Wat is liefdesverdriet toch een vermoeiende en slopende situatie. Een hele nare fase in je leven die je ingaat en vervolgens MOET uitzitten. Dat is mssn nog wel het meest lastige van allemaal. Die onmacht, dat alleen tijd je uiteindelijk verder zal helpen. En in die tussentijd worstel je je er maar door heen, met alle ups en downs van dien.

Zo had ik gisteren weer een flinke tegenslag. Het is nu zo'n 6 maanden voorbij, waarvan 2,5 maand geen contact meer op mijn initiatief, omdat ik het contact niet meer trok. Teveel pijn van het wel contact hebben met iets wat niet meer is. Een constante tweestrijd: geen contact opnemen, dat is beter zo, maar je schreeuwt wel om contact. Het lastige is dat we niet slecht uit elkaar zijn gegaan. Dus nog steeds om elkaar geven. Zij wil graag vrienden blijven, wat ik niet kan.

Wat ook zeer confronterend is, is dat je zelf alle shit nog moet verwerken, waar de ander al redelijk overheen is. Zo kreeg ik gisteren een mailtje van haar. Heel relaxed en oppervlakkig. Waar je eerst elkaar aanspraak met lieffie en met een dikke kus afsloot is het nu alleen 'hey' en 'doei' als afsluiter. Pijnlijk is dat. Dan besef je dat je het nog allemaal aan het verwerken bent en de ander 'vrolijk' verder gaat. Bizarre dat de liefde die ooit zo diep was ook weer kan verdwijnen.

Elke dag ben je gedwongen jezelf op te peppen en verder gaan en rationeel te denken van, het komt wel goed en er zijn wel ergere dingen in het leven, maar de steken blijven komen zo nu en dan.

Die verdomde tijd, die moet uitgezeten worden. Hoe eerder ik er vanaf ben hoe beter, want ik ben het helemaal zat. Je zou bijna geen relatie meer aangaan, omdat je deze ellende er vaak ook nog eens gratis bijkrijgt als het gedoemd is te mislukken.

Uiteindelijk komt het ook allemaal wel goed (weet ik uit een eerdere liefdesverdriet situatie), maar wennen doet het nooit.

Veel sterkte aan jullie allen!