Dit is mijn eerste verhaal dat ik hier schrijf. Ik was het eigenlijk al veel eerder van plan.
Mijn verhaal is ingewikkeld en waarschijnlijk ben ik dat zelf ook. Enfin.........ik moet het kwijt in ieder geval.
Ik ben gedumpt op 1 januari 2012. Happy new year too.
Mijn minnaar vertelde me dat hij moet stoppen met me.
Waar moet ik beginnen met vertellen.......
Ik woon samen en heb een dochtertje. Ik leerde mijn minnaar 4 jaar geleden kennen. Mijn relatie was toen al slecht.
Ik hield van uitgaan......flirten...... en daar kon mijn minnaar niet tegen. Volkomen logisch..... Hij was verliefd op me...maar in februari 2011 heeft hij me te kennen gegeven dat hij niet meer verliefd op me was.
Hij vertrouwt me niet...Hij zei dat ik niet meer moest denken aan een toekomst met hem en niet meer mocht praten over een ons.
Dit brak mijn hart. Ik wilde met hem verder. Deed alles wat in mijn macht lag om hem te kunnen blijven zien en om hem verliefd op me te maken. Zinloos.....ik heb mezelf verlaagd..heb dingen tegen mijn geweten in gedaan en heb mezelf weggecijferd. Het enige dat belangrijk was was hem zien.
Hij reduceerde dit tot 1 keer per week en smste me als ik geluk had 2 keer per dag.
Ik kon niet meer slapen , eten, was zwaar depressief en ben naar mijn huisarts gestapt.
Heb alle pammetjes gekregen zodat mijn gevoelens niet zo hard doorkwamen.. ik woog nog 55 kg. Ik was er slecht aan toe en huilde de hele dag door. Ik kon het niet accepteren dat hij niet verliefd op me was. De zin van mijn leven was compleet weg.
Ik had een hekel aan mezelf.
Nu is het definitief voorbij. Geen smsjes meer, geen telefoongesprekken meer. Ik ga nu door voor mijn dochter maar ik zit diep in de put. Kon het maar goed komen... Ik zou niet weten hoe.
Het missen wordt steeds minder dragelijk. Ik weet dat ik dit zelf heb veroorzaakt. Maar ik weet niet hoe ik nu verder moet. Alles herinnert me aan hem. Ik wilde hem. Ik probeer door te gaan, dingen te doen maar een leegte vult mijn hart. Ik wilde hem.