Ik zag je berichtje en dacht, even reageren.
Ik snap heel goed dat je terugdenkt aan je leven in Frankrijk en je bepaalde dingen ook mist.
Ik heb familie hier maar ook familie die in het buitenland wonen, wanneer ik daar ben bij mijn familie vind ik het heerlijk maar mis ik na een poosje toch Nederland en als ik in Nederland ben, mis ik het daar.
Je hebt daar in Frankrijk een stuk leven opgebouwd en je vriend was daar.
Bepaalde zaken daar gaan wennen, je werk, je leven daar, de dagelijkse routine en ga zo maar door.
Dan opeens kom je voor een beslissing te staan en moet je hier in NL alles helemaal opnieuw opbouwen en ook dat is wennen want ook hier gaan bepaalde zaken ergeren.
Uiteraard valt het ldvd niet weg te denken, je bouwt iets op met een toekomstbeeld voor ogen.
Ik denk dat je in de eerste instantie in een roes geleefd hebt, je kunt dit zien als "leven of overleven op de automatische piloot".
Je moest veel regelen en nu het routine begint te worden is er meer tijd om bewust na te denken.
Vooral omdat je werkzaamheden hier (de gang van zaken) niet afstemmen op hoe je het graag zou zien.
Je bent moe en das niet zo vreemd, alle stress van de afgelopen maanden komt eruit.
Het werk ligt ook niet voor het oprapen maar misschien kun je toch eens verder gaan informeren en eens zien of er werk te vinden is, wat meer aansluit naar je eigen wensen.
Je hebt in ieder geval werk maar dat wil niet zeggen dat je vastgeketend zit aan deze werkgever.
Als je in de ziektewet komt, dan zou dit niet voor niets zijn, de signalen die je lichaam afgeeft kunnen de alarmbellen zijn die je waarschuwen, tot hier en niet verder.
Soms is de accu leeg en heeft het tijd en rust nodig, deze weer op te laden.
Het lijkt me niet overbodig om je huisarts op de hoogte te brengen over wat er nu in je leven speelt en je ook verteld hoe je er lichamelijk aantoe bent. Moe, koud, lusteloos en slapeloze nachten door het piekeren.
Wie weet kunnen gesprekken met iemand toch een klein beetje helpen, je hebt dan in ieder geval tegenover je werkgever een poot om op te staan, als je de ziektewet in zou gaan.
Bedenk wel dat het zo kan zijn, dat je Frankrijk nu extra mist omdat je leven hier niet zo verloopt als je voor ogen hebt.
Romantiseren kan dan de kop op steken.
Ik denk dat je stap voor stap moet gaan kijken wat de prioriteiten zijn, dus huisarts bellen, afspraak maken, en dan komt er wat overzicht.
Forceren heeft totaal geen nut, luisteren naar je lichaam wel en er iets mee doen.
Dus ... op naar die dokter!!!!
Ik wens je veel sterkte toe, en kop op meid!!!!!
Liefs en groetjes van Layla