Ik dacht al die tijd dat ik de enige was, maar dat blijkt toch niet zo. Hoewel dat het helaas niet minder erg maakt. Kort uitleggen valt niet mee, maar toch probeer ik het.
Ik ben 30 jaar, 6 jaar samen met mijn lieve vriendin van 26. We hebben een hartstikke mooi huis sinds 3 jaar, waar ik heerlijk woon en me thuisvoel, samen ingericht, voor beiden eerste huis, gewoon helemaal top.
zo'n 8 maanden geleden, belde mijn vriendin me helemaal in tranen op. Helemaal hysterisch, ik wist niet wat me overkwam. Uiteraar heb ik meteen mijn werk neergelegd en ben ik naar huis gereden. Ze kon het aan de telefoon niet vertellen, maar iets was er niet in de haak, zoveel was wel duidelijk.
Daar lag ze, in bed, gordijnen dicht overdag en huilen als een klein kind. Na uren aandringen, ze wil het niet en schaamde zich, maar moest het toch vertellen. Ik zei nog, wat kan er nou zo erg zijn, wij komen overal uit want ik help je overal mee. Hoewel ik overal op had gerekend, maar dit niet. Ze bleek op vrouwen te vallen.. Je wereld stort in op dat moment. De grond onder je voeten uit, alles wat je voor zeker hield, verdwijnt van het ene op het andere moment. Goed om te melden is, dat we allebei enorm ambitieus zijn. Mijn vriendin is een super slimme en active dame, intelligent en vol van energie. Ik had net daarvoor beslist mijn hobby tot bedrijf te maken. Een sprong in het diepe, maar wat kon me gebeuren dacht ik toen, ik ben jong, ben goed in mijn vak, heb een lieve vrouw die helemaal achterstaat en me enorm veel raad geeft en helpt.. En dan dit.
2 maanden gingen er overheen. Je weet niet waar je moet blijven. Veel praten, en nog meer huilen.. je wílt het niet geloven, zij schaamde zich ervoor en wilde het ook niet. We zijn in die 6 jaar soulmates geworden, ik heb best wat relaties gehad, maar dit heb ik nog nooit gehad. Voor mij zou dit eeuwig zijn, en voor haar ook dat weet ik. Dat is het wrange, wat wij hebben, ik weet gewoon dat bijvoorbeeld in onze vriendenkring niemand zo'n sterke band heeft. En net ons moet dit overkomen.. De band is echt sterk. Nooit hebben we er ruzie om gehad. Ik heb geprobeerd haar te begrijpen en mee te denken, zo goed ik kan. We zijn overeen gekomen, het beste uit elkaar te gaan voor een tijdje, een paar maanden, en allebei goed overdenken.
Dit heeft een maandje of 4 geduurd. Een hel in het begin. Ik moet zeggen, na een tijdje ging het wat beter, wellicht ook omdat we af en toe nog contact hadden, en ze meermaals gezegd heeft dat ze me zo miste, en het niet goed voelde. Ze heeft geprobeerd er wat mee te doen. Daar stond ik achter, daar heb ik haar mee geholpen, zodat ze het uit kon vissen. Maar, uiteraard is dat moeilijk als het verplicht moet, juist dan lukt het niet, en wil je dat ook niet. Ze is naar wat lesbische feesten geweest, maar vond het helemaal niks. De sfeer, mensen, helemaal niets. Ze is een echte huismus, en diep in haar hart gewoon heel gelukkig met wat wij samen hebben.
Na die maanden, toch weer bij elkaar gekomen. Met de insteek, onze band is zo krachtig, we overleven dit. Ik als belofte, en dat meen ik nogsteeds, het kan me niet schelen wat we ervoor moeten doen, ze mag wat mij betreft best met een vrouw eens afspreken en allerlei zaken beleven. ik zie het niet meer als vreemdgaan, ben aan het idee gewend en ik wil haar nemen zoals ze is. Ideaal is het niet, maar verder is ze perfect voor mij.
We hebben een heerlijke vakantie samen gehad toen we weer samen waren, genoten van elkaar en hartstikke verliefd.
Ook de weken samen in ons huis daarna waren weer geweldig. Toch bleef er bij mij wat kriebelen, en ik denk bij haar ook. In die tijd dat we uitelkaar waren, is er namelijk niets écht gebeurd. Ze heeft met 3 dames afgesproken, maar zoals gezegd, ze zal niet gauw haar type vinden, want ze is er zelf nog van overtuigd dat ik dat ben. Dat vond ik wel riskant, ze heeft immers nog steeds niet de ervaring gehad met een vrouw en is weer bij mij.
Alles goed en wel, vrijdag merkte ik dat er wat was. Lang gesprek, en wat bleek, ze had 2 weken geleden een meid leren kennen, op een gewoon normaal feest met konninginedag, die haar uitdaagde zoals ze noemde. Ik kan me er weinig bij voorstellen, want ze is met gewone vriendinnen en er staat bepaald geen 'lesbisch' op haar voorhoofd geschreven. Ze is gewoon een vlotte meid net als alle anderen. Toch raakte ze met een dame, die dus lesbisch bleek en haar leeftijd was, aan de praat. Er was een klik. Geen verliefdheid, maar de eerste waar wel een klik mee was, in tegenstelling tot die andere dames, laten we zeggen in de tijd dat het mocht.
Eigenlijk heb ik ook hier geen problemen mee op dit moment. Wat mij betreft steun ik haar nog steeds als ze wil ontdekken wat het gaat worden. Ik ken haar als mijn huismus, mijn schat en degene die gek op haar is, dus aan de ene kant denk ik, wat heb ik te verliezen. Maar, aande andere kant, ik zie ook dat het toch heel moeilijk is. Ik ben erg begripvol geweest en heb haar zoveel geholpen, puur omdat ik zielsveel van haar hou, en zij nog van mij. Voor de duidelijkheid, van enige afkeer is geen sprake. We liggen dagelijks knuffelend en huilend in bed, en zijn beide dagelijks super blij bij elkaar thuis te komen, in ons beide drukke leven..

