Mijn verhaal is niet erger dan van anderen, maar wel heftig. Ik heb zelfs plannen om er een boek over te schrijven. Nog niet zo lang geleden was ik een redelijk succevol ondernemer met een aantal bedrijven. Ik heb in die tijd te weinig aandacht geschonken aan mijn gezinsleven, waardoor na een huwelijk van 15 jaar de onvermijdelijke scheiding kwam. Mijn kind heb ik nooit meer gezien of gesproken. De schuld daarvan zoek ik niet bij een ander, dat lag grotendeels aan mijzelf. Ik was geen leuk mens in die tijd en alleen met mezelf bezig. Het leven ging om succes en niet om je naasten. Ik was verplicht om na deze periode goed naar mezelf te kijken en daadwerkelijk te veranderen. In het begin was dat zeer confronterend, maar met professionele hulp ben ik een eind gekomen.

In het hele proces ben ik niet alleen mijn huis en eerste bedrijf kwijtgeraakt, maar eigenlijk alle pijlers onder mijn bestaan. Onlangs heb ik mijn andere bedrijf moeten stoppen, als gevolg van de financiële crisis. Dat was een jong bedrijf, waarmee ik vrij snel weer mijn financiën op orde had moeten krijgen. Hard nodig na een dure scheiding. Helaas is de winst geheel verdampt. De markt was geheel anders geworden. Kan nu geen details prijsgeven, vanwege de herkenbaarheid, maar de insiders weten welke branche het hardst getroffen is door de crisis. Ik moet maar zien of ik in aanmerking kom voor een bepaalde uitkering. Heb daar geen ervaring mee, heb altijd gewerkt. Nu heb ik alleen schulden.

Het tijdelijke huurhuis waar ik nu in zit moet ik verlaten. Na 4 verhuizingen in 2 jaar, heb ik nog steeds geen eigen plek. Doordat ik geen inkomen meer heb, moet ik noodgedwongen bij een vriend gaan inwonen, dat wel, maar het is in elk geval een onderdak.

Het was helemaal niet de bedoeling om bij iemand in te gaan wonen. Ik had inmiddels een fantastische vriendin ontmoet, echt de liefde van mijn leven. Dat was andersom ook zo. Wij zaten dag en nacht bij elkaar en hebben na verloop van tijd besloten om samen te gaan wonen. Alles voelde goed en er werden plannen gemaakt. Helaas, maar dat is achteraf, heb ik mezelf te veel gefocust op onze relatie, ik had immers zakelijk niet meer zoveel om handen. Blijkbaar ging haar dat benauwen. We kregen daardoor vaker een woordenwisseling, ondanks dat we zielsveel van elkaar hielden. Op een gegeven moment wilde zij rust, echter die rustperiode heeft niet geholpen. Na een gesprek heeft zij besloten om de relatie niet voort te zetten, onze karakters matchten niet. Zij was erg zelfstandig en ik probeerde alle fouten die ik in mijn vorige leven heb gemaakt, te vermijden, door alleen maar goed te zijn. Misschien wel te goed, maar ik heb het met liefde gedaan. Ik had eindelijk weer ontdekt dat ik een goed mens kon zijn, waar luxe niet meer op de 1e plaats kwam. Het ging mij juist om de relatie met mensen, niet meer om geld.

Maar goed, het resultaat is dat ik weer alleen ben, echt alleen. De zogenaamde mensen uit mijn periode als ondernemer zie ik niet meer en hoor ik niet meer. Het ging blijkbaar niet om mij. Ik weet wel dat mijn geluk niet afhankelijk hoeft te zijn van een relatie, maar het was wel de laatste pijler, het laatste geluk dat ik nog had. Ik hield, en houd, zielsveel van die vrouw. Het is doodzonde als de liefde van je leven ineens een andere richting kiest. Ook voor haar was het moeilijk om die beslissing te nemen. Naar eigen zeggen de moeilijkste beslissing uit haar leven. Dat zegt wel wat. We hebben nu geen contact meer. Ik heb hoop dat het ooit weer goed komt, maar ik ben verstandig genoeg om te weten dat het misschien tegen beter weten in is. Ik neem voorlopig geen contact op. Ik probeer me nu maar te focussen op de rest van mijn leven. Heb nog heel wat op de rails te zetten. Maar dat maakt het verdriet niet erger. Ik ben er echt kapot van, vind het ook helemaal niet erg om volledig door mijn verdriet tegaan, het geeft aan dat ik in elk geval weer weet wat liefde inhoudt. Liefde maakt kwetsbaar, dacht dat ik nooit meer geraakt zou worden door iemand. Maar dit raakt me nog meer dan alle ellende die ik al had meegemaakt. Ze was mijn lichtpunt in het leven, ze gaf me weer zelfvertrouwen en door haar wist ik weer wat het betekende om te delen, plannen te maken en er voor elkaar te zijn. Jammer dat we niet de kracht hebben gevonden om meer open te staan voor elkaars ideeën, elkaar op tijd (af en toe) los te laten. We wilden beiden niet onze indentiteit opgeven, dat hoeft van mij ook niet, maar we hadden elkaar moeten accepteren, zoals we zijn. Dat ik dat niet heb gekund, vind ik eeuwig zonde. Maar ik besef als geen ander dat we beiden fouten hebben gemaakt. Ik weet ook niet of ik hoop mag hebben op een herstel van de relatie; een doorstart, maar dan rustiger aan. In de tussentijd verzorg ik mezelf goed, want dat ik toch de basis van alles. Maar ik ben intens verdrietig. Kan haar niet uit mijn gedachten krijgen, het is bijna ziekmakend. Huilen en opnieuw beginnen, alsof ik weer 18 ben. In alle opzichten!