Ik begrijp momenteel helemaal niets meer van het leven. Doelloos voel ik me. De ene dag voel ik me goed, vrij, blij dat het voorbij is. De andere dag ben ik somber, voel ik me waardeloos en heb ik zoveel vragen.

Ik ben nu zeven maanden verder, maar het lijkt erop dat nu alle gevoelens pas losbarsten. In januari maakte hij het uit, na acht jaar samen te zijn geweest. De eerste maanden erna had ik het zo enorm druk met een hobby (amateurtoneel) dat ik de ruimte in mijn hoofd niet had/nam om er over na te denken. Totdat de voorstellingen voorbij waren. 'Normale' mensen (kbedoel mensen zonder relatieb(r)euk) hebben na een reeks voorstellingen al last van een zwart gat, maar voor mij was ie nog veel heftiger.
Dus pas na een maand of zes was het: BOEM! Daar was tie, de beruchte man met de hamer die zei: joehoe hier ben ik eindelijk hoor, ik kom je even terug op aarde rammen! Je relatie is over hoor, je ex zit prinsheerlijk met zn nieuwe chick in jouw oude huis gelukkig te zijn, en jij zit na acht jaar met een klein spaarcentje in een antikraakhuis, weet je nog, zo zat je bijna tien jaar geleden ook, toen je net op jezelf ging en het in je eentje zo goed deed! Weet je het nog? Klootzak denk ik nog, man met de hamer, rot op! Laat me in die waan dat het hartstikke goed met mij gaat, en dat ik de fijne tijd met hem niet mis, en dat ik geen moeite heb met het feit dat ie een ander heeft, en dat ik er niet mee zit dat mensen je opeens 'zielig' vinden, en dat ik het helemaal niet erg vind dat mijn schoonouders nooit meer iets hebben laten horen, en en en......

Ik haat mannen met hamers..........