Zoals jullie in mijn blogs kunnen lezen, ging het tussen mijn ex en mij door omstandigheden uit. Hij voelde zich de laatste tijd ongelukkig, het ging niet meer, het gevoel was weg. Dus uit.... Toch gaf hij aan nog wel contact te willen en niet uit te sluiten wat er in de toekomst zou gebeuren.
Bij mij was er toch nog dat beetje hoop, want verder passen we toch goed bij elkaar? En ja, hij wil nu geen relatie, maar als er dan weer contact zou zijn...

Door gebeurtenissen ben ik gisteren bij hem langsgegaan. En nu is het duidelijk voor mij: het is definitief over en uit. Ja, het wellicht ooit bij elkaar komen, dat is een gevoel wat er bij ieder ander kan zijn. Niks van dat ik speciaal ben oid. Het gevoel voor mij is gewoon weg, de relatie zag hij niet meer zitten. Bij contact in de toekomst moet ik me verder niks voorstellen. Dat zou sporadisch zijn. Zelfs als hij het dan toch leuker dan leuk vindt, is de kans groot dat hij zich ni eerste instantie afsluit. Hij wil het niet in de nabije toekomst. Wellicht is het anders over een jaar oid. Hij weet het gewoon niet. Maar in elk geval niet in de nabije toekomst.

Het was een heel gesprek, met wel irritaties, maar verder geen emoties. Ik zat daar volkomen nuchter de zaken op een rijtje te zetten.
Wat ik voelde? Kilte.... bij hem, en bij mij. Ik zat op een gegeven moment te denken: "Meid, wat zit je hier rustig! Je voelt helemaal niks!". Ja, ik voel me gekwetst, aan de kant gezet en alleen. Maar wat hij me deed? Eigenlijk bitter weinig. Dat kunnen de omstandigheden zijn geweest, misschien zou het in een ontspannen situatie anders zijn geweest.

Bij mij is dus de gedachte dat het wellicht weer wat zou kunnen worden als we elkaar weer zien verdwenen.
Dat staat net zo open als bij een ieder ander. Om heel eerlijk te zijn, denk ik zelfs minder open. Ik ken mezelf, ik heb de neiging het dan af te sluiten.
Want wat hij me nu vertelde over dat hij langzaam groeide in de relatie, dat wat dat betreft 5 maanden ook kort zijn (dus makkelijker af te sluiten) en dat het heel snel bergafwaarts ging, dat geeft mij geen vertrouwen voor de toekomst.

Bij het afscheid heb ik hem ook gezegd dat ik denk dat ik het afsluit. Dat vond hij dan raar, want hij kon zich dat weer niet voorstellen. Dat als het toch weer leuk zou zijn op de lange termijn, dan zou dat toch kunnen groeien?
Ach, weet ik het. Ik weet wel dat ik me nu besef dat het echt over is, en dat de kans dat het ooit weer leuker dan leuk zou worden heel klein is.
Het afscheid, dat was ook zoiets. Eigenlijk wilde ik gewoon weggaan, met een grapje. Maar hij boog zich bewust naar mij toe. Ik weet niet waar hij een zoen wilde geven, ik denk eentje op de wang. Ik reageerde vrij verbaasd geloof ik maar gaf wel drie zoenen. Hij voelde zich er wat ongemakkelijk bij, had wel door dat ik het liefste helemaal geen zoen gaf. Het voelde bij mij gewoon niet als iets dat moest.

In de auto terug drong het heel goed tot me door. Huilen deed ik echter niet. Ik heb zelfs goed geslapen. Misschien is dit besef wel een opluchting.

Ik vind het heel erg dat het uit is, nog steeds. Vanwege hem, want het was verder zo leuk en we passen goed bij elkaar. Maar ook vanwege de relatie. Ik ben niet een persoon die de rest van haar leven alleen moet blijven. Dat idee beangstigt me. Ik mis die arm, ik mis dat intieme. Ik weet niet of dat ooit komt, ik hoop het wel. Ik hoop dat er ergens een man is die onvoorwaardelijk voor me gaat.

Gisteren stelde ik Odie de vraag: stel je wist dat er over een half jaar een geweldige kerel voor je klaar stond en voor je gaat. Waar zou je dan voor kiezen, je huidige man of die kerel. Als ik gisteren mijzelf die vraag stelde, zou ik zeggen "ga voor mijn ex". Als ik mezelf nu die vraag stel, zeg ik: ik ga voor die nieuwe.....

De realiteit is tot me doorgedrongen. Ik weet niet hoe ik reageer als hij weer contact met me opneemt. Ik denk dat hij dat wel gaat doen. Ik merk het wel hoe ik dan reageer. Ik ga hem grootendeels afsluiten, uit mijn systeem zetten. Niks meer hopen, niks meer willen.
Maar ik blijf wel mezelf, dus ik zou nooit de deur voor hem sluiten. En ja, ik zal hem wel een kaart sturen met zijn verjaardag. Want zo ben ik nu eenmaal.
Hij heeft zijn manier, ik mijn manier.

Zo, de tranen waren er wel bij dit schrijven. Maar verder wil ik dat eigenlijk niet meer. Vanavond een etentje en theater met een vriendin die bijna nog van niks weet. Die wil natuurlijk alles horen. Ik weet nog niet of ik dat wil. Een deel wel. Maar ik wil er niet meer aan denken.... ik wil verder!