Beste Lezer,

Ik ben Hendrik (23 jaar) en wil mijn verhaal hier van me afschrijven in de hoop dat dit mij verder kan helpen in mijn verdriet.

Ik ben sinds 3 maanden weer single na een mooie relatie van 5 jaar. We leerden elkaar kennen in de kroeg en ze was voor mij het eerste meisje die helemaal voor me wilde gaan. ik was niet op zoek naar een relatie en het overviel me allemaal heel erg het eerste jaar. In die tijd heb ik het 1 x uitgemaakt omdat ik me erg bekneld voelde. Ik kreeg zo'n lieve brief dat ik het niet over me hart kon krijgen haar vaarwel te zeggen en heb besloten met haar verder te gaan.

Na die breuk werd ik ook verliefd op haar en we hadden mooie jaren samen ze voelde egt als mijn 2e helft en hebben veel leuke dingen beleefd zoals vakanties etc. Ook hebben we veel minder leuke dingen samen doorstaan. Haar ouders waren gescheiden en ze werd thuis niet gehoord omdat ze dan naar haar hoofd kreeg van haar moeder dat ze het niet al moeilijk genoeg hadden met de scheiding. Mijn ex had ruzie gekregen met de nieuwe vriendin van haar vader waardoor ze 1.5 jaar niks van haar vader hoorde. Hij mocht haar niet meer zien van zijn nieuwe vriendin en deed dit ook niet of heel af en toe stiekem. Dit deed mijn ex onwijs veel pijn omdat ze vroeger het meest op trok met haar vader. En ik kon haar hierbij erg steunen en heb uiteindelijk gezorgd dat haar vader zijn relatie verbrak en zijn dochter weer zag door hem samen met mijn ex een hele lange brief te schrijven.

Ik voelde me in de relatie vaak ook een vader figuur. Haar moeder had om de klap een nieuwe liefde wat telkens niks werd en het hele huis bij haar weer op zijn kop stond. Hierdoor was ze vaak bij mij thuis en we sliepen bijna elke nacht samen waardoor we een hele goede band kregen.

Een jaar geleden voelde ik van haar kant irritaties naar mij toe. Ze waardeerde mijn humor en liefde niet meer als eerst en hierdoor liep de relatie verkeerd. hoe meer ik mijn best deed hoe meer ik haar eigenlijk wegjaagde. Zei voelde zich steeds 'beter' dan mij mede doordat ik me denk ik afhankelijker opstelde en door haar studie (HBO en ik MBO) en aandacht van andere jongens.

Toen kwam drie maanden geleden de relatiebreuk. Zei liet de relatie doodbloeden wat ik door had. Ze deed geen moeite meer voor mij en behandelde mij zonder respect. Ik heb het hierdoor uitgemaakt waar zei blij mee was merkte ik. Zei gaf als argument dat we te jong waren voor zo'n lange relatie en ze wou genieten van haar studentenleven. Echter binnen 3 weken begon ze te date met iemand waar ze nu al 2 maanden een relatie mee heeft. En ze het ook leuk aan de wereld wil delen door op twitter te vermelden dat ze nu egt een perfect life heeft en lekker altijd met haar nieuwe schatje is terwijl ik nog helemaal gebroken was/ben.

Ik heb haar laatst gezien tijdens het uitgaan met haar nieuwe vriend. Dit deed mij erg pijn. Ze ging expres voor me staan zoenen met hem en leek het erg naar haar zin te hebben. Echter midden in de nacht ging ze me smsen dat ze me erg miste en ze lag te huilen in haar bed maar ze niet met mij verder wil. Dit vond ik erg naar om te horen. Ook vertelde ze me dat ze werd beïnvloed de relatie te beëindigen door haar moeder.

Hierdoor heb ik het gevoel niet verder te kunnen.
Ik vind het zo zielig voor haar dat ze er nu zo mee zit en weet ook dat ze er spijt van heeft al zal ze dit nooit toegeven. Ik kan niet verder gaan merk ik en heb hoe dom het ook klinkt stiekem hoop dat ze nu inziet wat de waarde was van onze band en ze weer voor mij zal gaan ook al weet ik in mijn achterhoofd dat dit niet zal gebeuren:(

Ik sta op met haar en word wakker met haar in me hoofd.

Hoop snel mezelf weer te kunnen vinden en gelukkig te worden zonder haar.

Ik beleef pieken en dalen en zit nu weer in een diep dal.

Mis mijn kleine meisje zo erg nu

Bedankt voor het lezen.