Vooral wil ik dit kwijt...zomaar om te vertellen.. Stiekem hoop ik op advies, hoewel ik weet dat het mijn keuze moet gaan zijn. Ik wil dit nog afwachten, maar aan de andere kant denk ik ook, tja, misschien moet ik het wel afkappen. Ik heb over vrouwelijke aandacht absoluut geen klagen, dus ben niet hopeloos. Maar mijn tijd begint ook te tikken. Ik ben nu juist op het moment dat ik, na altijd losbandig geweest te zijn mag ik wel zeggen, op het punt kom serieus verder te gaan, en ik weet dat ik dat met deze vrouw kan. En net nu komt dit. Mijn werk waar ik zoveel passie in stak, zit ik nu ook mee te worstelen. Ik heb er niet zo'n zin en vertrouwen meer in als voorheen, terwijl net na onze vakantie laatst ik bruiste van de energie. Zij heeft alles mee opgebouwd, is mijn steun en toeverlaat, ook met mijn werk.. dat maakt het zo verrekte moeilijk. Ze is geinteresseerd en regelt alles mee, heeft er verstand van, maar is ook mijn geliefde mijn maatje, mijn alles. Degene waarmee ik zaken doe en waarmee ik savonds lekker op de bank lig, en lekkerwarm tegenaankruip, wat wij beiden heerlijk vinden.

Maar nu dus. Het is loodzwaar aan t worden voor me.. Ik wil hier blijven, ik wil bij haar blijven, en ik wil ook graag nog eens wachten. We hebben zoveel gedaan nu, en eigenlijk is alles goed gegaan, dus ik zie niet in nu direct te vluchten. Het is vervelend dat dit nu moet gebeuren en niet in de vrije periode, maar ik had het ook wel verwacht dat dit een keer ging gebeuren, waarom dan niet meteen. Wellicht word ik er dan ook wat wijzer van.

Ik heb geen druk gelegd. Haar verteld rustig erover na te denken, wat ze wil verder, want het gevoel is nieuw voor haar, hoewel ze toch ook met haar hart bij mij is.. Maar zoals gezegd, het is zwaar voor me, loodzwaar. Bespaar ik mezelf niet veel gedoe er gewoon mee te stoppen? Maar aan de andere kant, ik ken haar ook, en ik weet dat zij er ook alles aan zal doen een weg te vinden voor ons beiden. En wellicht is het met dit avontuurtje wel zo dat het veel duidelijker wordt voor ons beiden.. Ik wil daar graag op wachten, maar toch, het doet me veel pijn, dit alles kwijt te gaan raken misschien.. ik weet gewoon niet wat ik er mee moet..
Bedankt voor het luisteren, advies zou ik enorm waarderen, maar een luisterend oor ook absoluut..