Beste lezers,

Ik had een half jarige sirieuse relatie met mijn ex. Het klikte , we hielden van elkaar en hij wilde zelfs de stap nemen om te verloven na de zomervakantie. Dit verliep anders….

Nu al een week geleden heeft hij er een punt achter gezet met de mededeling ik kan het gewoon niet opbrengen, ik vertrouw je niet volledig ik wil 100% voor jou gaan maar iets houdt me tegen.Vooral omdat je zei dat je niet kon beloven om niet te gaan flikflooien met andere in de vakantie en nu het houden van steeds meer word vind ik dit erger en ik heb ook niet echt het gevoel dat je er helemaal voor gaat. Als ik alles terugbekijk maak ik me zorgen. Maar je bent een topmeid en hij zei ook dat hij nog van me hield en dat er niemand anders in het spel was. Ik wist niet hoe ik moest reageren omdat ik niet zeker weet of dit de echte rede is of dat hij mij niet wilt kwetsen en dit verzint. Hij gaf er meteen bij aan dat hij het er echt moeite mee heeft en bijna niet heeft geslapen van al dat denken.

Dit doet zo’n pijn!!! Ik gaf hem de laatste tijd geen aandacht terwijl hij bijna op vakantie zou gaan en hij de aandacht misschien extra nodig had. Daarnaast maakte ik de grap dat ik niet kon beloven om niet vreemd te gaan in de vakantie als hijweg zou zijn. Dit heb ik ook erna weerlegt… Daarnaast werd ik een tijdje lastig gevallen en gestalkt op mijnmobiel. Mijn ex zei dat ik een ander nr moest nemen en dit deed ik niet.

Kunnen mannen echt zo maar opeens wakker worden en besluiten dat het moeilijk is om verder te gaan terwijl ze nog van iemand houden met de mededeling ; Ik merk dat ik het erg lastig vind dat je meerdere jongenscontacten hebt gekend en bepaalde dingen kan ik niet wegcijferen? Ik dacht dat dit een aandachtskreet was en realiseerde pas de volgende dag dat het echt uit was. Hij wilde me niet aan het lijntje houden en voordat hij op vakantie zou gaan zou hij me doorgeven of hij verder wilde gaan ja of nee. Ik deed er makkelijk over omdat ik dacht dat hij me gewoon een beetje me best wilde laten doen voor hem. Maar nee… de volgende dag belde ik hem en vertelde dat ik hem miste en dat ik graaag een kans wil om beter mijn best te doen. Hij vertelde me dat hij dat niet kon opbrengen en we maar ieder ons eige pad op moesten. Ik heb gesmeekt en gevraagd of hij nog gevoelens voor me had. Hij zei dat hij dat nog had maar dat ik het moest accepteren zijn besluit. Ik zei dat het logisch was dat ik graagwilde vechten voor onze relatie!!!! Hoe kun je iemand laten gaan als je nog van degene houd en er niemand in het spel is ! waarom kreeg ik geen kans??? Ik ging en ga er aan kapot. Hij wilde me ook niet nog 1x zien. Diezelfde dag heb ik hem een mailtje gestuurd met dat ik me er bij neerleg maar het niet mee eens ben en dat we ons geluk wel moge vinden , waar deze ook is. Vreselijk!!!! ik denk elke dag bij alles wat ik doe aan hem en aan het gesprek en ik twijfel of dat de echte motieven waren om er een einde aan te maken. Ik kreeg niks terug op dat mailtje en hij is nu op vakantie. Wat moet ik doen??? Zou hij me vergeten zijn of zou hij ooit nog terug kunnen komen?
Ik hoop dat ik op een dag kan lachen om het feit dat ik dit verhaal op deze site zet…:( tot die tijd brand ik verder en blijf ik met vragen achter…