Hij en ik hebben een zoon van 4, als we besluiten dat we een 2e kindje willen proberen te krijgen. We spreken af dat hij minder vaak in de avond zal werken zodra ik zwanger ben. Afgelopen jaar was mijn vent regelmatig gestrest. Hij had het erg druk op het werk. Tijdens mijn zwangerschap lukte het hem niet om onze autistische zoon regelmatig ff "uit te laten" zodat hij buiten kan spelen (Onze 4-jarige is op zijn 2e gestopt met praten en na veel onderzoek blijkt dat hij autistisch is, wat inhoudt dat hij iedere minuut toezicht nodig heeft en heel lichamelijk is en veel buiten wil zijn. Het is een heerlijk kind, maar het vreet best wat energie om hem op te voeden. Het manneke liep steeds van me weg en ik kon niet meer achter hem aan rennen, maar ik bleef het proberen.) en ook toen de jongste geboren was had hij amper tijd om me te ontlasten. Af en toe had hij woede aanvallen van de stres. Ik probeerde hem dus te ontlasten. Masseerde zijn nek. Dit alles had overigens geen invloed op onze intieme momenten. Hij was er vaak niet als ik wakker was, maar als hij er was dan was het ook goed. Hij werkte 's nachts en ik weet niet hoe laat hij thuiskwam.
Inmiddels hebben we twee zoons. De oudste is 5 en de jongste bijna 9 maanden.
Aan de start van de zomervakantie had ik er een hard hoofd in of hij zijn belofte zou nakomen om ook op de camping te komen. Gelukkig kwam hij wel! Het was erg gezellig. Na een paar dagen ging hij weg. Ik kreeg een sms. Hierin schreef hij dat hij een enorme fout had gemaakt. Hij durfde me echt niet in mijn gezicht te zeggen wat dit was. Mocht hij het me sms-en. Ik dacht kom maar op nu moet ik het weten ook. Ik krijg niks te horen. Een halve dag later, krijg ik de schrik van mijn leven.
Ik open zijn sms'je en lees: "Ik heb een dochter van een week"
Ik frons. Een dochter? Hoe kan dat nou... Mijn hoofd kan het even niet omvatten. Ik denk in slow motion. Dan valt het kwartje. Meneer heeft een dochtertje bij een ander verwekt toen ik zijn zoontje op de wereld zette... Mijn hart zakte de grond in. Toch blijf ik ontkennen. Dat KAN niet. Dan zou ik het gemerkt moeten hebben. "Mag ik haar zien?" is mijn 1e antwoord dan ook. Ik wil het baby'tje zien, pas dan weet ik het zeker. Daarna pas "bij wie?".
Mijn vent heeft dus een kind bij een ander en een (volledig door hem betaald) tweede huis waar hij nu met haar woont. Ik heb hem gevraagd al zijn spullen uit ons huis te halen en de sleutels te laten liggen. Dat heeft hij wel gedaan, maar ik vind natuurlijk toch nog wel spulletjes van hem. Hij smste me toen dat dit (het huis leegmaken) het moeilijkste is wat hij ooit heeft gedaan.
Ik ben nu wanhopig mijn sms-verleden aan het doorspitten; evenals mijn kalender. Ik vermoedde niets, merkte dat hij het druk had maar vermoedde niet eens niet dat hij een ander had. Ik voel me zo enorm vernederd. Ik ben zo verdrietig... Vooral als de kinderen slapen, kan ik aan niets anders denken. Mentaal weet ik dat ik niet met hem verder wil, maar ik vind hem nog steeds belachelijk aantrekkelijk.
Hij geeft aan dat hij voor mij kiest. Rationeel gezien weet ik dat je niet in zee moet gaan met iemand die 10 maanden lang een affaire geheim kan houden. Gevoelsmatig wil ik zo graag terug wat we hadden. Hij heeft onze jongste zoon eigenlijk ontnomen een thuiswonende vader te hebben. Ik weet dat ik dit niet moet pikken, maar wat ik wil... Ik wil hem nog zo graag... Hoe breek ik met hem, emotioneel en intiem gezien? Hoe kan het in godesnaam dat ik hem überhaupt nog in m'n leven laat staan in m'n bed wil... grrrr.