Mijn ex is nu een aantal weken geleden weg gegaan. De grootste reden dat ze er een punt achter heeft gezet is dat we in een grote sleur zijn beland, we hebben een flinke tijd naast elkaar geleefd in plaats van met elkaar. Ik weet zeker dat als we allebei (en ik misschien iets meer) onze best doen, dat we dan een schitterend leven konden hebben.. Nu is mijn ex heel duidelijk geweest, ze ziet dat ik mezelf open heb gesteld (emotioneel gezien) en dat ik meer kan dan ik de afgelopen maanden heb laten zien.. maar ze voelt er niets voor om het alsnog te proberen..

De afgelopen weken zit mijn hoofd vol met allerlei stemmetjes die allemaal 'goede' ideeën aandragen om haar alsnog in te laten zien dat het anders kan..
- Stuur haar een paar liedjes per mail.
- Vraag haar mee uit eten.
- Ga nog eens met haar praten.
- etc etc
Tot nu heb ik mij kunnen bedwingen deze dingen te doen, maar het word steeds moeilijker..omdat ik zo verrekte zeker weet dat het wel kan.. Ik weet ook dat ik op dit moment niets kan doen behalve haar met rust te laten. Ik heb weken geprobeerd met haar te praten maar dat hielp allemaal niets. Het enige wat ik nu kan doen is zo goed mogelijk voor mijzelf zorgen, mijzelf 30 min per dag geven om verdrietig te worden, nieuwe kleren kopen... maar zeker geen gehoor geven aan die stemmetjes. Als het zo zou moeten zijn dat wij weer bij elkaar komen...dan moet zij mij gaan missen..dan is zij degene die moet gaan twijfelen.. en dan pas kan ik laten zien wat 'we' kunnen....