Na maanden twijfels aan zijn (en mijn) kant, het telkens maar weer proberen en elkaar uiteindelijk niet op kunnen geven zijn mn vriend en ik uit elkaar gegaan.

Aan de ene kant opluchting... aan de andere kant verdriet.
We zijn toch 3.5 jaar samen geweest, lief en leed gedeeld.

Mijn hart is verscheurd... toch weet ik dat dit beter is. Het ging niet langer. Een relatie is tussen twee mensen die volledig voor elkaar gaan. En dat was bij ons niet het geval...
Hij twijfelde over zijn gevoelens.. dat deed mij pijn.. het zat toch goed? Maar hoe meer ik er over nadacht hoe meer ik me bedacht dat het bij mij ook misschien niet goed zat. We hielden wel van elkaar... maar hielden we genoeg en op de juiste manier van elkaar? Voor allebei de eerste echte relatie... vergelijkingsmateriaal hebben we niet... hoe wisten we of we goed bezig waren?
Ik weet het niet? Misschien was het toch wel echte liefde? Misschien niet... als we bij elkaar horen komen we weer bij elkaar terug... ben ik van overtuigd... en als dat niet zo is... tja dan is dit alleen maar beter...

Ik mis hem... ik mis ons... ik mis ons leven samen... of mis ik gewoon iemand?

Ben hem niet helemaal kwijt... we proberen vrienden te zijn... naja eerst maar niet contact in het echte leven.. anders vervallen we zo weer in onze oude fouten. *zucht* leven is niet altijd even makkelijk...

Ik kom er wel... het is makkelijker dan de eerste keer dat het uitging... het verwerkingsproces was al bezig..