Vandaag is dus de afspraak met mijn ex. Deze namiddag. Ik heb gisteren eigenlijk besloten om dit niet te doen. Voor mijzelf. Uit bescherming voor mijzelf. Niemand anders doet het, dus moet ik het wel doen. Ik heb wel net op papier een mail geschreven, die ik dan deze namiddag zal versturen. Ik zal de mail -in vertaalde versie :-)- er anders ook even bijzetten.

Hallo.
Het spijt me. Ik weet dat ik diegene was die met jou wou praten. Godverdomme... Ik wil enkel praten met jou. Maar deze beslissing heb ik niet gemaakt. Maar toch moet ik ze aanvaarden.
Ik kon mij niet aanmelden (Skype). Ik wou het, ik wil het... maar ik kan niet. Ik kan het niet doen voor mijzelf. Er zal niets uit het gesprek komen dat ik zal willen horen. Je zal me niet vertellen dat je je vergist hebt en dat je wou dat je alles opnieuw kon doen. Dat zal ik niet horen en al de rest, wel dat kan me niet schelen. Je hebt gelijk: het leven is geen Disney film. Je zal niet halsoverkop terug verliefd worden op mij door mijn gezicht te zien. Zo werkt het niet. Dus, je hebt me nu al een maand (praktisch) genegeerd, het zal dus heel gemakkelijk zijn omdat de rest van je leven te doen.
Het doet mij verschrikkelijk veel pijn om je dit te schrijven, want ik wil niet dat dit het einde van alles is. Maar ik zeg het opnieuw...ik heb deze beslissing niet gemaakt. Ik wil niet dat je verdwijnt uit mijn leven, ik niet. Nooit! Maar ik wou en wil de moeder van jouw kinderen zijn. Het zou niet juist zijn, niet voor mijzelf en niet voor jou, om vrienden te zijn/ worden. Ik zou niet kunnen zien hoe je een ander kiest om de moeder te zijn van jouw kinderen, de vrouw aan jouw zijde. Ik wil dat je gelukkig bent, maar dit zou ik niet kunnen verdragen. Want ik hou van jou. En inderdaad, we hebben het moeilijk gehad. We hebben veel ruzie gehad... maar na alles wat we hebben meegemaakt, wou ik je niet opnieuw verliezen. Ik wil je nog steeds niet verlezen... maar dat is niet aan mij. Nu niet meer. Jij hebt me gezegd dat je geen leven meer wilt opbouwen met mij. En ik moet dat accepteren. Godverdomme.

Weet je... boven alles ben ik heel heel heel erg teleurgesteld in jou. Jij was diegene die terug wou samen zijn met mij. Jij was het! Op een moment waar ik uiteindelijk, na viermaand, opnieuw kon beginnen met normaal te leven. En ik heb ervoor gekozen om je een tweede kans te geven. Ik was er helemaal niet zeker van. Maar tot vorige week heb ik er ook geen spijt van gehad. Jij was het die opnieuw wou proberen...en jij was het die het niet meer kon volhouden. En na alles, dat je niet meer kan volhouden, dat je de krachten niet meer hebt om te vechten (nadat ik je opnieuw als vriendje binnenliet) dat zal ik je nooit vergeven tot je terugkomt, wat nooit kan gebeuren.
Vanaf het begin dat we terug samen waren, vroeg je me telkens om het uit te maken. Hoe kon ik dan vertrouwen op jou of op ons als jij me altijd zo'n dingen zei? Maar ik heb gevochten, ik dacht dat je ging volhouden omdat jij mij ook niet meer wou verliezen. Maar nee, je hebt mij afgewezen... wat uiteindelijk iedereen doet met mij. Maar het is jouw beslissing, en ik ga je niet proberen op andere gedachten te brengen zoals en juni (als het mij toen niet lukte, terwijl je mij nog graag zag, dan zal het mi zeker nu niet lukken). Ik wil niet samen zijn met iemand die niet met mij wil samen zijn.

Op 24/12 kon je mij nog steeds zeggen dat je mij graag zag. Zes dagen later kon je het mij niet meer zeggen en was je niet zeker meer of we een toekomst hadden. Opnieuw. Hoewel het nu wel meer waarheid is. Hoewel ik eerder denk dat je gewoon niet meer kan, dat je denkt dat je genoeg gevochten hebt en dat het niet werkt. Maar dat is enkel wat ik denk. Over het algemeen... als je niet wil samen met mij, dan is dat jouw recht. Maar ik dacht beter van jou.

Het boek, jouw geschenk, zit nog steeds in zijn verpakking. Ik denk niet dat ik het ooit zal bevrijden er van. Het was voor jou. Het was mijn manier om je te tonen dat ik je graag zag, dat ik je vertrouw, dat ik op je vertrouw en op ons en dat ik voor altijd bij jou wou zijn. Niet zo lang geleden wou jij dat ook nog. Maar nu niet meer, en zo heeft het boek zijn waarde verloren. Het had ook een gedicht, het boek.
Oh, was alles maar anders. Ik wou je niet/ wil je niet opnieuw verliezen. Ik dacht jij mij ook niet. Maar je hebt niet eens gevochten. Je hebt niet je best gedaan en dat na wat ik voor jou (ons) heb gedaan in oktober... Maar ik kan het niet veranderen. Niet door met je te praten, hoewel ik het zalig zou vinden om je nog één keer te zien.

Weet je, als je me had verlaten omdat je niet meer kon door de afstand en de ruzie, maar als je nog bleef van me houden...dan zou ik voorstellen wat jij mij vroeg twee maanden geleden. Geen echte relatie hebben. Elkaar de vrijheid geven (niet om iets met andere mensen te doen) wanneer we niet samen waren, en een normaal en gewoon koppel als we elkaar wel zagen. Wat die afstand is/ was voor mij ook te moeilijk aan het worden.
Ik heb nooit gedacht dat je me opnieuw zou verlaten. Nooit gedacht dat ik je opnieuw zou verliezen. Ik dacht dat... wel ik heb het je nu al genoeg gezegd.

Ik wil dat je me iets beloofd. Als je het op een dag beklaagd, als je niet meer zeker bent van je beslissing, als je wil terugkeren of wat dan ook... dat je mij de mogelijkheid geeft om te kiezen. Laten het mij weten opdat ik kan kiezen. Als het nooit gebeurt, dan gebeurt het nooit. Ik zal niet op je wachten, maar ik vraag je enkel om mij de keuze te geven. Ik wil niet dat jij voor mij denkt wat het beste is voor mij, ik wil dat je mij daar over laat denken.

Ik wil niet stoppen met schrijven, maar op een bepaald moment moet het afscheid komen. We hebben al veel afscheid genomen van elkaar, maar geen enkel was zo finaal als deze. Ik wil niet. Ik wil niet dat je opnieuw verdwijnt uit mijn leven... maar jij wil dat wel, jij hebt het beslist. Ik kan enkel hopen dat het lot ons geen tweede kans gegeven heeft om hier te belanden. Maar we zien wel. Veel succes met je examen (in februari). Slaag erin voor mij (en voor jou). Ik weet dat je het kan, ik vertrouw er in.
Het spijt me. Voor alle slechte dingen die ik je heb aangedaan. Ik hou ontzettend veel van je. Ik wil je niet verliezen... kom terug. Ooit op een dag (ik verkies vroeg dan nooit), keer terug.

Altijd de jouwe,
kusjes.

Ps.: Het doet mij ontzettend veel pijn.

Vaarwel.