Deze morgen schrok ik wakker uit een heftige droom, kussen op de grond, beddengoed verstrengeld tussen mijn benen. Ik stond in mijn ex zijn woonkamer, althans, zo voelde het toch aan, want alles zag er anders uit. Ik schold hem de huid vol, hoe hij vroeger, toen we samen waren, in amper iets was geïnteresseerd. En nu, met z'n nieuwe vriend, leuke uitstapjes plannen.

Ik was goed op dreef, in mijn droom, hoe zijn leven prachtig verder ging, vervangen, alsof je even een vers onderbroek aantrekt en hop, we zijn er weer klaar voor. Ik daarentegen, slingerend tussen verdriet en gemis, een bloedend hart met hem nog steeds aanwezig, in al de vezels van mijn lijf. En daar stond hij dan, zijn hoofd naar beneden, ogen naar grond, zoals hij wel vaak deed tijdens onze laatste ruzies.

Met slaande deur vertrok ik terug, zoals ik ook in de wakkere wereld deed, wandelend naar het station. Mijn rugzak! Ik ben hem vergeten. Ik moet terug. Maar ik was de weg kwijt. Alle straten waren tegelijk bekend en onbekend. Ik was de weg kwijt, naar hem.