Enkele weken terug heb ik weer met mn ex afgesproken. Eerst op hemelvaartsdag. Toen zijn we samen ergens heen geweest. Toen was er al enige spanning tussen ons. Niet de vervelende spanning... De seksuele spanning. Maar ik hield de boot af: hij heeft immers een nieuwe vriendin waar hij gek op is. Ik heb er nog wel aan gedacht wat er gebeurt zou zijn als hij geen vriendin had. Het antwoord wist ik eigenlijk wel.

De dagen c.q. week erna veel mail en msn contact waarin al wat dingen gebeurde. Na dit contact hebben we nog 1 keer afgesproken: zijn ouders waren op vakantie en hij had het huis voor zich alleen. Ik ben er heen gegaan. En beide wisten we al wat er ging gebeuren. De vrijpartij was zoals het altijd geweest was: kort maar heftig. Daarna naar beneden gegaan. Dan kom je de huiskamer binnen en zie je foto's van hem, met zn nieuwe vriendin en haar dochtertje. Dan besef je wel opeens wat er gebeurt is. Ik heb hem diverse keren gevraagd of hij het zeker wist. En elke keer zij hij ja. Maar als je dan die foto's ziet, voel je je ook wel een beetje schuldig.

De rest van de avond is redelijk stilletjes verlopen. Ik kroop in mn schulp en hij merkte dat. Ik werd afstandelijker. Deels doordat hij me weinig aandacht gaf. Toen ik wegging wist ik niet hoe snel ik weg moest rijden. Hij merkte het. 's Nachts heeft hij een mail gestuurd dat hij zelf in tweestrijd zat om wat hij gedaan had en wat hij mij wellicht had aangedaan (ik had hem verteld dat ik in een diep dal had gezeten na onze break-up). Dat hij hoopte dat ik geen spijt had maar dat dit nooit meer zou gebeuren. En hij hoopt dat zijn vriendin dit nooit te weten komt.

Ik heb het niemand verteld. Ik heb mn moeder gezegd dat ik een etentje had van een collega. En toch wil je het iemand vertellen. Hoe leuk het weer was en hoe goed het (heel eventjes) weer was. Vandaar dat ik het hier vertel. Ik weet dat het uit is tussen ons. Maar ik zal altijd een zwak voor hem hebben. Hij was mijn eerste liefde en ik zou alles voor hem doen. We hebben gezegd dat we vrienden blijven aangezien hij mij heel erg geholpen heeft en hij geeft ook aan dat ik altijd een goede vriendin voor hem geweest bent. En ik hoop daadwerkelijk dat het ook gebeurt: dat we gewoon vrienden kunnen zijn. Maar ik merk dat ik wel jaloers ben. Jaloers op hem omdat hij zo snel iemand anders had. Jaloers op haar omdat hij van haar houdt en dat volgens mij heel lang zal blijven. En weer stap ik in de valkuil dat ik zijn twitter nakijk en zijn website nakijk. En dat ik elke keer weer hoop dat ie me aanspreekt op msn of me een mailtje stuur. Maar ik weet dat het niet zo snel zal gebeuren.

Ik merk nu al dat hij afstandelijker is. Misschien omdat ik hem herinner aan die ene grote fout (vreemdgaan) of misschien omdat hij me gewoon niet wil spreken. Who knows? Ik hoop alleen dat ik snel ook iemand heb, zodat ik hem uit mn gedachten kan zetten. Ik hoop alleen dat die gevoelens voor hem zo goed als uitblijven.
We zijn meer dan een jaar uit elkaar en hebben nu de "Goodbye seks" gehad. Heeft iemand hier ervaring mee?