Tja, en dan heb je ineens weer een rotdag/avond. Hectiek op het werk. Moet een en ander afmaken en heb het gevoel dat het me allemaal aanvliegt. Tijdsdruk (al kan ik daar normaal goed mee omgaan) die veroorzaakt dat ik het overzicht lijk kwijt te raken. Gevoel dat van alles moet, dat ik maar doe zonder echt na te denken. Mijn werk is leuk, dus dat is het niet.
Ineens gewoon zo'n dag van "HELP!". Ik weet niet meer wat ik moet dan, wat eerst en wat als laatst.
Overwerken en daarna naar huis en dan ineens toch weer verdriet. Waarom heeft die kloothommel me dat toch allemaal aangedaan? BAM Daar komt dus die hamvraag dan weer.
Alweer niet dat ik hem mis, maar puur dat gevoel van onrecht en ook onmacht.
Ik heb hem niet gebeld, want ik wil hem niet eens meer spreken. Dat is het rare. Ik zoek dan een antwoord, zonder die bij hem te zoeken. Want ik weet dat hij toch alleen maar liegt.
Mijn zus maar gebeld en daar mijn gal gespuid.
Wat ik nu het liefste zou willen? Hem helemaal in elkaar slaan! En dan te weten dat ik verre van gewelddadig ben. Maar nu in mijn gedachten? Sla ik hem in elkaar tot het zielige hoopje dat hij eigenlijk is.
Zonder daarbij een woord te zeggen.
Pfff, dit klinkt toch bepaald niet positief.
Begrijp me goed hoor, ik ga dit zeker niet in het echt doen! Dit zijn "slechts" mijn boze gedachten. Wetende dat geweld slechts uit woede en onmacht ontstaat......
Nu slapen en morgen is er weer een nieuwe dag.