Hoi, ik ben nieuw hier, dit is mijn eerste bericht.
Even in het 'kort' mijn verhaal;

We waren iets meer dan een jaar samen, alles ging heel goed, het was echt intens langs beide kanten, veel zeggen hoe graag we elkaar zien en dat we elkaar nooit kwijt zouden willen enz enz, je kent het wel...

Maar dan de laatste 2 maanden kreeg ze het erg druk door verschillende dingen, het waren echt wel dingen waar je terecht stress van krijgt, en dat was dus ook zo. In deze periode is het dus achteruit beginnen gaan, ze liet steeds minder weten, we zagen elkaar minder, ze werd afstandelijker en ook de goesting in seks ging volledig over. Ik had het toen eigenlijk al moeten zien aankomen, maar ik dacht altijd dat dit gewoon door de stress kwam, dus had ik altijd de hoop dat als deze periode voorbij zou zijn, het wel weer goed zou komen. Maar dat gebeurde niet echt (ook al heeft ze nooit gewacht tot deze drukke periode voorbij is).
Dan uiteindelijk kwam het, voor velen van jullie bekende moment, dat ze zei dat ze tijd voor zichzelf wou om alles op een rijtje te zetten, en geen relatie meer wou.
Afstand wou ze niet, dan zou de druk van een relatie nog altijd om de hoek loeren zei ze, dit snapte ik ergens wel.
Verder zei ze nog dat ze me echt nog altijd even graag ziet en dat de gevoelens er zelfs nog zijn, maar gewoon minder heftig, en dat ze het ook enorm moeilijk heeft met de beslissing van het gedaan te maken, ik geloof dit allemaal ook wel, want ze hamerde er echt op en zei het zelfs meermaals, soms huilend in mijn armen. Ze zei me ook dat ik echt de liefste jongen ben die ze ooit leerde kennen, dus ze snapt het zelf allemaal niet, maar een relatie wil ze gewoon niet meer.
Dit allemaal is wel 'leuk' om te horen, maar langs de andere kant ook extra pijnlijk, moeilijk om de beslissing volledig te begrijpen.. waardoor ik steeds hoop blijf hebben dat ze terug zou komen, ook al weet ik dat dit niet mag, want als ik te hard hoop dan komt er misschien een tweede teleurstelling die ik weer moet verwerken...

Ik heb 2 dagen ofzo wanhopig laten zien hoe erg ik dit vond, en nog een beetje geprobeerd het goed te maken enz, maar al snel merkte ik dat dit niet zou werken. Ik heb me er dan volledig bij neergelegd en ook echt de beslissing genomen van gewoon volledig geen contact meer te hebben, moeilijk, maar dit lijkt me wel het verstandigst. Dit weet ik omdat ik zelf vroeger (bij mijn vorige vriendin) in dezelfde situatie heb gezeten maar dan in de andere positie. Ik heb mijn toenmalige ex door contact te houden enz eigenlijk een lange tijd aan het lijntje gehouden, en zo het verwerkingsproces lang laten aanslepen denk ik, dat besef ik spijitg genoeg nu pas, die situatie wil ik dus zeker voorkomen.

Ik heb haar dit duidelijk gemaakt, en ze snapt dit wel, ze zal mij ook gerust laten zegt ze, ook al vind ze dit zelf ook niet leuk.

Maar dus die knagende (valse?) hoop.. Daar zit ik nog mee, moet ik dit verdringen? Ik heb het er met verschillende vrienden over gehad, sommigen hebben zelfs hetzelfde meegemaakt ongeveer, ze zeggen allemaal dat ik gewoon verder moet gaan met m'n leven en dus die hoop best laat vallen, dit zou dan zelfs ervoor kunnen zorgen dat ze inziet wat ze mist, en er dus voor zorgen dat ze terug komt. De geen contact/ alles laten vallen / doorgaan met je leven -manier heeft dus alleen maar pluspunten; het beste voor het verwerken & de beste manier om ze terug te laten komen (ook al mag ik hier niet op hopen, ik moet van het eerste doel uitgaan, het verwerken.)

Toch blijft die hoop door mijn hoofd spoken om verschillende redenen:

* Het feit dat ze me echt nog altijd heel graag ziet.
* Het gedacht dat de relatiebreuk en minder gevoelens niet echt aan mij persoonlijk ligt maar aan de stress die ze heeft.
* ze heeft 100% zeker geen ander, ik heb het gevraagd en zo is ze trouwens echt niet, dus er is niemand die in de weg staat.
* 3 weken geleden (het was toen nog niet gedaan) werd ze nog erg jaloers over iets banaals, een week erna nogmaals...
* Het feit dat ze niet wacht tot de drukke periode gedaan is (dat zou nu ongeveer zijn) als het echt hieraan zou liggen, kan je het toch tenminste afwachten tot hierna..?
* We hadden ondanks dat het in de laatste periode minder goed ging, ook echt nog leuke momenten samen.
* Ze zegt dat ze ook totaal geen behoefte heeft aan een ander, aan een relatie in het algemeen. Maar als deze behoefte dan terug komt, zou ze dan weer met mij willen proberen?

en nog veel meer kleine dingetjes, veel vragen, constant piekeren, moeilijk.. wat een kutsituatie
Het is nu ongeveer 5 dagen geleden, 2dagen geen contact meer gehad en ik merk nu al wel dat het de laatste 2 dagen al ietsje beter gaat, met ups en downs, door er veel over na te denken, voor mezelf te analyseren, en ook bezig te zijn met andere dingen, veel vrienden zien enz.. Maar toch... Ik zit bv. ook erg met de schrik dat ze iemand anders gaat leren kennen... Maar mijn grootste vragen zijn dus die over de hoop dat het terug goedkomt, ik weet dat dit niet zou mogen, maar in mijn geval lijkt het toch een beetje terecht, of ben ik blind voor bepaalde dingen en ben ik gewoon de zoveelste die dit denkt?

Tips hier over?