik blijf maar denken dat hij toch bij mij hoort, ook al weet mijn verstand nog zo goed dat het een onmogelijke situatie is.
Ik ben niet stuk, niet kapot, niet verdrietig, niet ongelukkig. Alles is goed in mijn leven momenteel. Ik functioneer ook heel prima. Maar waar ik vroeger na verloop van tijd altijd kon denken: het is echt beter zo, ik zou hem niet meer terug willen, gaat dat hier helemaal niet. Ik wil hem nog steeds terug.
Hopelijk gaat dat gevoel nu eindelijk eens slijten!!!