De situatie op dit moment is als volgt. Ik zit hier op mijn kamer bij mijn ouders thuis en het is vandaag 3 maart 2004 en een vriend van me belt mij net dat hij de vader is geworden van een wolk van een dochter. Mooie omschrijving vind ik dat, zal hij vantevoren wel over hebben nagedacht. Verder was zij gezond en het kind ook dus gelukkig is het allemaal goed verlopen. Een andere vriend en vriendin van mij zijn eveneens zwanger sinds 5 weken (ja je moet gaan tellen in weken en niet meer in maanden als je zwanger bent, lastig is dat) en ze zijn er blij mee. Twee anderen gaan samenwonen en het zal ook geen jaren meer op zich wachten voordat zij kinderen nemen. De andere 10 vrienden en bekenden hebben ook allemaal een relatie op 2 na. De een heeft niet echt een behoefte aan een relatie. En dan ik natuurlijk?¢‚Ǩ¬¶

Ik denk dat de mensen die in dezelfde situatie verkeren precies aanvoelen wat ik met die 3 puntjes aan het eind bedoel. Gedachtenpuntjes noemen ze die punten ook wel, en ja, denken doe ik er regelmatig over, eerlijk gezegd bijna altijd. De gedachte aan de zin die je vanaf je pubertijd al bezighoudt: "Straks blijf ik alleen over".

Net weer een relatie achter de rug die voor geen meter liep, maar toch 7 maanden heb volgehouden omdat ik bang was om alleen te zijn. Vrienden van me zeiden dat ik er beter mee kon stoppen en dat ze me niet waard was. Maar dat vind ik zo'n arrogante instelling, ik ben te goed voor je. Dus ging ik vrolijk door en kan ik achteraf concluderen dat m'n vrienden gelijk hadden (zoals bijna altijd, daar zijn het vrienden voor). Ze was nog niet toe aan een vaste relatie, en toen we uiteindelijk toch wat kregen was het niets anders dan depressiviteit en somberheid aan haar kant. Ik probeerde haar op te vrolijken door uit te gaan, weekendje Rotterdam betaald, vakantie naar Zandvoort en naar Spanje. Niks hielp. Altijd eerder weg willen als we uit waren met mijn vrienden, want die vond ze maar boeren. Helpen met haar tentamens, thuisblijven om haar te helpen en op het laatste moment afspraken met vrienden afzeggen om haar te helpen en uiteindelijk in de laatste week beweren dat ik er op de goede momenten niet was voor haar. Dat is een zin die nog steeds nagalmt in mijn hoofd en voor zover ik me kan herinneren heeft iemand nog nooit zoiets pijnlijks tegen me gezegd.

Mijn energie was compleet verdwenen en mijn zelfvertrouwens was compleet verwoest in de voorgaande maanden en die vrijdagavond zijn we naar de kroeg gegaan wat ze eerst niet wilde, heeft een leuke avond gehad en met een andere jongen staan praten waar ze de week daarna plotseling contact mee had en al bij thuisgeweest was. Ik vond dat niet kunnen en toen hebben we het maar uitgemaakt. 1 dag nadat we besloten hadden er mee te stoppen bleef ze al bij hem slapen. Ze zei dat ze vrijgezel was en dat ze nu mocht doen wat ze wilde en dat dat haar manier van verwerken was. Daar had ze gelijk in dat ze vrijgezel was, ik vond het een achterlijke manier van verwerken, maarja. Ze wilde ook graag vrienden blijven, maar deed ze vooral uit eigenbelang, anders bleef ze alleen thuiszitten en nu had ze mijn vrienden om heen te gaan. Ik heb gezegd dat ik haar nooit meer wilde zien en dat ze het niet moest wagen contact te zoeken met mijn vrienden. Ik heb er sindsdien niet meer gezien. Maar mijn zelfvertrouwen ligt nog steeds rond het vriespunt en 's avonds in bed moet ik nog elke keer denken wat ik nou fout heb gedaan...

Het enige wat ik kan bedenken dat als ik gewoon normaal had nagedacht het niet zover was gekomen en we helemaal niet aan een relatie zouden zijn begonnen. Dus ik denk dat ik de volgende keer moet proberen beter te kijken naar iemands innerlijk voordat ik helemaal ga voor iemand, maar probeer dat maar eens met het bord van de liefde voor je kop!